Speech van Gert-Jan Segers tijdens het verkiezingscongres

Gert-Jan Segers: ‘Anderhalve week geleden zaten 4 en dan weer 8 fractieleden van de vier coalitiepartijen twee dagen lang aan tafel. We spraken daar over de verruiming van het kinderpardon. Dat waren goede en respectvolle gesprekken, soms ook scherp en lastig – maar we zaten er om eruit te komen.’

Terwijl ik daar zat, gingen mijn gedachten regelmatig terug naar de eerste keer dat ik Hayarpi ontmoette terwijl ze asiel had gezocht in de Bethelkapel. We zaten om de tafel in de keuken van de kapel en ze deed een klemmend beroep op ons om te doen wat we konden.

En dat is het perspectief dat ik aan coalitietafel op dat moment wilde inbrengen en ook het perspectief dat we in de periode ervoor hebben ingebracht. Het gaat dan niet vooral om cijfers en regelingen, maar om mensen. Soms kwetsbare mensen.

Als ik aan het opkomen kwetsbaarheid en weerloze mensen denk dan moet ik ook aan november dat we hier waren op dezelfde plek. Asia Bibi zat nog steeds in de gevangenis in Pakistan. We hebben geapplaudisseerd voor Malook, de advocaat die als moslim en met gevaar voor zijn eigen leven onze zuster Asia Bibi bijstaat. We hebben gebeden voor haar vrijlating, we hebben – samen met zoveel anderen wereldwijd gebeden dat er recht zou worden gedaan aan deze weerloze vrouw. En vandaag is Asia Bibi vrij!

Wat kan er in korte tijd veel gebeuren!

Wat kan er veel gebeuren in de levens van kwetsbare, weerloze en soms stemmeloze mensen. En wat doet het ertoe of er dan mensen zijn die hun stem laten horen.

Ik begon net over het kinderpardon. In november lag hier ook een motie van het congres, mede ingediend door ons partijlid Hayarpi Tamrazyan. De motie vroeg om een uitzetstop zolang de commissie Van Zwol met haar werk bezig was. Een heldere opdracht voor ons als fractie. En als het al niet van jullie als congres had gemoeten, dan hadden we sowieso een andere aanmoediging gehad.

Het is de aanmoediging van Spreuken:

‘Spreek voor hen die stemloos zijn,

spreek voor hen die weerloos zijn,

spreek en oordeel rechtvaardig en verschaf hen hun recht.’

En zo zijn we zijn er mee aan de slag gegaan Met de moed van de hoop. En misschien was het toen wel meer met de moed van de wanhoop. Maar we wilden aan de tafels waar het ertoe doet, hun stem laten horen.

Ik zal jullie eerlijk zeggen, ik had toen niet durven hopen en geloven dat we snel enig succes zouden kunnen boeken.

Wat kan er in korte tijd dan veel gebeuren..

In november hadden we alleen nog maar hoop op een tijdelijke uitzetstop.

En vandaag, vandaag is het kinderpardon verruimd, mogen honderden kinderen die hier al jarenlang zijn definitief blijven en vandaag is Hayarpi, hier!

Voor alle helderheid, ik vier dat vandaag niet allereerst als een verdienste van de ChristenUnie. Zeker, onze Joel Voordewind, is blijven trekken en sleuren. Hij heeft bij de formatie allerlei voorstellen gedaan die toen het regeerakkoord niet hebben gehaald. En ik vond het heel bijzonder om vorige week dinsdagavond een brief van staatssecretaris Harbers te krijgen waarin al die voorstellen van toen er nu gewoon in staan.

En het is veelzeggend dat Joel er vandaag niet bij is om dit moment met ons te vieren. Hij is nu op Lesbos en zal daarna opnieuw spreken voor hen die daar stemloos zijn en opkomen voor het recht dat daar in de modder van het tentenkamp vertrapt wordt.

Maar de verruiming van het kinderpardon is er in de eerste plaats dankzij hele gewone Nederlanders die het niet konden aanzien dat kinderen die hier al zo lang zijn, die de taal spreken, hier naar school gaan, vrienden en vriendinnen hebben, dat die worden uitgezet.

Ze zijn politici gaan mailen, aanspreken. Sommigen organiseerden een handtekeningactie en een enkeling maakte er zelfs een Tv-programma over.

De allervreemdsten, de allergeksten onder hen gingen in een kerk zitten. Dagenlang, wekenlang, maandenlang. Ze zijn gaan zingen, preken, luisteren, ze begonnen aan een gebed zonder dat ze wisten hoe en wanneer dat gebed zou eindigen. Maar door hun inzet kwam er ruimte aan de tafels in Den Haag waar wij pleiten voor hun lot. Daarom kwam er ruimte voor uw pleidooi tijdens dit congres om per direct te stoppen met uitzetten. Soms duurt het langer dan we hopen, maar als de ruimte er is brengen wij die stem op tafel!

Het is de aanmoediging om als hoopvolle realisten te blijven geloven dat wat we zien niet het laatste woord heeft.

Het is de aanmoediging om te blijven doen wat we kunnen

om te spreken voor de stemlozen,

om recht te doen aan hen die weerloos zijn.

En dat geldt niet alleen voor deze mensen natuurlijk. Dankzij uw steun en uw stem hebben we nu de mogelijkheid om aan de tafels waar het ertoe doet telkens dat perspectief van de weerlozen in te brengen.

Laat onze stem steeds weer hun stem zijn.

Werk maken van hoop in verdeeld land

Wij willen werken maken van de hoop die we hebben en het geloof dat we hebben.

Lees de complete speech terug op de website van de ChristenUnie via de link onderaan dit item.