Column – Blauwe luchten. Wit besneeuwde hellingen. Eindeloos vertier op de skilatten. Wachten op de skilift omhoog om vervolgens via een andere route weer naar beneden te skiën. Machtige uitzichten van besneeuwde toppen en minuscule dorpjes in het dal. Daar zou deze column over gaan. Tenminste, dat was de bedoeling.
Hoe je kunt genieten van een weekje wintersport. Even alles vergeten in de smetteloze sneeuw. Samen met goede vrienden er even tussenuit in de voorjaarsvakantie. Zorgeloos genieten van frisse buitenlucht, goede gesprekken en lekker eten.
Het ging een paar dagen goed. Blauwe luchten en zon, dagelijks verse sneeuw. Een dun laagje, zodat je heerlijk kon skiën. Maar het hing in de lucht. Het was eigenlijk gewoon wachten totdat het zou gebeuren. Er doemden zwarte wolken aan de einde van onze zonnige vakantie. De datum van 24 februari 2022 staat in ieders geheugen gegrift. Russische troepen rijden Oekraïne binnen. De rest is geschiedenis.
De dagen verstrijken. We zijn weer veilig terug, zonder gebroken ledematen. Het werk wacht weer, net als eerder. Dagelijkse routine. Toch beheerst het nieuws van de invasie het leven. Hoe zou het zijn? Is het te stoppen? Wat te doen met al die vluchtelingen? Een gebed om vrede.
Woensdagavond. Terug naar huis met een huivering in het lijf. Moe en koud onder de wol. De volgende dag in bed gebleven. Voor de zekerheid toch maar een zelftest doen. Wattenstaafje in de keel en neus. Drie druppels in de tester. En dan kijken hoe langzaam maar zeker de waarheid onafwendbaar duidelijk wordt: positief.
Natuurlijk, daar was het wachten op. Het is niet meer de vraag of je het krijgt, maar wanneer je het krijgt. Het virus is onzichtbaar aanwezig. Bespringt je wanneer je hem niet verwacht. Ook al doe je nog zo je best, hij krijgt je te pakken. Inclusief alle daarmee samenhangende klachten als verlies van smaak en reuk.
Kortom, waarover zou ik moeten schrijven? Onderwerpen dienen zich ongevraagd aan. Ik kan geen keuze maken. Eigenlijk is het te veel om tegen het licht te houden. Het ene is nog zwaarder dan het andere. Wat moet je er over zeggen? Ondanks de zwartste scenario’s komen de woorden van Habakuk als vanzelf bovendrijven. ‘Ook al zou alles verdwijnen, toch zal ik juichen voor de HEER, jubelen voor de God die mij redt.’
Frans Brouwer woont in Sappemeer en werkt als manager Quality Assurance bij Ardena. Je kunt ook bij hem terecht voor een coachtraject omtrent levensvragen. Hij is getrouwd met Anneke en de trotse opa van een kleinzoon. Frans is een levensgenieter en een muziekliefhebber. De afgelopen jaren is hij ernstig ziek geweest, hij kreeg de diagnose beenmergkanker (multipel myeloom) en die periode was heftig. Gelukkig gaat het nu bijzonder goed met hem en is de ziekte onder controle. Hij is dankbaar dat hij zijn leven weer heeft kunnen oppakken. Frans is als oudste/opziener verbonden aan de Stadskerk in Groningen.
Frans Brouwer
07-03-2022
Onderwijs
https://www.christelijknieuws.nl/fransbrouwer