Column – Donderdagavond, het is al donker. De harde wind maakt het nog kouder. Bij de sporthal verzamelen zich een aantal sporters. Het is mijn debuut bij dit hardloopclubje. Hoewel ik al een aantal jaren aan het hardlopen ben, is dit de eerste keer dat ik in clubverband ga lopen. Mijn vrouw heeft sinds vorige zomer meegedaan om in 10 weken een afstand van 5 km te kunnen rennen. Aangestoken door haar enthousiasme heb ik me ook aangemeld om een stok achter de deur te hebben om te trainen. Want zonder trainen gaat het alleen maar achteruit.
De avond begint met een korte warming up. Korte loopoefeningen, versnellen en weer uitlopen. Ademhaling en hartslag gaan omhoog. Er komt een gedachte bij me op: als de training nu afgelopen zou zijn, zou ik het niet erg vinden. Maar het vervolg is een loop van ongeveer 5 kilometer. We hebben immers een uur om te trainen?
Het groepje vertrekt. Sommigen praten ondertussen gezellig met elkaar. Ik kan aardig meekomen, maar heb niet zo’n behoefte aan praten. Af en toe ja of nee is het maximaal haalbare.
Het lopen gaat lekker. Mijn vrouw loopt naast me. Het tempo is wel wat hoger dan wanneer we samen lopen. De groep valt een beetje uiteen, omdat niet iedereen even goed kan meekomen. Maar voordat we het weten zijn we op het uiterste punt aangekomen om weer terug te keren. De achterblijvers worden opgewacht en zo keren we als groep weer terug. Nog een eindsprint en met een goed gevoel is de training voorbij en keren we samen huiswaarts.
Het bijzondere van zo’n loopgroepje is dat je elkaar stimuleert om door te gaan. Wanneer je het even moeilijk hebt, kun je je aan de ander optrekken. En andersom. Zo kan het in het geloofsleven ook gaan. Soms valt de route erg tegen. Liggen er stenen op de weg, lijkt het alsof je tegen een enorm vals plat moet optornen. Dan heb je anderen nodig die met je meelopen, aan wie je je kunt optrekken. Die de tegenwind voor je opvangen.
Juist in deze tijd hebben we elkaar hard nodig. Het gevoel van eenzaamheid en verwijdering in de samenleving neemt toe. God heeft ons aan elkaar gegeven. Om samen de eindstreep te behalen.
Met wie kun jij meelopen? Of voor wie kun jij de wind weg vangen? Samen kom je verder.
Frans Brouwer woont in Sappemeer en werkt als manager Quality Assurance bij Ardena. Je kunt ook bij hem terecht voor een coachtraject omtrent levensvragen. Hij is getrouwd met Anneke en de trotse opa van een kleinzoon. Frans is een levensgenieter en een muziekliefhebber. De afgelopen jaren is hij ernstig ziek geweest, hij kreeg de diagnose beenmergkanker (multipel myeloom) en die periode was heftig. Gelukkig gaat het nu bijzonder goed met hem en is de ziekte onder controle. Hij is dankbaar dat hij zijn leven weer heeft kunnen oppakken. Frans is als oudste/opziener verbonden aan de Stadskerk in Groningen.
Frans Brouwer
R4TW – Operatie Mobilisatie
07-02-2022
Onderwijs
https://www.christelijknieuws.nl/fransbrouwer