De elfjarige Anne-Lynn de Jager heeft in haar hand een sleutelhanger met daarin een foto. Op de foto staat Marie, het sponsorkind uit Rwanda dat ze als gezin steunen. Samen met haar zussen en ouders helpt ze Marie graag en ze heeft ook wat ontdekt: “Ik leer van haar dat we wat minder hebberig moeten zijn. Want zij hebben bijna niets en wij hebben heel veel zoals bijvoorbeeld speelgoed, een mooi huis en een televisie.”
Het gezin De Jager bestaat uit vader Pieter, moeder Sophia, Joanne (veertien), Anne-Lynn (elf), Lyndsey (acht) en hond Blinky. Wat vinden de meiden van de sponsoring? Anne-Lynn antwoordt namens haar zussen: “Dat we hiermee andere mensen kunnen helpen.”
Duurzame aanpak
Pieter en Sophia bekennen dat ze best lang nagedacht hebben om sponsor te worden bij Red een Kind. Ze hadden veel vragen over de kindsponsoring. Toch besloten ze in juni 2021 de stap te zetten en sponsor te worden. Sophia legt uit waarom: “Ik vind de duurzame aanpak heel mooi van Red een Kind. Dat heeft ons echt over de streep getrokken. De sponsoring is een ondersteuning van het hele dorp waar Marie woont en niet alleen specifiek voor haar. Dat spreekt ons aan. Het programma is erop gericht dat het dorp na 7 jaar op eigen kracht verder kan.”
In zelfhulpgroepen krijgen ouders trainingen. Daar leren zij hoe ze hun oogst kunnen vergroten en daardoor meer winst kunnen maken. Ook praten ze samen over de opvoeding en leren ze meer over bijvoorbeeld het belang van gevarieerde voeding en goede hygiëne. Sophia: “Door trainingen te geven, stimuleer je hun eigenwaarde omdat ze leren en zelf ontdekken: hé, maar dit kunnen we ook zelf doen!”
Pieter vertelt verder: “We vinden het belangrijk dat een organisatie ons raakt. Dat we er een gevoel bij krijgen in de zin van: je gaat geld geven maar dan wil je dat doen vanuit een verlangen en niet vanuit een verplichting. We willen het niet doen vanuit het argument ‘omdat iedereen het doet’. Dit komt echt vanuit onszelf omdat we dit sterke verlangen hebben om anderen te helpen. Daarom hebben we gekozen voor Red een Kind omdat zij die waarden ook nastreven.”
Gelijkwaardig
De drijfveer om te sponsoren, is dat Pieter en Sophia hun drie meiden willen meegeven dat elk mens gelijkwaardig is aan elkaar. Je hoeft je niet meer te voelen dan een ander omdat je rijker bent. Maar andersom ook: je hoeft je niet minder te voelen als je weinig hebt. Door het sponsoren van Marie willen ze hun kinderen leren om anderen te zien als mens en niet in te delen in lagen zoals goed versus slecht of rijk versus arm.
Sophia werkt voor zichzelf als beschermingsbewindvoerder. Daarnaast studeert ze in deeltijd Theologie aan de Christelijke Hogeschool Ede. Zij maakt van heel dichtbij mee dat er ook armoede in Nederland is en dat het niet alleen voorkomt in bijvoorbeeld Afrika. “Ik hoor mensen vaak zeggen: Nederlanders kennen geen armoede. Maar vanuit mijn werk zie ik wel degelijk armoede, maar dat is alleen op een heel ander niveau. Ik heb bijvoorbeeld meegemaakt dat een kind moest slapen op een kapot geknipt matras dat lag op een betonnen vloer. Dat kun je je niet voorstellen, maar dat bestaat ook hier in Nederland achter de voordeur. Alleen wij zijn hier heel erg goed in de schijn ophouden. Als het minder goed gaat dan val je al snel buiten de boot in onze maatschappij. Dat is in Rwanda misschien ook zo. Wij hebben gezocht naar een organisatie die de waardigheid van het kind nastreeft. Dat vonden wij dus in Red een Kind.”
Pieter vult aan: “Alles wat wij hebben, hebben we van God gekregen. Maar waar je geboren wordt, is meestal bepalend voor de rest van je leven. Het gezin van Marie heeft hele andere omstandigheden waar ze mee moeten omgaan, maar het mens-zijn, je gezien weten, dat wat in je hart ligt en waar je verlangens naar uitgaan, dat is gelijkwaardig.”
Relativeren
In het dagelijks leven is Pieter senior-engineer bij een bedrijf dat luxe zeiljachten bouwt. Door de week werkt hij voor de rijkste mensen van de wereld. Alleen zij kunnen zich zo’n luxe boot veroorloven. En nu praat hij over Marie van wie de ouders moeite hebben om haar genoeg eten te geven. Is dat niet oneerlijk? Pieter: “De context waarin je geboren wordt, heb je niet in de hand. En ik probeer het wel te relativeren. De mensen die zo’n boot kopen, houden wel een hele economie draaiende en er zijn veel gezinnen die van dat geld leven. Met het salaris dat ik verdien, kunnen we Marie, haar gezin en haar hele dorp sponsoren.”
Door het sturen van kaarten hopen Sophia en Pieter dat Marie zich gezien voelt. Pieter: “Ik vind het best bijzonder dat ik een kaart krijg van iemand uit een vreemd land die ik eigenlijk niet persoonlijk ken. Ik voel mij dan gezien door haar. En ik hoop dat zij het ook zo ervaart en zich gezien voelt door ons.”
Wens
De foto van Marie staat op een kastje in de huiskamer van familie De Jager. Lyndsey kijkt naar de foto en geeft een compliment: “Marie heeft hele mooie kleren aan. De kleuren vind ik mooi. Sophia: “We hebben al een paar keer iemand gehad die naar haar vroeg. Wie is dat meisje op de foto? Dan zeggen we dat wij haar sponsoren via stichting Red een Kind. En dan benoem ik vooral dat Red een Kind niet alleen het kind helpt, maar ook haar gezin en het hele dorp waar ze woont. En ook dat de ouders meedraaien in zelfhulpgroepen en trainingen krijgen.”
De foto en sleutelhanger van Marie zijn ook al op reis geweest naar de basisschool van Anne-Lynn. Ze vertelt: “Ik heb Marie voorgesteld aan mijn klas en toen vroegen ze: wie is dat? Toen mocht ik er ook een verhaal bij vertellen. Ik heb verteld dat wij Marie sponsoren en dat wij haar helpen zodat ze naar school kan gaan. Ze vonden het volgens mij wel leuk om te horen en ook wel aardig dat wij dat doen.”
Als de meiden een wens mogen doen aan Marie, wat wensen ze haar toe? Joanne antwoordt: “Dat ze een fijn leven mag hebben als ze ouder is en dat ze het gezellig heeft met haar vriendinnen.” Anne-Lynn wenst dat Marie een beter leven mag hebben. En Lyndsey: “Ik wens dat ze net als ons een fijne wereld mag hebben. Als ik later groot ben, wil ik ook wel een kind sponsoren.”
Auteur: Red een Kind
Web: www.redeenkind.nl
