Eindejaarsgedachte

Column – Een prachtige foto van een donkere wolk met een regenboog. Door een samenspel tussen regen en zonnestralen worden we getrakteerd op een regenboog. Fascinerend mooi.

Noach en de regenboog

Christenen zullen bij het verschijnen van een regenboog snel denken aan de geschiedenis van de zondvloed, zoals die beschrijven is in Genesis 9. Hieruit citeer ik de volgende verzen: “Ik maak Mijn verbond met u (d.i. Noach. WvL), dat niet meer alle vlees door het water van een vloed zal worden uitgeroeid, en dat er geen vloed meer zal zijn om de aarde te grond te richten. En God zei: Dit is het teken van het verbond dat Ik geef tussen Mij en u, en alle levende wezens die bij u zijn, alle generaties door tot in eeuwigheid: Mijn boog heb Ik in de wolken gegeven; die zal dienen als teken van het verbond tussen Mij en de aarde.” Met wat vrijheid vat ik de belofte van God als volgt samen: Hij staat er voor in dat de aarde niet meer door Zijn toedoen kapot zal gaan.

De mens en de aarde

Ik vertel je niets nieuws als ik zeg dat de mens wel aardig op weg is de aarde kapot te maken. De aarde uit te buiten. De aarde ‘te vergiftigen’ door vuil in rivieren en oceanen te storten, vuil de lucht in te pompen. Ik hoef je toch niets te vertellen over de klimaatcrisis die gaande is door toedoen van de mens. Al langere tijd zijn staan de lichten op rood: opwarmen van de oceanen en de temperatuur op aarde met alle gevolgen van dien. Een stijgende zeespiegel, waardoor in de Stille Oceaan de laaggelegen eilanden al dreigen onder te lopen. Hongersnoden omdat er jaren achtereen geen of veel te weinig regen is gevallen. En als ik nog wat langer nadenk komen er misschien nog wel meer voorbeelden voor mijn aandacht. Grote klimaatconferenties met hun afspraken ten spijt: de mens is behoorlijk op weg de planeet aarde om zeep te helpen. Al schrijvend kom ik nu zomaar bij de titel van het in 1972 verschenen boek van Hal Lindsey ‘De planeet die aarde heette’. Hal Lindsey schrijft overigens over een ander onderwerp dan de klimaatcrisis.

God en een nieuwe aarde

Is dit een mooie eindejaarsgedachte? Heb ik dan geen positievere boodschap? Jawel. Op enig moment neemt de Heere God voor wat betreft de aarde weer de regie in handen. Hij zorgt voor een nieuwe aarde. Hij lapt de boel niet een beetje op. Nee, Hij zorgt voor een compleet nieuwe aarde. Als dat geen positieve eindejaarsgedachte is weet ik het ook niet meer. Daarom maak ik een ommezwaai van een negatief naar een positief perspectief door het citeren van de volgende woorden uit Openbaring 21: “En ik (d.i. de apostel Johannes. WvL) zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan. En de zee was er niet meer.”

Maranatha!

Jij en ik maken deze ingreep van de Heere God vermoedelijk niet mee. Wij, de gelovigen, hebben iets anders om naar uit te zien en wat volgens mij nog mooier is dan de komst van een nieuwe aarde: “Want de Heere Zelf zal met een geroep, met de stem van een aartsengel en met een bazuin van God neerdalen uit de hemel. En de doden die in Christus zijn, zuilen eerst opstaan. Daarna zullen wij, de levenden die overgebleven zijn, samen met hen opgenomen worden in de wolken, naar een ontmoeting met de Heere in de lucht. En zo zullen wij altijd bij de Heere zijn. Zo dan, troost elkaar met deze woorden,” (1 Thessalonicenzen 4 : 16-18).

Dat vind ik een mooie eindejaarsgedachte en op de vervulling van dit vooruitzicht hoeven we misschien ook niet lang meer te wachten. Misschien nog wel voor de jaarwisseling!

Maranatha!