Hoe gaat het met de kerken ver weg van de bewoonde wereld op Papoea? Swanny Molenhuis vertelt over bezoeken aan verschillende gemeentes in dit zendingsgebied. Wandelen van Wanggemalo naar Dema, doorlopen naar Fifero, met de prauw naar Uni, met de motor naar Boma, met de speedboot naar Womu, Somi II, Sokanggo en naar Hamku.
Nee, deze namen zeiden ons ook niet zoveel voor vertrek. Wel wisten we dat deze dorpen bij de classis Mapi-Mangguno horen. Daarom wilden we er graag eens een kijkje gaan nemen. Want dat is één van de taken van CEVEO: waarnemen. Om er vervolgens over te schrijven en het te bespreken. Niet heel spannend misschien, maar wel heel belangrijk. CEVEO neemt al jaren het leeuwendeel van de begroting van de GGRI-P (Gereja Gereja Reformasi di Indonesia op Papoea) voor haar rekening. Dat geld wordt met liefde gegeven (onder andere door u) aan een minder draagkrachtige zusterkerk. Het is goed om kritisch te kijken naar het effect (of tegenwoordig: de impact) van deze hulp. Wat komt er terecht van de activiteiten die gefinancieerd worden? Worden de juiste dingen gesteund of zijn er heel andere zaken nodig? Om dit te bepalen verwachten we rapportage van de activiteiten in het gebied. Maar dit willen we zo nu en dan ook zelf waarnemen.
En dat is precies wat we gedaan hebben. Het was een mooie, tiendaagse tocht. We zijn heel gastvrij ontvangen (overal onaangekondigd want communicatiemiddelen zijn in deze dorpen niet aanwezig), en hebben bij mensen thuis overnacht. We leefden op een dieet van sago, witte rijst, supermie en, jawel, sagorupsen! Veel mensen wilden graag met ons praten, daardoor hebben we veel gehoord en gezien. Genieten dus.
Wat we zagen en opmerkten was helaas vaak minder positief. In veel kerken is weinig leven meer te bespeuren. De kerkdiensten worden meestal wel gehouden, maar in het dagelijks leven overheerst toch vaak de ‘oude adat’: lokale gewoontes en tradities. Er is weinig mankracht in de kerkjes. Vaak houden een handjevol ouderlingen het kerkelijk leven draaiende. Maar aangezien zij ook deel uitmaken van de ‘stam’ en de onderlinge structuren is het voor hen heel moeilijk om goed geestelijk leiding te geven. Temeer omdat hun toerusting daarvoor vaak minimaal is. Samenwerking binnen de classis en onderlinge steun is eigenlijk ver te zoeken. In veel kerken is al jaren geen doop of avondmaal meer bediend. Veel kerken zijn leeg omdat mensen weer terug het bos in trekken.
Niet erg hoopgevend dus. Verwonderlijk? Eigenlijk ook niet. We spreken ten slotte over ‘maar’ 50 jaar christelijke invloed tegenover duizenden jaren oude adat. Maar het is wel duidelijk dat de GGRI-P voor grote vragen en uitdagingen staat. Het zal daarbij in de eerste plaats aankomen op de inzet en motivatie van het zittende kader. Onze rol is daarbij niet zo groot. De GGRI-P bepaalt zelf wat zij wel of niet wil doen met de geschetste problemen. Wel hopen we dat we de gelegenheid krijgen om hetgeen we gezien hebben constructief te kunnen bespreken met het kader van de GGRI-P. En eventueel betrokken worden in het zoeken naar oplossingen. Als we daarbij gevraagd worden om hulp, staan we daar erg voor open. We hopen dus te mogen praten over wat we gezien hebben. Wilt u bidden dat het een constructief gesprek wordt?
De Verre Naasten
19-07-2012
Hulpverlening
https://www.deverrenaasten.nl