Deze week kwam ik twee verschillende mensen tegen die beiden ‘vast liepen’ door de tsunami aan slecht (wereld)nieuws die de afgelopen maanden over ons heen komt. “Ik begin bang te worden voor de Islam en radicale moslims in Nederland” sprak de man uit. “Ik ben boos en bang tegelijk, en ik zie de toekomst niet positief tegemoet. Mijn schouders ophalen kan ik niet, het houdt me dagelijks bezig. Mensen om me heen storen zich aan mijn humeur”.
De vrouw die ik een paar dagen later tegenkwam is enorm verdrietig en kan de hele dag wel huilen door alle verhalen die ze hoort. “Ik trek me die verhalen zo enorm aan. Ik ben gevoelig en verplaats me van nature in anderen. Het lijden van zoveel mensen is zo groot en komt via de media zo overweldigend op me af dat ik niet eens meer van de zon kan genieten.
Als ik de warmte van de zon op mijn gezicht voel, kan ik er niet meer van genieten. Want ik denk dan gelijk aan de vreselijke dingen die onder dezelfde zon gebeuren.”
Ik begrijp beide reacties erg goed. Het wereldnieuws houdt mij ook enorm bezig. De oorlog (want zo mogen we het nu wel noemen) in de Oekraïne, de opmars van IS in Irak en alles wat daarmee samenhangt, De strijd tussen Israel en Hamas. En ook ben ik meer en meer gegrepen door de situatie rondom Ebola virus in Afrika. Gisteren hoorde ik dat de WHO nog wel 20.000 sterfgevallen verwacht, het einde is nog lang niet in zicht. De situatie is grimmig. Ik probeerde me een groep van 20.000 mensen voor te stellen. Mannen, vrouwen, kinderen. Lastig om daar een ‘beeld’ bij te hebben. Het is te groot. Maar in de Volkskrant van afgelopen zaterdag was een verslag van een verpleegkundige te lezen. Hij beschreef heel beeldend hoe jonge kinderen sterven. Hoe een ziek jongetje van 5 ‘waakt’ over zijn zusje van 8. Hoe eerst zij overlijdt en hij vervolgens ook. Hoe hele gezinnen en families aan deze vreselijke ziekte bezwijken. Het trieste gevoel van machteloosheid en moedeloosheid heeft de hele dag een bepaalde sluier over alles gelegd.
Hoe kunnen we nog positieve en hoopvolle mensen zijn als er zoveel onrecht, oorlog, verdriet en dood in de wereld is. Is het niet veel te veel wat er op ons afkomt. Wie kan nog hoopvol en positief zijn na het lezen van de krant of het kijken van het journaal. Misschien zien we veel te veel. Vroeger riep het bloed van alle onschuldigen dat werd vergoten alleen tot God. Hij zag alles altijd. Hoorde de smeekbeden uit miljoenen harten. Tegenwoordig is de wereld zo klein geworden dat wij alles horen en zien en de meest vreselijke gebeurtenissen met beeld en geluid binnen krijgen.
Tegen die vrouw heb ik gezegd dat het misschien goed is om voorlopig even minder naar ‘de beelden’ te kijken. We zien in onze tijd, door alle media, alle brandhaarden wereldwijd. We staan er met onze neus bovenop. Ik denk dat wij zoveel lijden niet aankunnen. Zeker niet omdat we op de meeste rampen en onheilsplaatsen zo weinig (of geen) invloed hebben.
Natuurlijk hoeven we ons hoofd niet in het zand te steken en te doen alsof er niets aan de hand is. Ontkennen of onverschillig zijn is niet waar ik op doel.
Maar ik denk dat het niet de bedoeling kan zijn om zo door het kwaad van de wereld onder de indruk te raken dat we het goede, mooie, lieflijke, lichte en hoopvolle in deze wereld (dichtbij en ver weg) niet meer zien of kunnen waarderen.
Terroristen willen door angst te zaaien hun vijanden verlammen en breken. Maar ik wil niet leven vervuld van angst. Ik wil blijven geloven dat het goede het kwade overwint. En dat geloof wil ik voeden. Waar je naar kijkt wordt groter. Als ik de hele dag alleen maar naar de ellende kijk, lijkt het uiteindelijk alsof alleen dat nog maar bestaat. Ik kan daar cynisch en uiteindelijk juist onverschillig, (‘het heeft toch geen zin, de wereld gaat toch kapot’) van worden. Maar als ik kijk naar de hoopvolle dingen om mij heen, kan ik daaruit kracht putten en geloof om in een donkere wereld zelf licht te dragen. En dat laatste is ons roeping geloof ik. Ja, betrokken bij het lijden. Maar vanuit een hoop en een kracht die ons meer beheerst dan dan angst en moedeloosheid.
Ja, we bidden voor de mensen die lijden. We willen met hen huilen die treuren en het leven vieren met hen die blij zijn. Het leven is vaak zo dubbel he? Laten we niet alleen naar het donker kijken. Daarmee raken we uit balans en verliezen we ook onze positieve invloed op de wereld. Ik wil bidden met hoop in mijn hart.
Twee teksten waar ik aan moet denken zijn:
Fil 4: 8 Ten slotte, broeders en zusters, schenk aandacht aan alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat deugdzaam is en lof verdient. 9 Doe alles wat ik u heb geleerd en overgedragen, wat ik u heb verteld en laten zien. Doe het, en de God van de vrede zal met u zijn.
Johannes 1:4 In het Woord was leven en het leven was het licht voor de mensen. 5 Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.
Martin Brand
03-10-2014
136
https://www.martinbrand.nu