Ze groeiden op in Toronto, hij aan de ene kant van de stad, zij aan de andere. Bij haar thuis speelde het geloof geen enkele rol, terwijl hij uit een christelijk gezin kwam, al deed hij er zelf niets meer aan. Rick en Carol wonen nu alweer ruim twintig jaar in Nederland. Spontaan vertelt Carol over de tijd dat ze Rick ontmoette en hoe ze via hem kennismaakte met een heel andere wereld.
‘Muziek heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn leven. Ik heb trompet gestudeerd. Daar genoot ik heel erg van. In mijn tienertijd speelde ik al in een orkest. Bij mij thuis was het niet zo gemakkelijk, ik kwam er in aanraking met drank en drugs. Mijn ouders waren beiden alcoholist. Dat maakte me bang, maar ook boos en het gaf me een laag gevoel van eigenwaarde.
Voortdurend in angst
Mijn vaders explosieve temperament leidde vaak tot lichamelijk en verbaal misbruik, zodat mijn moeder, broer en ikzelf voortdurend in angst leefden. Mijn moeder zei altijd: “Vertel niemand wat er in dit huis gebeurt.” Er was geen ruimte voor God en er waren geen grenzen. Mijn motto was: het maakt niet uit wat je doet, zorg er alleen voor dat je niet gepakt wordt.
Maar als ik in het orkest speelde of op een andere manier met muziek bezig was, dan stapte ik een andere wereld binnen waar alles oké was. Het was vaak alsof ik twee levens leidde, waar een heel grote scheidsmuur tussen stond. Ik heb dat in mijn tienertijd als heel dubbel ervaren.
Relatie
Ik leerde Rick kennen in een bar waar mijn broer drummer was. Rick kwam uit een christelijk gezin, maar had de kerk losgelaten. We kregen een relatie, maar ik wilde niet met hem trouwen. Anderen vertrouwen – en vooral mannen – dat deed ik niet zomaar. Daarom wilde ik eerst een jaar samenwonen, dan zou ik wel weer kijken.
Niet dronken
In die tijd kwam ik natuurlijk ook bij Rick thuis over de vloer. Ik was vaak verbaasd als ik zag hoe ze bij hem thuis met elkaar omgingen tijdens familiebijeenkomsten. Ze waren niet dronken en ze maakten niet voortdurend ruzie. Er werd gewoon gepraat en gelachen, de sfeer was heel prettig. Ik begreep daar niets van.
Souterrain
Na dat jaar zijn we toch getrouwd. Ik vertrouwde Rick inmiddels genoeg. Financieel kregen we het heel moeilijk, zodat we mijn schoonouders vroegen of we een halfjaar bij hen in het souterrain mochten wonen. Ze vonden het prima en dus trokken we bij hen in. Die zes maanden werden uiteindelijk acht jaar!’
Nieuw begin
Carol doet deze jaren niets meer met haar muziek. ‘Ik was veel te nerveus als ik moest optreden. Dan sloeg ik echt helemaal dicht. Het ging gewoon niet meer, daarom stopte ik ermee.’
Toch mist ze de muziek diep vanbinnen wel. Als haar schoonmoeder op een dag zegt dat er zondagavond een band in haar kerk komt spelen, trekt Carol de stoute schoenen aan en vraagt of ze mee mag spelen. Tot haar verrassing vindt de bandleider het goed.
‘Zo kwam de muziek terug in mijn leven. Al gauw ging ik ook een keertje op zondagmorgen mee naar de kerk. Daar voelde ik me voor het eerst in mijn leven veilig. Op een keer preekte de dominee over de tekst:
Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat
ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Dat kwam bij me binnen. Hij zei: “God houdt van je. Wat je ook gedaan hebt, hoe erg het ook geweest is, Hij houdt van je. Hij heeft zijn Zoon gegeven, zodat Hij jou kan ver-geven. Je kunt Hem vragen om in je leven te komen.”
Die vergeving wilde ik ook zo graag. Toen heb ik gewoon gezegd: “Heer, wilt U in mijn hart komen, ik wil mijn leven aan U geven, vergeef mijn zonden.”’
Nooit saai
‘Mijn schoon-moeder was ontzettend blij toen ik het haar vertelde. Ik dacht: oké, ik ben ook blij, maar dit is wel héél enthousiast. Maar zij wist dat mijn leven helemaal zou veranderen. Daar heeft ze gelijk in gekregen. Met Jezus is het leven nooit saai.
Die verandering ging stap voor stap. Een paar maanden later besefte ik ineens dat van alles wat ik in mijn leven verkeerd had gedaan, één ding het ergste was: ik had me van Jezus afgekeerd. Toen dat tot me doordrong heb ik erg gehuild, omdat ik het zo vreselijk vond. Maar ik weet zeker dat Hij het mij vergeven heeft. Ik mocht een nieuw begin maken.
Vissersdorp
In de acht jaar dat we bij mijn schoonouders woonden, geloofde Rick niet en ik wel. Toch heeft dat me juist sterker gemaakt, omdat ik in dit opzicht niet op hem kon leunen. Toen we gingen verhuizen naar een klein vissersdorp, zei Rick plotseling: “Als we daar wonen, ga ik weer naar de kerk.” Eerst dacht ik dat hij niet serieus was, maar hij meende het en ging voortaan met me mee. Ook in zijn leven is plaats voor God gekomen. In de loop van de tijd is mijn relatie met mijn vader beter geworden.
En wat ik ook heel geweldig vind: de muziek is weer terug. Ik sla niet meer dicht als ik moet spelen. Daar geniet ik echt van.’
Auteur: Alinda Rutgers
Web: leven.nu
Foto: © Henk-Jan Oudenampsen
