Als ik voor het eerst naar mijn foto’s kijk, vraag ik me meestal af of er een gedeelte uit de Bijbel is dat een passend thema bij de foto zou kunnen vormen. Soms gebruik ik een bijbelconcordantie en kijk ik of ik een Bijbelvers kan vinden dat bij de foto past. Vaak lukt dat, maar soms ook niet, en in dat geval moet ik de foto voorlopig terzijde leggen.
Maar er zijn ook situaties waarin ik spontaan aan Bijbelverzen denk die me raken als ik naar mijn foto’s kijk. Dit is ook het geval met de foto die nu boven deze column te zien is. Toen ik ernaar keek, kwam de zin in me op: “Maar terwijl hij nog ver weg was, zag zijn vader hem…”.
De verloren zoon
Een klein huisje bij de duinen, een veld ervoor. Het lijkt verlaten, er is niemand te zien, maar er wonen wel mensen. En ik vroeg me af of de scène in Lucas 15, in het verhaal van de “verloren zoon”, er misschien ook zo uitzag?
Was het een groot huis dat de jongste van de twee zonen lang geleden had verlaten, of was het bescheidener? Ik geloof dat het onbelangrijk was voor de boodschap die de Heer Jezus aan zijn discipelen wilde doorgeven. De kern van de boodschap staat in het 20e vers: “En hij stond op en ging naar zijn vader. En toen hij nog ver van hem verwijderd was, zag zijn vader hem en deze was met innerlijke ontferming bewogen en hij snelde hem tegemoet, viel hem om de hals en kuste hem.”
Het is eigenlijk een van de bekendste verhalen in de Bijbel, er zijn talloze preken over gehouden. En we ontmoeten in deze gelijkenis drie persoonlijkheden die opmerkelijk zijn.
De jongste zoon
De jongste zoon was een rebel! Alles thuis was hem te benauwd geworden, hij wilde gewoon weg om zijn leven te leiden zoals hij dacht dat wenselijk was – namelijk vrij en onafhankelijk! Dacht hij na over hoe zijn pad zou kunnen eindigen? Op het dieptepunt van zijn leven, bij de varkens, stuitte hij letterlijk op het beeld van zijn onreinheid – en juist op dat moment besefte hij dat het leven bij zijn vader altijd beter was dan in zijn vermeende vrijheid. En dat verbaast en ontroert me: hij was zijn vader in al die tijd niet vergeten en had bovendien de (gerechtvaardigde) hoop dat hij alsnog door zijn vader zou worden teruggehaald. Kennelijk had hij zijn vaders hart leren kennen in die goede oude tijd!
De oudste zoon
De oudere zoon was het aangepaste type, altijd dicht bij zijn vader, gehoorzaam, hardwerkend – en toch innerlijk afstandelijk. Hij ziet zijn vader als iemand die hem alleen maar gebruikt, ondankbaar is voor zijn trouwe dienst en hem elk pleziertje ontzegt. Hij ziet het leven naast zijn vader als vreugdeloos en saai!
Op dit punt zou ik ons allemaal als christenen een korte vraag willen stellen: Kennen we dit verwijt aan God en het leven met Hem niet maar al te goed? Hoe vaak wordt ons (en misschien zelfs onszelf) niet verteld dat het leven als christen alles wat mooi en vrij is “verbiedt”, dat het vreugdeloos en teleurstellend saai is?
De vader
En dan is er nog de vader van deze twee, zo ongelijke, zonen. Wat moet zijn hart gebloed hebben toen hij naar zijn zonen keek. Dicht bij hem en toch zo ver weg. De Heer Jezus beschrijft in deze gelijkenis het Vaderhart van God dat omziet naar Zijn schepselen, Zijn beelden!
Hij houdt Zijn jongste niet tegen en laat hem gaan, uitgerust met veel meer dan het allernoodzakelijkste. Hij wordt niet boos, klaagt of dreigt niet, maar geeft ruimte. En omdat hij zijn zoon kent, wacht hij op hem. Dag na dag…
In de gelijkenis ziet de vader zijn verloren zoon “terwijl hij nog ver weg was”! En is “innerlijk ontroerd”. Hij rent hem tegemoet, omhelst hem hartelijk en kust hem!
Hoe moet de zoon zich op dat moment gevoeld hebben – zo haveloos, vies en stinkend als een varken? “Vader, ik heb gezondigd, tegen de hemel en voor u – ik ben het niet langer waard uw zoon genoemd te worden!”
Een spontaan vreugdefeest
En weer wordt er niet gemopperd over het verspilde leven en fortuin, maar op hetzelfde moment zorgt de vader ervoor dat zijn zoon, die weer thuis is, weer een fatsoenlijke outfit krijgt en organiseert hij een spontaan vreugdefeest!
Opnieuw geen berisping
Later, als de oudste mopperend van het veld komt, komt de vader naar hem toe, wint zijn hart en wijst hem op zijn rijkdom: “Kind, je bent altijd bij mij en alles wat van mij is, is van jou.” Opnieuw geen terechte berisping en veel ruimte voor verzoening van de twee zo ongelijke verloren zonen.
De Heer Jezus zei eens: “En wie tot Mij komt, zal Ik beslist niet uitwerpen.” (Johannes 6:37)
Het Vaderhart van God
Zo is God en niet anders! Een Vader die Zijn kinderen door en door kent en van hen houdt vanuit Zijn hart. Hij is altijd bereid om te vergeven en staat open voor iedereen die zijn verkeerdheid erkent en belijdt. “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u” – juist deze woorden openen het Vaderhart van God en de deur naar het Vaderhuis voor ons.
Voor alle vaders
Tot slot een kort woord aan alle mensen die ook vader zijn: Zijn we ons er eigenlijk wel van bewust dat we het beeld van God van onze kinderen vormen met ons leven, ons voorbeeld en onze opvoeding? Laten we bidden om de genade dat ons leven en ons gedrag geen aanleiding worden voor onze kinderen om op dezelfde manier over God te denken als de oudste zoon over zijn vader dacht!
Lars Krüger
Lars Krüger woont samen met zijn vrouw in Duitsland en is een groot liefhebber van de natuur. Hij is actief in de plaatselijke evangelische gemeente. Regelmatig is Lars met zijn fotocamera te vinden in de natuurgebieden rond zijn woonplaats. Voor christelijknieuws.nl schrijft hij over zijn belevenissen en ervaringen en trekt hij mooie parallellen met gedachten uit de Bijbel. Vertaling artikel: redactie christelijknieuws.nl
