Jaren geleden is er een glossy verschenen over de dood. Uit onderzoek van de makers bleek dat ongeveer 20% van de Nederlanders niet of nauwelijks nadenkt over de dood. Dat is op z’n minst opmerkelijk, omdat we er vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen. Zoals Benjamin Franklin ooit zei: er is niets zeker in dit leven, behalve de dood en belastingen. Maar blijkbaar laat het een deel van ons, Nederlanders, koud wat er met ons gebeurt als we afscheid moeten nemen van dit leven.
Mensen die er wel over nagedacht hebben, komen tot heel verschillende conclusies: velen geloven dat er na de dood ‘niets’ meer is, anderen denken dat er toch wel ‘iets’ moet zijn, en weer anderen zijn ervan overtuigd dat er ‘leven’ is na de dood. En als je over een begraafplaats loopt, zie je grafstenen met teksten erop waarin hopeloos veel verdriet verborgen ligt, terwijl uit andere teksten behalve het verdriet ook troost en rust spreekt.
Hoe?
Maar hoe kunnen we nu weten wat ons wacht als we sterven? In de Bijbel vinden we het antwoord op die vraag. Ik wil je meenemen naar een gebeurtenis zo’n tweeduizend jaar ge-leden. Op een zondagochtend bij het aanbreken van de dag lopen er een paar vrouwen door de nog stille straten van Jeruzalem. Ze zijn onuitsprekelijk bedroefd en teleurgesteld. Gisteren is hun grote vriend en leraar Jezus, voor iedereen zichtbaar, een vreselijke dood gestorven aan een kruis en hun dromen zijn nu met Hem begraven in een kil graf dat is uitgehouwen in een rots.
Nu zijn ze onderweg om Hem de laatste eer te bewijzen door Zijn lichaam te balsemen met dure geurige specerijen. Ze hebben echter geen idee hoe ze in het graf moeten komen, want de ingang is afgesloten met een enorme steen.
Bij het graf aangekomen, slaat de schrik hun om het hart, want de steen is weg! En als ze het graf in lopen, blijkt het lichaam verdwenen te zijn. Vertwijfeld en bang vragen ze zich af wat er gebeurd kan zijn. Hun angst wordt nog groter als ze aangesproken worden door twee engelen in stralende kleren.
Maar deze engelen spreken woorden van troost en hoop: ‘Waarom zoeken jullie de Levende bij de doden? Hij is hier niet, maar Hij is opgewekt.’ Met andere woorden: ‘Jezus leeft! Waarom zoek je Hem in een graf?’ Vervolgens herinneren zij de vrouwen eraan dat Jezus van tevoren gezegd had dat dit móést gebeuren: dat Hij moest sterven, maar ook dat Hij op de derde dag weer zou opstaan.
Waarom?
Dat is nogal sterk uitgedrukt: het moest gebeuren! Waarom? Omdat, lang ge-leden in het paradijs, de mens ervoor gekozen had om naar de leugens van de duivel te luisteren en ongehoorzaam te zijn aan God. Hierdoor gebeurde waar God voor gewaarschuwd had: de dood deed zijn intrede, en mensen zouden voor eeuwig van Hem gescheiden zijn – geestelijk dood. Maar God is liefde.
Hij wil niet dat de dood het laatste woord heeft en dat wij voor eeuwig van Hem gescheiden zijn. Hij wil ons daarvan bevrijden. En daarom is zijn Zoon, Jezus, mens geworden en heeft Hij op aarde geleefd. Toen Hij stierf aan het kruis, heeft Hij de straf van God ondergaan voor de verkeerde dingen die wij gedaan hebben.
‘Opstanding en leven’
Misschien dachten de vrouwen wel terug aan de woorden van Jezus toen zijn goede vriend Lazarus door ziekte was overleden. Jezus zei toen: ‘Ik ben de Opstanding en het Leven; iedereen die in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven, en iedereen die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven. Geloof je dat?’ Daarna liet Jezus Lazarus opstaan uit de dood, omdat Hij daarmee wilde laten zien dat Hij Gods Zoon is, die macht heeft over leven en dood.
Geloof
Door Jezus’ opstanding uit de dood is de macht van de dood verbroken en is er eeuwig
leven als je in Hem gelooft. Dan zul je vrij zijn van twijfel over wat je wacht na dit leven. Vrij van angst voor de dood. Want zoals Jezus het zelf zegt: als de Zoon van God je bevrijdt, dan ben je werkelijk vrij.
Geloof je dat?
Auteur: Corné Burger
Web: leven.nu
Beeld: © Henk-Jan Oudenampsen
