Amir Tsarfati: Shalom gewenst vanuit Duitsland! Ik ben net aangekomen voor de conferentie van dit weekend en pastor Barry is ook al gearriveerd. Het was moeilijk om mijn familie en mijn land achter te laten met alles wat er gaande is, toch is het een vreugde om terug te zijn op dit continent en de mogelijkheid te hebben om Gods plannen voor Israël en de wereld te delen.
Na onze tijd in Duitsland gaan we naar Nederland, waar we op 28 en 29 mei in evenementenlocatie De Basiliek in Veenendaal een conferentie houden met als titel ‘Op reis door Daniël’, waarbij we het hele profetische boek Daniël doornemen. Je kunt je hiervoor nog inschrijven via deze link: Tickets bestellen. De laatste conferentie is op zaterdag 31 mei in Oudsbergen in België. Dit wordt weer een eendaags Awaiting His Return-evenement. Ook hiervoor kun je je nog inschrijven.
Het Israël-decreet
Ik geef grif toe dat ik stomverbaasd was toen ik donderdag het bericht kreeg van Harvest House Publishers dat The Israel Decree de bestsellerlijst van The New York Times had gehaald! [CN: Nederlandse uitgave Het Israël-decreet is nu verkrijgbaar bij Stichting Het Zoeklicht.] Toen ik in 2018 mijn eerste boek uitbracht, werd mij verteld dat ik niet moest verwachten dat het ooit in hun catalogus zou komen. De politieke vooringenomenheid is te links en de muur van adverteerders, uitgevers en vriendjes is te dik voor een Israëliër die over de Bijbel schrijft om een kans te maken. Toch gebeurde het, en het enige wat ik kan zeggen is: ‘Dank U, Heere!’ De muren waren zo breed als die van Jericho, maar nadat er elf boeken lang omheen was gemarcheerd, heeft God ze eindelijk laten instorten! Hoe groot is Hij!
Het Israël van vandaag
Ik moedig je aan om het momentum vast te houden. De feedback die we hebben gekregen en online hebben gezien, is dat The Israel Decree precies het doel bereikt waarvoor ik had gebeden. Het geeft mensen een stevige basis – historisch, politiek en vooral Bijbels – waarom ze met 100% zekerheid kunnen weten dat het Israël van vandaag hetzelfde is als het Israël uit het Oude Testament en dat het land waarop ze leven al van hen is sinds het duizenden jaren geleden voor het eerst aan Abraham werd beloofd. Onze gezinnen moeten dit weten, vooral de middelbare scholieren die dit jaar naar de universiteit zullen gaan. Onze vrienden moeten dit weten. Onze kerken en onze voorgangers moeten dit weten. De wereld moet dit weten. Laten we de waarheid in dit boek blijven verspreiden onder zo veel mogelijk mensen die het moeten horen!
MidEast & Beyond
Als je mijn MidEast & Beyond Update met Barry Stagner op dinsdag hebt gemist, dan kun je deze alsnog bekijken; we gaan daarin dieper in op de berichten die ik hieronder plaats. En als je dagelijks het nieuws wilt volgen raad ik je aan om je te abonneren op mijn Telegram-kanaal.
Het laatste nieuws: twee medewerkers van de Israëlische ambassade vermoord in Washington, D.C.
Een jong Israëlisch stel, Yaron Lischinsky en Sarah Milgrim, medewerkers van de Israëlische ambassade in Washington D.C., werd na het verlaten van een evenement in het Capital Jewish Museum in Washington in koelen bloede vermoord door de 30-jarige terrorist Elias Rodriguez. Na de schietpartij ging Rodriguez het evenement binnen, waar hij door de beveiliging werd aangehouden. Terwijl hij in hechtenis werd genomen, scandeerde hij: ‘Free, Free Palestine!’ Een blik op zijn levensloop maakt duidelijk dat hij een verachtelijke antisemitische, radicale socialistische aanhanger van Hamas is en dat deze moord van tevoren was gepland. Hoewel, het ging niet specifiek om deze jonge mensen; de slachtoffers waren willekeurig, zolang ze maar Joden waren. Meer details vind je op mijn Telegram-kanaal.
Persoonlijk kende ik Yaron, net als veel anderen in mijn familie. Hij was gelovig, de zoon van een Messiaanse Joodse vader en een gelovige Duitse moeder. Ik heb Yarons vader, Daniel, leren kennen toen we allebei reisleider waren in Israël. Yaron was een eerbare jongeman die een ring had gekocht en van plan was om volgende week in Jeruzalem Sarah ten huwelijk te vragen. Opnieuw zijn mooie jonge levens gestolen vanwege het misdrijf Joods te zijn.
President Trumps zakenreis naar het Midden-Oosten
Toen de Amerikaanse president Donald Trump vorige week naar het Midden-Oosten reisde, was dat niet om bezienswaardigheden te bekijken, oude vrienden te bezoeken of zelfs maar om belangrijke politieke verdragen te sluiten. Hij was op een goede, ouderwetse zakenreis van het type ‘pak je koffer, haast je naar het vliegveld, verblijf in middelmatige hotels en kijk naar slechte televisie op flatscreen-tv’s die zo aan de muur zijn bevestigd dat je er onmogelijk comfortabel naar kunt kijken’ – behalve dat hij mensen had die zijn koffer voor hem pakten, met Air Force One vloog en in koninklijke paleizen verbleef. Ik weet niet hoe het met zijn televisie zat, maar ik wed dat die op zijn minst kon draaien.
Vanaf het moment dat het vliegtuig iets meer dan een week geleden in Riyad landde, was Trump volledig in de modus van The Art of the Deal. En het werkte. Toen hij enkele dagen later de Verenigde Arabische Emiraten verliet, had hij voor 5,1 biljoen dollar aan zaken voor Amerika binnengehaald. Dat noemt men het stellen van ‘America first’. Heeft hij daarbij op tenen getrapt en voor onrust gezorgd? Zeker. Maar dat hoort erbij als het om deze president gaat. Behoorde ik tot degenen die ongerust waren? Zeker, en ik voel me nog steeds ongemakkelijk bij zijn vriendschappelijke omgang met de Syrische president al-Sharaa en zijn belofte om de sancties tegen dat land op te heffen. Maar ik begrijp het doel van zijn reis en de meeste methoden die hij heeft gebruikt om zijn succes te behalen.
Eén ding lijkt het Witte Huis duidelijk te willen maken, hoezeer de nepnieuwsmedia ook het tegendeel beweren: deze president en deze regering staan achter Israël en zullen premier Netanyahu steunen in alle beslissingen die hij nodig acht om de veiligheid van ons land te waarborgen. En er zijn geen aanwijzingen dat als de premier een weg inslaat waarmee Amerika het niet eens is, de sancties die door de vorige regering zijn ingesteld, nu tegen Israël zullen worden ingezet.
De wielen van ‘Gideons strijdwagens’ zijn gaan draaien
Zoals ik vorige week al zei, moet Hamas een keuze maken uit twee mogelijkheden: het Witkoff-voorstel accepteren, dat de vrijlating van gijzelaars eist in ruil voor een tijdelijk staakt-het-vuren, óf het voorstel afwijzen. Het gevolg van afwijzing is de volledige uitvoering van Operatie ‘Gideons strijdwagens’. Hamas heeft het voorstel afgewezen, dus zijn de strijdwagens in beweging gekomen.
De eerste fase van de operatie is van start gegaan, met als doel alle niet-strijders te verplaatsen naar een veilige zone tussen de Morag- en de Philadelphi-corridor. Noord-Gaza werd bedolven onder pamfletten waarin de bevolking werd verteld dat het leger eraan kwam en dat het zuiden veilig was. Eenmaal in de veilige zone zullen de Gazanen humanitaire hulp krijgen en de mogelijkheid om te emigreren naar een nieuwe locatie waar ze een echt leven kunnen opbouwen.
Terwijl die fase vordert, is ook de tweede fase begonnen, waarbij het leger het noorden van Gaza binnenvalt met de bedoeling alles te vernietigen, zowel boven als onder de grond. Israël kan nooit veilig zijn met Hamas-terroristen aan de andere kant van de grens, dus wordt ervoor gezorgd dat dat niet kan gebeuren. Het zijn deze acties die de wereldgemeenschap in rep en roer brengen. Ik zal hieronder ingaan op die reacties.
Hamas vecht terug, zij het zwak. Gisteren vuurden ze een raket af op Ashkelon, maar die werd uit de lucht geschoten. Toen dinsdag 93 vrachtwagens met humanitaire hulp Gaza binnenreden, werden er 11 beroofd door Hamas-bendes. Ze zijn een bende misdadigers zonder leiders geworden. Na de uitschakeling van Mohammed Sinwar vorige week is hun leiding nog verder verzwakt. Het grootste wapen van Hamas blijft het gehuil van de politieke leiders van de wereld, maar de regering van Netanyahu trapt niet langer in hun hypocriete snikken.
Houthi’s leggen blokkade op aan luchthaven Ben Gurion
Even geduld … Sorry, ik moet even bijkomen van het lachen. Zo wilden de Houthi’s dat de krantenkoppen zouden luiden. Maar helaas …
Zoals ik vorige week al zei, hebben de Houthi’s na het afvuren van meer dan 400 raketten er uiteindelijk één door gekregen, die grote schade aanrichtte aan wat struikgewas en een mierenhoop in de buurt van de luchthaven Ben Gurion. Na die totale mislukking hebben ze hun pijlen niet langer gericht op een blokkade van de luchthaven Ben Gurion, maar hebben ze een zeeblokkade van Israël afgekondigd. Ze willen dit bereiken door vrachtschepen op weg naar Israël te blokkeren in de Straat van Bab al-Mandeb, die de Rode Zee met de Golf van Aden verbindt. Dit is problematischer, omdat alle scheepvaart van Azië naar Israël via deze zeestraat moet. De ligging is ook lastig, omdat Jemen de oostkant van de zeestraat vormt.
Israël heeft al grote schade aangericht door luchtaanvallen op de zeehavens van Jemen en de internationale luchthaven in Sana’a. Als de Houthi’s proberen de waterverbinding van Israël met Azië af te snijden, zal de situatie snel zeer ernstig worden. President Trump heeft vorige week duidelijk gemaakt dat de Verenigde Staten niet zullen deelnemen aan acties tegen Jemen zolang Amerikaanse schepen immuun zijn voor aanvallen van de Houthi’s. Ze hebben echter ook laten weten dat ze Israël zullen steunen in alles wat nodig is om zijn bevolking en economie te beschermen.
Onzekere situatie in Syrië leidt tot overeenkomst tussen Turkije en Israël
Zoals mijn laatste roman, The sick man’s rage [CN: in het Nederlands verschenen onder de titel Waanzinnige woede], duidelijk maakt, is er geen sprake van liefde tussen Israël en Turkije. Er zijn echter af en toe punten waarop deze twee tegenstanders elkaar kunnen vinden. De instabiliteit in Syrië is een van die punten. Turkije vecht tegen de Koerden in het noorden. Ondertussen roeit Israël de laatste elementen van Hezbollah en Hamas in het zuiden uit, terwijl het ook vecht om de Druzenbevolking te beschermen tegen de proxyschurkenbrigades van de Syrische president Ahmed al-Sharaa. Het laatste wat Turkije en Israël op dit moment willen, is het treffen van hun legers, aangezien dat ertoe zou kunnen leiden dat deze hele puinhoop explodeert tot iets groots. Daarom hebben de twee landen overeenstemming bereikt over de coördinatie van hun militaire activiteiten om afstand tussen beide partijen te waarborgen.
Israël zeer actief in Libanon
De Israëlische strijdkrachten (IDF) blijven actief in Libanon, met name in het zuiden. Gisteren werd in het zuiden van Yater een commandant van de Radwan-strijdkrachten van Hezbollah uitgeschakeld door een drone-aanval. De terroristische groepering heeft zich jarenlang vrijelijk kunnen vestigen in het zuiden van Libanon. Het is een langdurig en moeizaam proces om hen uit hun schuilplaatsen te verdrijven en uit te schakelen.
Tijdens de inauguratie van paus Leo XIV in het Vaticaan ontstond er een ongemakkelijk moment voor de Libanese president. Een druzische geestelijke benaderde president Joseph Aoun en schudde hem de hand. Helaas voor Aoun was die geestelijke sjeik Mowafaq Tarif, de geestelijk leider van de druzische gemeenschap in Israël. Een fotograaf was toevallig aanwezig bij deze ontmoeting en een foto van de twee samen verspreidde zich snel over het internet. Moslims in heel Libanon veroorzaakten een politieke storm nadat ze de foto hadden gezien. Aoun kwam snel met een verklaring waarin hij zei dat hij niet wist wie de man was toen hij hem benaderde, en ontkende dat er ook maar enige band tussen hen bestond.
Aftellen voor Iran
Iran heeft het laatste Amerikaanse voorstel voor een nucleair akkoord afgewezen en een uitnodiging van Oman voor een vijfde onderhandelingsronde geweigerd. Een van de belangrijkste knelpunten lijkt te zijn of Iran al dan niet centrifuges voor het verrijken van uranium mag behouden. Volgens Washington heeft Iran geen reden om ze te behouden, terwijl Teheran zegt er geen afstand van te zullen doen. President Trump heeft duidelijk gemaakt dat hij een nucleair Iran niet zal toestaan. Zijn regering heeft ook herhaaldelijk verklaard te begrijpen dat Israël alles moet doen wat nodig is om te voorkomen dat Iran een kernwapen krijgt.
Het debacle van het Eurovisiesongfestival
Europa, ik hou van zo velen van jullie. Maar het spijt me te moeten zeggen dat de meeste van jullie regeringen en media-elites een complete puinhoop zijn. Een goed voorbeeld hiervan is het Eurovisiesongfestival. Voor degenen onder jullie aan de westkant van de Atlantische Oceaan: het Eurovisiesongfestival is een jaarlijkse zangwedstrijd tussen landen. Elk land stuurt een vertegenwoordiger die een lied presenteert, waarna er op de deelnemers wordt gestemd. Er zijn twee soorten stemmen. Er is een jury van vijf personen uit elk land. Dit zijn media-elites die zeer politiek en zeer bevooroordeeld zijn. Dan is er het publiek, dat bestaat uit gewone mensen. De vertegenwoordiger van Israël was Yuval Rafael, een jonge vrouw die op 7 oktober op het Nova Festival was geweest en het bloedbad daar had overleefd door zich onder lijken te verbergen. Yuval zong prachtig en won de harten van het televisiepubliek, dat haar met een ruime voorsprong op de eerste plaats stemde. De politieke jury plaatste Yuval echter helemaal onderaan, op een gedeelde 14e plaats. Dit is niet verrassend.
Al vóór de wedstrijd eiste de Sloveense omroep van het programma dat Israël zou worden uitgesloten. Spaanse, IJslandse, Belgische en Ierse omroepen zeiden dat het verwijderen van Israël uit het programma moest worden besproken. De premier van Spanje verklaarde dat Israël moest worden verbannen, net als een woordvoerder van België. Ook voormalige deelnemers mengden zich in de discussie: 72 eerdere deelnemers ondertekenden een brief waarin werd gevraagd Israël uit de wedstrijd te verwijderen. De winnaar van dit jaar, JJ uit Oostenrijk, zei zelfs dat het evenement volgend jaar ‘in Wenen en zonder Israël’ moet plaatsvinden. Het antisemitisme was niet alleen rondom de wedstrijd voelbaar, maar ook tijdens de wedstrijd zelf. Terwijl Yuval de laatste uitvoering van haar nummer bracht, klonk er boegeroep vanuit het publiek.
Maar ondanks deze gehersenspoelde anti-Israëlische vooringenomenheid liegen de stemmen niet. Het feit dat het publiek Israël op nummer één heeft gestemd, zegt dat niet iedereen in Europa in de val van het antisemitisme is gelopen. Helaas zijn zij niet degenen die aan de touwtjes van hun regeringen trekken, waar de haat tegen Israël voelbaar is. Frankrijk, Groot-Brittannië en Canada hebben zojuist een gezamenlijke verklaring afgegeven waarin zij zeggen dat ‘concrete’ maatregelen tegen Israël te zullen nemen als de oorlog in Gaza niet onmiddellijk wordt gestaakt en de humanitaire hulp niet wordt opgevoerd. De Zweedse minister van Buitenlandse Zaken heeft aangekondigd dat zij zal pleiten voor sancties van de EU tegen Israëlische ministers. Het Spaanse parlement heeft ingestemd met een voorstel om de wapenhandel met Israël te verbieden, en het Verenigd Koninkrijk heeft de onderhandelingen over vrijhandel met Israël opgeschort en de Israëlische ambassadeur een formele berisping gegeven.
De duivel is boos dat weer een van zijn plannen om Israël uit te roeien is mislukt, en daarom zijn de naties in rep en roer. Hoe dichter Israël bij de overwinning komt, hoe sterker de Europese druk wordt. Deze druk is ook binnen Israël voelbaar, waar steeds meer liberale politici, onder wie twee voormalige premiers, een einde aan de oorlog eisen. Een voormalige plaatsvervangend stafchef van de IDF en voormalig lid van de Knesset, Yair Golan, veroorzaakte afgelopen week verontwaardiging toen hij de IDF beschuldigde van het doden van baby’s ‘als hobby’. Dit is het Netanyahu-waanzinsyndroom waarmee onze premier te maken heeft. Hij heeft de wereldwijde kerk nodig om hem door hun gebeden te ondersteunen als hij deze strijd wil volbrengen.
Het werk van Behold Israel
In de ‘Anchor Podcast’ van afgelopen woensdag sprak ik met Ohad Tal, lid van de Israëlische Knesset, over geopolitiek, de interne politieke strijd in Israël, de functie van de Israëlische regering en andere onderwerpen. Het was een eer om hem te mogen ontvangen en ik raad je aan om dit boeiende gesprek te bekijken.
Er staan weer verschillende video-uitzendingen op het programma:
• Donderdag 22 mei, 18.00 uur PDT – Openbaar lezen van de Bijbel.
• Dinsdag 27 mei, 10.00 uur PDT – MidEast & Beyond met pastor Barry Stagner en mij.
• Woensdag 28 mei, 10:00 uur PDT –Truth Be Told: Are Jews Christ Killers? In deze Bijbelstudie zal ik deze uiterst belangrijke vraag beantwoorden.
Bid alsjeblieft voor Barry en mij tijdens onze reis en de lezingen in Europa. Zoals je in deze nieuwsbrief hebt kunnen lezen, bevinden we ons op een donker continent als het gaat om de waarheid van de Schrift. Hoewel het een grote vreugde is om hier andere gelovigen te ontmoeten, rust er een intense geestelijke druk op dit gebied dat ooit het kerngebied van het christendom was. Dank aan allen die voor Behold Israel bidden en aan allen die geven aan deze bediening. Wij zijn gezegend dankzij jullie.
Meer over de conferentie in Veenendaal: christelijknieuws.nl
In de verwachting van Zijn komst,
Amir Tsarfati
Amir Tsarfati is een geboren Israëli en voormalig majoor in het Israëlisch leger (IDF). Hij is de oprichter en directeur van Behold Israel. Dit is een non-profitorganisatie die Bijbels onderwijs geeft door middel van rondleidingen, conferenties en social media, en vanuit een Bijbels en profetisch gezichtspunt nieuws en informatie over Israël biedt.
Lees meer op de website van Amir Tsarfati: beholdisrael.org
Deze nieuwsbrief is vertaald door de redactie van ChristelijkNieuws vanuit de mail van Amir van donderdag 22 mei 2025. Foto: © Henk-Jan Oudenampsen, Jeruzalem
Meer berichten van Amir Tsarfati zijn te vinden op:
YouTube: www.youtube.com
Telegram: t.me/beholdisraelchannel
Facebook: facebook.com/beholdisrael
Instagram: instagram.com/amir.tsarfati
X / Twitter: x.com/beholdisrael
