Jongen bevrijdt 50 vrouwen en kinderen uit de handen van ISIS

Bethany, noodhulpmedewerker van Medair in Kurdistan in Irak vertelt: Net zoals veel andere jongens van 15 houdt Delir van videogames. Je kunt je bijna niet voorstellen dat deze opgeschoten jongen 50 vrouwen en kinderen heeft bevrijd uit de handen van ISIS. Maar dat heeft hij gedaan, een paar dagen voordat ik hem ontmoet.

Zijn lijdensweg begon in augustus, toen dorpen aangevallen werden terwijl hij met een zus en broertje op bezoek was bij zijn opa. Ze probeerden de bergen in te vluchten, maar werden onderweg gevangen genomen.

Alle oudere jongens en mannen werden vastgebonden en meegenomen. Veel vrouwen en meisjes werden met geweld meegenomen, zo ook zijn zus Hozan van 14. Delir was de oudste van de overgebleven jongens.

Hij werd samen met zijn broertje meegenomen naar een dorp en daar gevangen gehouden. Hij wist iemand over te halen om hem een mobiele telefoon te lenen. Daarmee kon hij zijn vader bellen, die zich met zijn moeder in veiligheid had weten te brengen.

“Toen ik hem weer aan de telefoon hoorde, hebben we de eerste twintig minuten alleen maar gehuild,” vertelt Delirs vader. “Daarna heb ik mijn zoon tips gegeven voor een ontsnappingsplan.”

Al gauw leerde Delir het dorp kennen en bedacht hij een vluchtroute. Bij hun eerste vluchtpoging nam hij een groep van 20 vrouwen en kinderen mee. Maar toen ze bij een huis stopten om water te halen voor de kinderen, werden ze gepakt.

“Ze sloegen me met hun handen,” zegt Delawar, zijn broer van 13. “Ik schreeuwde: ‘Mama, papa, help me!’”

Delir kreeg het zwaar te verduren. Als hij zijn donkere haar van zijn voorhoofd weghaalt, zie ik de littekens. De bewakers hebben zijn hoofd tegen een kachel gedrukt. “Als ze ons nog een keer zouden pakken op de vlucht, dan zouden ze ons vermoorden,” zegt Delawar.

Ondanks de gevaren waagden de jongens nog een poging. Deze keer wisten ze een groep van 50 gevangenen in veiligheid te brengen. Toen ze in Zakho aankwamen, troffen ze daar hun diep bezorgde ouders.

“Toen ik mijn vader en moeder weer zag, was ik zo ongelofelijk blij,” zegt Delir, terwijl hij eindelijk begint te lachen. “Ik heb vleugels van blijdschap.”

De familie maakt zich nog steeds zorgen om Hozan, hun dochter en zus. Ze is als slavin terechtgekomen bij een gezin in Mosul.

Hun leven staat zo ver af van hun vredige dorp in de heuvels, vol met bomen en vogels, waar mensen naartoe gingen om te picknicken. Het gezin woont nu op vijf vierkante meter in een donker pakhuis. Dertien gezinsleden slapen op matrassen en dekens die ze van Medair gekregen hebben.

Alles wat ik kan doen is luisteren en mezelf proberen in te leven. Hoe zou ik me voelen als mijn gezin de bergen in moest vluchten? Als mijn broers gevangen genomen zouden worden of mijn ouders dakloos zouden raken? Mijn wereld zou compleet stilstaan.

In het donker geniet de familie van het kleine beetje licht dat ze hebben. Het is een komen en gaan van familieleden: ooms en neven komen om de jongens te zien. Ze zijn dankbaar dat de jongens weer terug zijn. “Laat ons niet achter nadat het verhaal klaar is, vergeet ons niet,” smeekt hun vader. “Blijf alstublief aan ons denken.”

Wanneer ik wegga, springt Delir op de bestuurdersstoel van een auto. Zijn broertje van drie kruipt op de stoel ernaast, blij dat hij kan spelen. Delir slaat zijn arm om de peuter en lacht.

Ik weet niet hoe de toekomst er voor Delir en zijn familie uitziet. Ik wens hen vrede, maar ik weet dat dat onmogelijk is terwijl er nog familieleden vermist zijn, ze geen fatsoenlijk onderdak hebben en ze de winter moeten trotseren.

Ze hebben nu eerst meer dekens, warme jassen en verwarming nodig.

Ze moeten weten dat ze niet vergeten worden.

Duizenden Syrische en Iraakse kinderen hebben nog geen veilige en warme plek voor de winter. Geef vandaag een gift.