André Verkaik sprak met de Familie Knevel aan boord van de Logos Hope. ‘Zeg eens eerlijk Karel, zou je een ander aanraden om de stap te overwegen naar de Logos Hope?’ ‘Absoluut! Er is een enorme behoefte aan Scheepswerktuigkundigen die voor langere tijd (een of twee jaar) aan boord kunnen komen.’
Karel en zijn vrouw Marita wonen en werken op het passagiersschip Logos Hope. Een bijzonder schip, geen passagiers, alle vierhonderd bemanningsleden en meereizende familie zijn als vrijwilligers betrokken bij het werk van Operatie Mobilisatie (O.M.). Berichten over technische mankementen hebben het afgelopen jaar de idealistische doelstellingen en uitzonderlijke verrichtingen van het scheepsproject overschaduwd. Maar de Logos Hope vaart weer! De bestemming? Die verandert altijd. Het is de levensreis waar het de opvarenden om gaat, het ontdekken van Gods bestemming met jou leven.
Karel vertelde me in voorgaande contacten dat hij al eens eerder in zijn leven de trossen radicaal heeft los gegooid door te kiezen voor het ideaal in plaats van het kapitaal. In 1987, hij was toen 27, monsterde hij aan bij de MS Logos, de eerste van een rij van vier schepen die sinds 1971 dienst hebben gedaan bij O.M. Ships. Een hele stap voor een scheepswerktuigkundige om uit het milieu van ruige zeebonken te stappen en je te voegen bij de “heilige boontjes”, waar niet de Playboy maar de Bijbel dagelijkse lectuur is. Op mijn vraag wat hem daartoe had bewogen antwoordde hij:
‘Ik vond het wel een leuk idee om een jaar iets heel anders te doen en tegelijkertijd vaartijd te behalen. Uiteindelijk heeft het mijn leven totaal op zijn kop gezet. Ik begon als derde machinist op de Logos totdat deze drie maanden later aan de grond liep in het Beagle Channel en we het schip midden in de nacht in de reddingsboten moesten verlaten. Daarna kwam ik op de MS Doulos terecht en ontmoette daar Marita uit Finland. Marita werkte daar in de bookfair en in de wasserij en heeft dus al vroeg in onze relatie mijn kleren moeten wassen.’
Een bewogen verhaal, als uit een avontuurlijke roman: Schipbreuk bij kaap Hoorn, Finse schone geschaakt op een ander cruise schip, miljoenen mensen voorzien van goede educatieve literatuur én het Goede Nieuws van Jezus Christus. Het is een waar gebeurd verhaal van leven uit geloof dat ook weer met beide voeten op de grond beland.
‘We hadden plannen om de zending in te gaan maar daar kwam een eind aan toen Marita plotseling ziek werd en we het schip moesten verlaten.’
Terug in Nederland aangekomen stond Karel voor een nieuwe uitdaging, een “New Tribe’s” missie! Om het Fins-Nederlandse gezinnetje in wording een goed fundament te geven is hij eerst weer commercieel gaan varen voor het B diploma als SWTK (scheepswerktuigkundige). In 1990 zijn ze getrouwd en is hij een baan aan de wal gaan zoeken.
‘De plannen om samen de zending in te gaan hadden we uit ons hoofd gezet, Mirjam en Hannah werden geboren en we waren druk bezig met ons huisje, boompje, beestje, wat ook goed en waardevol was.’ Hij schopte het tot salesmanager in de industriële roerwerken en diepwater ankersystemen voor de offshore industrie. In 2000 verhuisden ze naar Finland waar Karel in twee jaar zijn lesbevoegdheid op HBO niveau wist te behalen en Marita ook aan haar carrière werken kon. Zij behaalde haar Masters in Education en kreeg een baan als onderwijskundige. Zo groeide het gezin, in 2007 verrijkt met de komst van zoon en broertje Jan-Michiel. Maar omdat ze uit geloof hebben leren leven bleven ze zich bewust van het globale perspectief, en gevoelig voor de noden.
‘Ik zat er niet op te wachten om terug te gaan naar de machinekamer. Maar God had andere plannen. In 2010 was ik mijn baan kwijtgeraakt en mijn studie, een Master in High-tech Enterpreneurship, was bijna voltooid. Toen zagen we de oproep van Operatie Mobilisatie. De pro’s om te gaan waren: 1) Nu zijn we nog gezond. 2) Marita kon een Sabaticaljaar krijgen. 3) De twee oudste kinderen waren al het huis uit, en 4) Jan-Michiel was nog jong genoeg (5 jaar) om mee te nemen. De contra’s waren o.a.: 1) Onze oudste kinderen achter laten in Finland. 2) Mijn vaarbevoegdheid was verlopen, het was 20 jaar geleden dat ik voor het laatst in een machinekamer had gestaan. 3) Als we terugkomen ben ik weer een of twee jaar ouder en zal het moeilijker zijn een baan te vinden. Maar als het puntje bij het paaltje komt, is de vraag of ik bereid ben om te vertrouwen dat Gods beloften waar zijn. Daarbij werden we geholpen door onze kinderen die er helemaal achter staan en andere mensen die dicht naast ons staan.’
Zo is Karel in januari, gevolgd door Marita en Jan-Michiel in juni van 2012 aan boord van de Logos Hope komen wonen. In eerste plaats uitgezonden door O.M. in Finland, maar ook ondersteund door een trouwe Nederlandse vriendenkring. Marita heeft haar plek weer helemaal hervonden, nu als Scheepsmoeder. Naast de zorg voor haar gezin helpt ze in de bibliotheek voor bemanningsleden, is counselor voor vrouwelijke opvarenden en samen zijn ze ouders van een shipsfamily van 14 singels. En als je Karel hoort, dan hoor je een doorgewinterde professional:
‘Momenteel ben ik aangemonsterd als 2de SWTK. We werken vijf dagen in de week en zijn om de drie dagen On Duty. Gedurende de werkdagen betekend het dat je ook ’s nachts oproepbaar bent. We hebben een onderhoudssysteem, AMOS, waarin alle systemen zijn opgeslagen en dat ons vertelt wanneer welk onderhoud gedaan moet worden. Elke machinist heeft zijn eigen specialisatiegebied. Ik ben o.a. verantwoordelijk voor de separatoren, pompen, koelwatersystemen, etc.‘
Klinkt heftig, vijf dagen werken, geen gage, op een varende flat van zeven verdiepingen die krioelt van de onervaren jong-en-lui uit alle landen van de wereld. Zeg eens eerlijk Karel, zou je een ander aanraden om een dergelijke stap te overwegen?
‘Absoluut! Er is een enorme behoefte aan Scheepswerktuigkundigen die voor langere tijd (een of twee jaar ) aan boord kunnen komen. En aan wat oudere volwassenen met levenservaring die de jonge generatie tot steun kunnen zijn. Het is een enorm waardevolle investering in mensen, de samenleving en het koninkrijk van God. Daarnaast is het een geweldig rijke ervaring te zien hoe God werkt en tot welke zegen het schip en de jongeren aan boord zijn voor de lokale bevolking, en daar een steentje aan bij te mogen dragen. Ik denk dat mijn verhaal , hoe ik na 20 jaar weer ben gaan varen, andere scheepswerktuigkundigen (en andere professionals) kan inspireren om hun papieren weer in orde te maken en bij Operatie Mobilisatie te komen werken.’
Lees het complete verhaal op de site van Operatie Mobilisatie
André Verkaik
18-03-2013
Evangelisatie
https://www.operatiemobilisatie.nl
