Maar liefst 28 jaar werd de Eritrese Argudi gedwongen om te werken voor de overheid. Daarna wist hij met zijn familie te ontsnappen aan het regime. Samen met zijn vrouw, kinderen en schoonmoeder woont hij nu in een oude flat in de Ethiopische stad Shire.
Het is inmiddels drie-en-een-half jaar geleden dat Argudi uit Eritrea vluchtte. Hij vertelt over zijn tijd bij de ‘National Service’, de verplichte militaire dienst die in werkelijkheid niets anders is dan slavernij. “In principe duurt de dienstplicht 18 maanden. Maar in de praktijk moet je net zo lang blijven als de overheid wil. Je hebt geen enkele keus en verdient ondertussen bijna niks. Ik kon mijn gezin niet onderhouden.”
Leven in Eritrea
Argudi werkte jarenlang gedwongen op een boerderij. Ver weg van zijn gezin. “Mijn werk bestond uit het verbouwen van tomaten, aardappelen en fruit. De eigenaren van de boerderij waren machtige mensen. Ze hadden invloed in de regering. Als we ook maar één tomaatje meenamen werden we meteen gearresteerd en vastgebonden”, vertelt hij. “Eens was ik twee dagen niet komen opdagen op het werk. Toen werd ik gearresteerd en opgesloten in een container. Het was daar zo heet!”
Zijn gezin mocht hij tijdens die periode amper zien. “Eens in de zes jaar kreeg ik toestemming om twintig dagen naar huis te gaan. Bellen deden we om de twee jaar, maar alleen als het lukte om een official om te kopen. Telefoons mochten we op de boerderij namelijk niet hebben.”
Ontsnapping
Nadat zijn vrouw en kinderen uit Eritrea vluchtte, volgde Argudi. “Ik was zo bang! Ik wist dat de soldaten me zouden doodschieten als ze me onderweg zouden ontdekken”. Uiteindelijk lukte het hem om te voet Ethiopië te bereiken. Daar kwam hij terecht in een kamp. Een zware tijd. “Het was er te warm en er te weinig eten. Daarom zijn we doorgereisd naar de stad, waar we nu alweer een paar jaar wonen.”
Toekomst
Maar ook in de stad is het leven niet makkelijk. Het flatje waar de familie woont is oud en heeft geen stromend water. Ook de afhankelijkheid van anderen valt Argudi zwaar. “Elke drie maanden moeten we verlenging aanvragen van ons verblijf buiten het kamp. Het frustreert dat het ook lastig is om werk te vinden en dat we zo afhankelijk zijn. We willen gewoon onderdeel uitmaken van de samenleving. Maar dat lijkt tot nu toe ver weg.”
ZOA
ZOA
14-02-2016
Hulpverlening
https://www.zoa.nl
