Levende stenen

Column - Een vreemde uitdrukking. Hoe kunnen stenen nu levend zijn? In de afgelopen vakantie is mij dit wat duidelijker geworden. Mijn vrouw en ik zijn een weekje met vakantie geweest in de Dordonge, een streek in het zuiden van Frankrijk. We hebben het daar goed naar ons zin gehad. Een van de dingen die mij in de streek opviel, is dat veel huizen zijn gebouwd met stenen van verschillende grootte.

Er is vrijwel geen steen gelijk aan de andere. En toch … toch wordt een muur van zo’n huis heel mooi als hij is gebouwd met stenen die zo verschillend zijn. Het wordt een heel levendig beeld. En kennelijk ook sterk, want ik schat in dat die huizen er al vele jaren staan.

De gevel van zo’n huis heeft mij een les geleerd, een geestelijke les.

Elk van ons is te vergelijken met een van de stenen in de gevel. Er zijn grote stenen, kleine stenen, vierkante stenen, rechthoekige, maar soms ook schuine stenen. Al die stenen worden goed bij elkaar gehouden door het cement dat de bouwer tussen de stenen heeft aangebracht.

Niet een van deze stenen is overbodig. Als je een steen – of het nu een grote of een kleine is doet er niet toe – zou weghalen, ontstaat er een storend gat. De gevel is niet meer compleet.

Elk van ons heeft zijn plaats(je) in het huis van God, de gemeente. En elk van ons is belangrijk op zijn of haar plaats.
Het is de Bouwer die ons ons plaatsje geeft en ons aan elkaar verbindt.

Willem van Leiden