Martin Brand maakt nieuwe start - Christelijk Nieuws

Martin: ‘Alle onderzoeken naar de oorzaak van mijn hartritmestoornis die uiteindelijk in een hartstilstand uitmondde vorige week zondagochtend 3 juni zijn achter de rug. Er is niets bijzonders uit de MRI scan en andere testen gekomen. Geen schade, geen littekens, geen zichbare oorzaak. Ook de meest voorkomende erfelijke aandoeningen zijn uitgesloten.’

Wat er dus voor zorgde dat mijn hart er mee stopte blijft onbekend. Harten stoppen niet zomaar, daar moet een reden voor zijn. Dat maakt ergens onzeker en als ik niet oppas angstig. Dat ik nog leef is met recht een wonder. Als Noah iets later wakker was geworden… Als Susanne er met hem uit was gegaan (zoals ze even van plan was) ipv mij wakker proberen te maken. Als Susanne niet zo geweldig had gehandeld. Als de politie niet binnen 2 minuten (!) bij me thuis was geweest. Als de ambulance niet zo snel was geweest. Zo kan ik doorgaan… Ik ben zo ontzettend dankbaar.

Ook voor het gebed en positieve, lieve gedachten van vele honderden mensen, honderden berichten en kaartjes (sommige zusters hier hadden nog nooit zoiets gezien, we kunnen de kamer behangen..) ben ik zo dankbaar. Ik leef en voel me klein. Het is niet verdiend of wat dan ook. Het is genadetijd. Een wonder.

Ik heb ook eerlijke brieven en berichten van mensen gehad die met ons meeleefden, juist omdat zij ook met hartfalen te maken hadden gehad in de familie of in hun eigen leven. Ook verhalen van jonge mensen die het niet hebben gered, stierven en een jong gezin achterlieten. Ik sta met mijn mond vol tanden. De waarom vragen zijn niet te beantwoorden. Waarom hoor ik bij de paar procent die hier zo goed uitkomt. Waarom een ander niet.

Sommige mensen hebben gezegd ‘God wil je hier iets door leren’. Anderen ‘God heeft een taak voor je, daarom ben je er nog’. Weer anderen ‘door het gebed heeft God jou gered’.

Elke opmerking roept bij mij zoveel vragen op. En niet alleen bij mij denk ik. Vragen die nooit beantwoord zullen worden totdat we ooit zelf bij God zullen zijn. Daarom denk ik dat ik over het waarom zal zwijgen. We hebben simpelweg de antwoorden niet en kunnen zo snel brokken maken als we ons op dat gladde ijs wagen.

Waarover ik zal spreken? Over de liefde van zoveel mensen die ik heb ervaren. Daar ben ik God dankbaar voor. Over de nabijheid van God zelf die ik op verschillende momenten zo persoonlijk heb ervaren. Voor sommigen is dat laatste misschien een ‘vage zin’. Ik kan het alleen niet anders zeggen… Over de diepe wonderlijke wetenschap en rust dat alles goed komt. Hoe dan ook. Mijn geloof is geworteld in geloof in een persoon die trouw is en blijft. In leven en in dood.

Maar ik ben blij met het leven! Als ik Noah vandaag zie lachen, spelen en zo bilj contact met me zie maken raakt me dat. Als ik Susanne aankijk en de liefde tussen ons bijna kan aanraken, moet ik er niet aan denken dat ik er niet meer voor haar en Noah zou kunnen zijn. En heb me voorgenomen om hier bewuster mee om te gaan. Hoop dat ik dit zal kunnen vasthouden. De komende week zal ik nog in het ziekenhuis zijn. Ik wacht op de operatie voor het inbrengen van een ICD. Daarna naar huis en beginnen met een nieuwe start. Een tweede kans. Wat ben ik daar blij mee!