Als kind wordt Jeanette geboren in een christelijk gezin. Haar ouders gaan naar de kerk en haar zus geeft zondagsschoolles. En Jeanette… is zoekende. Ze voelt zich niet veilig en zoekt bescherming. In de loop van de jaren zakt ze verder weg in depressies en overweegt ze een einde aan haar leven te maken, totdat God ingrijpt. Vorig jaar werd ze gedoopt tijdens een dienst in de Basis in Apeldoorn. Lees of bekijk hieronder haar levensverhaal.
Jeanette herinnert zich hoe ze in haar jonge jaren worstelde met vragen: ‘Waar vind ik een kerk en vooral een predikant die mij verstaat, zodat ik de nieuwe week aankan? Wie vertelt me over het dagelijks leven en hoe moeilijk dat kan zijn? Waar vind ik die strohalm waar ik me aan vast kan klampen zodat ik het leven kan dragen? Waar vind ik geestelijk voedsel om door te gaan? Niet in de kerk van mijn geboorteplaats Vaassen of in de kerk in Nijbroek waar ik op school zat. En ook niet thuis want daar is geen discussie over het geloof mogelijk.
Strohalm
Uiteindelijk vind ik in de kerk in Terwolde een stukje rust. Op de fiets op zondagochtend in m’n eentje onderweg naar die ene strohalm. Die vind ik in de preken van dominee Veenstra , een wat oudere lieve en zachte man. Ik zie hem nog zo staan op de kansel en na afloop bij de deur om iedereen, en dus ook mij, een fijne zondag te wensen. Wat was ik blij, ik kon de week weer tegemoet treden. Later deed ik belijdenis in de dorpskerk van Vaassen maar eigenlijk vond ik nergens werkelijke rust.
Onveilig
Als kind was ik erg onzeker, ik zocht naar houvast. Het liefst ging ik naar de hemel, maar ik was op aarde. Ik voelde altijd spanning in ons gezin, mijn vader kon driftig zijn. Mijn zus had daar moeite mee en ging daar tegenin. Mijn moeder zei niets, en ik… ik wilde weg. Weg van deze onveilige plek. De combinatie van een minder stabiel gezin een verkrachting op 14-jarige leeftijd en me niet begrepen voelen, leidden tot de gedachte dat ik er liever niet was. Dat ik liever in de hemel dan op aarde was. In de hemel waar altijd rust, vrede en harmonie zou zijn.
Wie kan helpen?
Die veiligheid die ik probeerde te vinden in relaties met mannen bracht uiteindelijk geen veiligheid. Hoe kon ik op eigen benen staan? Waar vond ik mijn veiligheid? Wie kon mij helpen? Ik doolde door het leven en ging van een opname op de psychiatrische afdeling naar een behandeling van een psycholoog, een haptonoom, een reiki-cursus, een training ‘wie ben ik echt’, een astroloog die mij misschien de waarheid kon vertellen… maar waar vond ik mijn geluk? Wie gaf mij eigenwaarde? Wie gaf mij een reden om op aarde te willen zijn.
Depressief
Toen ik rond de 20 jaar was startte ik mijn eerste baan bij de politie, veilig in de mannenwereld. Als ik na een jaar of 6 verander van baan, slaat de onveiligheid weer genadeloos toe. Ik werd depressief en wilde terug naar mijn veilige politiewereld. Inmiddels woonde ik op mezelf, had een vriend, een baan, een studie… voor wie mij niet kende leek er niks aan de hand, ik lachte mijn pijn weg. Soms dronk ik een glaasje teveel om de pijn niet te hoeven voelen.
Voor de trein?
Ik heb geleerd om in mijn hoofd te leven en niets te voelen van alle pijn die mij was aangedaan en ondertussen ging ik van therapeut naar therapeut. Als zij mij niet konden helpen, waar moest ik dan naar toe? Misschien gaf de trein het verlossende antwoord. Weg van alles… niet meer hoeven leven. Als ik op die bewuste dag verschillende treinen voorbij zag komen , durfde ik er uiteindelijk niet voor te springen… God zij dank niet.
Spinrag
Als ik in 2014 mijn zoveelste relatie beëindig, komt de echte stap naar verandering. Een spinrag draadje van tak naar tak in het park waar ik dagelijks wandel, geeft mij de overtuigende zekerheid dat God mij vasthoudt aan zo’n draadje.
De verandering wordt een blijvende verandering die mij nu, 6 jaren later, veranderd heeft in de persoon zoals God dat voor ogen had. Met lieve mensen om me heen die nooit hebben opgegeven als ik dat wel deed. Die altijd hebben geloofd dat mijn hart zuiver was. Die mij altijd het vertrouwen hebben gegeven dat het goed zou komen met mij en dat God zijn grote plannen zou ontvouwen. Dit mag ik nu ervaren.
Dopen
Ik heb mogen ervaren dat het beetje lijden dat ik heb meegemaakt mij dichter bij Jezus heeft gebracht. Mijn lijden staat in geen verhouding tot het lijden dat Jezus voor ons heeft meegemaakt. Hij is ook voor mij gestorven aan het kruis zodat ik in vrijheid mag leven en Hij zijn plannen voor mij kan ontvouwen. God laat mij Zijn plannen dagelijks zien.
Ik voel mij bevrijd en opnieuw geboren. Hoe mooi is het dat het water bij schoonwast van mijn zonden zodat ik rein ben voor God. Een tekst die mij raakt in de kern van mijn hart:
Through the dark I hear Your voice
Rising up I will rejoice
For I was lost but now I’m found
—————
Over de Basis in Apeldoorn
Talita is zondag gedoopt in de Basis, een bijzondere kerk in Apeldoorn gericht op evangelisatie. Wekelijks vinden zo’n 850 volwassenen en 150 kinderen de weg naar de Basis. Al vanaf de parkeerplaats word je vriendelijk ontvangen en wijzen ze je de weg naar de Basis. Je ontvangt een programmablad zodat je precies weet wat je kunt verwachten. Vooraf en achteraf staat de koffie en thee voor je klaar.
De Basisdiensten zijn voor iedereen toegankelijk. Je kunt gewoon binnenstappen en lekker gaan zitten. De diensten zijn altijd goed voorbereid en de sprekers gebruiken geen ingewikkelde christelijke woorden of onbegrijpelijke tradities. Je hoeft geen Bijbelse verhalen te kennen om de diensten goed te kunnen volgen. Met de heldere uitleg spreken we ook veel mensen aan die wel de Bijbelse verhalen kennen, maar dat nog niet eerder op zo’n praktische manier hebben gehoord. Je bent welkom! Meer informatie over de Basis is te vinden op deze website
Redactie christelijknieuws
Videostill – De Basis
20-02-2022
Evangelisatie
https://www.basis.cc