Column – Afgelopen week hebben mijn vrouw en ik overnacht in een hotel aan de kust. Middernacht heb ik een poosje voor het raam van de hotelkamer gestaan. Ik stond daar te staren over een donkere zee met een lichtpad, afkomstig van het licht van de maan, dat eerst zijn weg moest vinden door een wolkendek. Het werd niet meer dan een vaag lichtschijnsel over een donkere zee. Toen heb ik bovenstaande foto gemaakt.
Ik kon er geen genoeg van krijgen. In feite is er heel weinig te zien. Alles is donker, behalve dat lichtpad over een donkere zee. Het had iets fascinerends. Toen ik daar stond kwam de volgende gedachte bij mij boven.
Licht in de duisternis
Soms lijkt mijn leven op dat duistere beeld. Tal van indrukken, angstaanjagende berichten over (dreigende) oorlogen en daaraan gekoppeld menselijk leed of onoplosbare vraagstukken op wereldniveau en soms verdriet kunnen mij overvallen en dan wordt het donker om mij heen. Waar ik eerst plezier aan kon beleven valt dan weg. Misschien herken je dit beeld ook wel in jouw leven. Maar in die duisternis valt er toch ook wel een vaag licht op te merken. Het is niet pikkedonker. Er is een besef dat God ook dan bij mij is. “Al ga ik door een dal van diepe duisternis, U bent bij mij.” Die wetenschap brengt licht in mijn duisternis. Misschien is het op dat moment geen lichtbundel, maar een flauw schijnsel. Maar toch, het kan genoeg zijn om onze hand vol vertrouwen in Zijn hand te leggen en op weg te gaan.
Auteur en foto: Willem van Leiden
