Het is nog vroeg in de ochtend als Doris (12) uit haar bed stapt, zich aankleedt en het huis van haar oma verlaat. Het is nog stil en verlaten in het armoedige dorpje, hier in het midden van Roemenië. Doris woont bij haar oma in huis, maar iedere dag gaat ze terug naar het lege huis waar ze een paar jaar geleden nog met haar ouders woonde.
In het door haar vader gebouwde huisje aangekomen, opent Doris alle ramen om frisse lucht binnen te laten. Ze staart naar buiten over het erf waar haar vader ooit een aantal koeien, varkens en paarden had. Die fokte hij om te verkopen. Doris zucht. Hoewel het nog maar twee jaar geleden is, lijkt het een heel ander leven. Doris worstelt met eenzaamheid en een gevoel van gemis, want haar ouders zijn ver van huis.
Doris: ‘Ik verveel me nooit, want
er is altijd wel iets dat gedaan
moet worden’
Twee jaar geleden kwam Doris’ vader in de gevangenis terecht. Hij had (illegaal) stookhout uit het bos gehaald om het huis mee te verwarmen. Haar moeder kon niet meer voor de koeien, varkens en paarden zorgen op de boerderij en moest ze verkopen. Kort daarna vertrok ze naar Duitsland om werk te zoeken en zo het gezin te onderhouden. Ze komt af en toe op bezoek, maar meestal is Doris alleen thuis en doet ze het huishouden en schoolwerk in haar eentje. De omstandigheden hebben Doris erg vindingrijk gemaakt en ze is erg volwassen voor haar leeftijd. Vandaag wil Doris schoonmaken, dus ze zoekt naar een emmer in één van de kastjes en loopt ermee naar de buren om water te putten. Stromend water is er niet in het dorpje.
Altijd iets te doen
Doris ontvangt hulp via Zending over Grenzen Ze is geliefd bij de lokale medewerkers en vrijwilligers, die weten hoe moeilijk het voor haar is om van haar ouders gescheiden te zijn. Als Doris klaar is met al haar klusjes, gaat ze naar de plaatselijke gaarkeuken van Zending over Grenzen, waar ze graag helpt. “Ik hou van koken”, zegt ze. “Ik wil graag kok worden!” Als ze niet in de gaarkeuken is, is Doris thuis bij Maria, één van de lokale vrijwilligers van Zending over Grenzen. Maria zegt: “Ongevraagd helpt ze met schoonmaken en met de zorg voor onze kleine kleinzoon.” “Ik verveel me nooit, want er is altijd wel iets dat gedaan moet worden”, zegt Doris glimlachend. Hoewel ze graag andere mensen helpt, voelt ze zich niet op haar gemak als ze zelf geholpen wordt. Het meisje is erg kieskeurig over hoe dingen gedaan moeten worden en wil de last met niemand delen.
Als een moeder
Paula, coördinator van Zending over Grenzen, vertelt: “Toen Doris vier jaar oud was, stierf haar kleine zusje door een aangeboren ziekte. Ze was pas zes maanden oud. Op dat moment veranderde het leven van de familie. Ze werken allemaal hard om de eindjes aan elkaar te knopen, zonder een moment stil te staan en proberen zo de traumatische gebeurtenis te vergeten.” Doris brengt veel tijd door met Paula, die als een moeder is voor haar. Die aandacht is erg belangrijk, want hoewel ze het moeilijk vindt om haar gevoelens te uiten en probeert stoer over te komen, verlangt ze diep van binnen naar het gezelschap, de zorg, leiding en liefde van haar ouders.
Doris verlangt diep van binnen naar
het gezelschap, de zorg, leiding en
liefde van haar ouders.’
Doris vindt het erg bijzonder dat er mensen zijn in een ver land die aan haar denken. Ze weet dat ze door hun vrijgevigheid naar de zomerkampen kan gaan, eten krijgt bij de gaarkeuken in het dorp en het hele jaar door voedsel- en hygiënepakketten krijgt. Daar is ze erg dankbaar voor. Dankzij de steun van sponsors en donateurs via Zending over Grenzen weet Doris dat ze niet alleen op de wereld is!
Zending over Grenzen
Zending over Grenzen
03-08-2021
Hulpverlening
https://www.zendingovergrenzen.nl
