‘Op 22 december is mijn man Fred en onze lieve vader en opa (58 jaar jong) overleden. We zijn verdrietig dat we hem moeten missen, maar ook dankbaar dat aan zijn lijden een einde is gekomen.’ Vragen stellen aan Esther, de vrouw van Fred, lukt me niet. Ze begint meteen te vertellen. Je ziet aan haar gezicht dat ze het fijn vindt om haar verhaal met anderen te delen. Fred is gestorven aan darmkanker. ‘Het was een moeilijke tijd. Fred heeft altijd heel hard gewerkt. Veel tijd samen hadden we niet gehad. Maar nu had ik hem voor mij alleen. Een halfjaar, zo bleek achteraf.’
Als we elkaar ontmoeten is het een halfjaar geleden dat Fred stierf. Esther haalt de feiten nauwkeurig op. Zes kuren heeft Fred gehad. De bloedwaarden waren goed en dat gaf hoop. Maar de scans gaven een ander beeld. De chemo’s hadden niet gewerkt. De artsen konden niets meer doen. Fred en Esther vertrouwden op God. Hij kon wel genezing geven. Deze wens spraken ze samen uit naar God.
Kracht
Het terugdenken raakt haar opnieuw. Esther: ‘God gaf mij de kracht om Fred te verzorgen. Ik lag eens op bed en voelde me erg moe. Het was zo intensief. Ik dacht aan Fred, aan onze kinderen. Aan de kleinkinderen en aan onze dochter Simone die zwanger was. Ik wilde graag bidden. Maar dat kon ik niet meer. Ik was zo moe. Wel kwam er een diepe rust over mij heen en zo viel ik in slaap. Midden in de nacht werd ik plotseling wakker. Ik zag allemaal mensen. Een aantal mensen herkende ik uit onze kerk in Eindhoven en ik zag ook andere christenen, uit Singapore en Engeland waar we hadden gewoond. En al die mensen baden tot God voor Fred en voor ons gezin. Wat heeft God mij met dit visioen getroost.’
Kleinkind
De situatie van Fred verslechterde zienderogen. Hij werd steeds zieker. Esther voelde het: haar lieve man zou de kerstdagen niet meer halen. Ze hoopte diep in haar hart dat hij zijn jongste kleinkind nog zou kunnen zien. En dat gebeurde: hun kleinzoon werd op 10 december geboren en Fred heeft hem via beeldbellen bewonderd.
In de tijd dat Fred zo ziek was, had Esther het soms moeilijk met de waarom-vragen.
Esther: ‘Ik begreep het niet. Fred zette zich altijd in om anderen te helpen. Deed hij het dan niet goed? Of… was zijn taak nu af? Onze dochter zei op een gegeven moment: ‘Mama, God wil papa gewoon terug hebben.’
Feest!
Fred heeft in zijn leven veel georganiseerd. Hij hield ook wel van een feestje. Het liefst met z’n gezin en familie. In de nacht voordat Fred overleed, kwam hij tot drie keer toe met moeite overeind: ‘Ik moet een feest organiseren. Ik moet boodschappen gaan doen.’ Fred keek uit naar zijn ontmoeting met Jezus. Dat zou een feestelijke ontmoeting worden. Jezus Christus had met zijn sterven op het kruis de toegang tot de hemel voor Fred betaald. Zijn Heer Jezus stond nu klaar om hem te ontvangen. Het feest was al geregeld.
Een uur voordat hij stierf, glimlachte Fred. Hij had er reden voor. Ja, de strijd was gestreden en de ziekte had hem verslagen, maar God liet hem een glimp van de hemel zien. Fred zag zijn moeder die al bij Jezus was. Hij riep: ‘Mama!’ Om vier uur in de middag kwam Fred thuis, in het feest bij zijn Heer Jezus.
We zitten stil bij elkaar. Er is veel gezegd en er is nog veel meer om aan terug te denken. Ondanks het gemis van haar man is Esther blij. ‘God geeft me kracht. Hij gebruikt me om te vertellen van zijn hulp.’
Auteur: Redactie / Jaap Noorlander
Eerder verschenen in het tijdschrift leven.nu
Beeld: © Henk-Jan Oudenampsen
