Mijn naam is Michael Bakker, ik ben 45 jaar en geboren en getogen in Zaandam. Mijn jeugd was er één van contrasten. Hoewel ik liefdevol opgroeide bij mijn ouders en zusje, voelde ik mij als kind al verschrikkelijk eenzaam. Ik werd niet gelovig opgevoed, en toen mijn ouders tijdens mijn puberteit gingen scheiden, werd die innerlijke leegte alleen maar groter.
Vanaf jongs af aan voelde ik me een buitenstaander. Mensen begrepen mij niet en ik de wereld zelf eigenlijk ook niet. Ik voelde mij vreemd in deze wereld, alsof ik nergens bij hoorde. Die eenzaamheid trok als een rode draad door mijn leven. Hoe ik ook probeerde aansluiting te vinden, het lukte me niet. Zelfs te midden van anderen voelde ik me verloren, vaak zelfs nog eenzamer dan alleen.
Het was altijd extreem druk in mijn hoofd en met mijn bovengemiddeld IQ probeerde ik mensen te analyseren, hun gedrag te begrijpen of hun manier van leven, in de hoop dat ik daarmee ook mezelf zou leren begrijpen. Maar hoe meer ik begreep, hoe minder ik vond.
Mijn hoofd was een snelweg van gedachten, een gevangenis van ellende waarin ik dag in dag uit leefde. Ik wilde niet meer leven maar mijn diepe angst voor de dood weerhield mij ervan mijn eigen leven te nemen.
Als kind groeide ik op met de overtuiging dat mijn ouders niet echt van mij hielden. Dat was niet waar, maar het voelde wel zo. Ik was druk, chaotisch, lastig in de opvoeding en vond het moeilijk om liefde te ontvangen. Ik probeerde van alles, maar maakte niets af. Ik was voortdurend op zoek naar invulling, naar iets dat mij zou vullen. Kiezen vond ik moeilijk. Ik wilde alles openhouden, uit angst mezelf vast te zetten. Onder alles zat een diepe angst om alleen te zijn.
Op mijn vijftiende kreeg ik een relatie met een meisje dat vaak vreemdging. Ondanks alles voelde zij als een soort soulmate omdat zij mijn eerste vriendin was. Ze woonde zelfs een tijdje bij mijn opa en oma. Die relatie gaf me een zekere stabiliteit in mijn eenzaamheid. Maar deze relatie werd uiteindelijk door haar verbroken. Ik raakte geestelijk in paniek, werd depressief waardoor ik een aantal jaar de deur niet meer uit kwam.
Hierna had ik veel moeite met relaties. Als iemand mij aandacht gaf, klampte ik mij eraan vast. Maar zodra het te dichtbij kwam, voelde ik paniek. Die patronen herhaalden zich keer op keer.
Op mijn dertigste kwam ik opnieuw samen met mijn eerste vriendin. Ik hield intens van haar. Tot ik op een dag thuiskwam en het huis leeg was. Ze was vertrokken met al haar spullen en bleek zwanger. Even later kreeg ik een SMS met de mededeling dat ze abortus overwoog. Ik belde klinieken in heel Nederland om het tegen te houden, maar ze verdween weer. Totdat ze ineens zei dat ze het kind tóch ging houden.
Ik gaf aan dat ik vader wilde zijn, erkenning wilde regelen, maar op dat moment verdween ze opnieuw. Ze was bang dat ik invloed zou krijgen over haar kind. Een jaar later stond ze plots weer voor mijn deur met mijn dochter van één jaar oud op haar arm. Voor heel even dacht ik dat ik toch onderdeel mocht zijn van hun leven, maar ook deze keer vertrok ze weer.
Die klap bracht mij op de rand van krankzinnigheid. Alles in mij schreeuwde om liefde, verbinding en houvast. Maar ik bleef achter met een verscheurd hart en een geest vol chaos. Ik voelde mij afgewezen tot in mijn kern. Sindsdien heb ik mijn dochter niet meer gezien. Ze is nu dertien.
Relaties hielden daarna nooit meer stand. Ik probeerde het, maar niets voelde meer veilig. Mijn angst voor de dood werd steeds groter en tegelijk was die angst nog steeds het enige dat mij tegenhield om mijn leven te beëindigen.
In die duisternis begon mijn zoektocht. Ik wilde begrijpen waarom het leven is zoals het is. Waarom ík zo was. Ik raakte gefascineerd door de wereld, de mens, de waarheid. Ik bezocht lezingen, las boeken, bekeek documentaires en studeerde theorieën van filosofie tot kwantumfysica, van psychologie tot alternatieve geneeswijzen. Er stonden soms wel honderd tabbladen tegelijk open op mijn browser.
Ik ontmoette een gelovige vrouw met een theologische achtergrond via een datingsite. We kregen géén relatie, maar zij wekte mijn interesse in het Christendom. Eerst vond ik geloof iets voor simpele mensen die houvast zochten. Maar toen ik intellectuele gelovigen tegenkwam die kritisch en diep konden denken, veranderde dat. Hun geloof intrigeerde mij. Wat als het wél waar is?
Ik wilde het wel graag ontkrachten, maar gaandeweg viel veel van wat ik onderzocht had weg. Het hield geen stand. Maar het geloof in de God van de Bijbel… dat bleef overeind. Ik begon te beseffen dat de Bijbel niet zomaar een verzameling oude verhalen was, maar dat er iets diepers, iets echts achter zat.
Langzaam brokkelde mijn cynisme af. Ik ontdekte dat veel moderne overtuigingen wankel zijn. Steeds meer zag ik dat de leegte in de samenleving kwam doordat mensen God de rug hebben toegekeerd. Zelfredzaamheid wordt verheerlijkt, maar niemand kan alles alleen. Ik in elk geval niet.
Ondertussen bleef ik vrij destructief door ontzettend slecht voor mijzelf te zorgen om daarmee de dood een handje op weg te helpen. Op een dieptepunt ging ik met een vriend vissen. Tijdens het vissen swipte ik gedachteloos op Tinder. En ineens zie ik haar: een vrouw van wie ik meteen wist: dit is mijn vrouw.
Ik was eigenlijk nog steeds bezig met dood gaan, maar het voelde alsof God haar op mijn pad bracht. Uiteindelijk ben ik met deze prachtige vrouw getrouwd en hebben we samen een zoontje. Ze gaf mij de rust, stabiliteit en ruimte om te blijven leven. Daardoor kon ik mijn zoektocht voortduwen richting het geloof.
Ik begon te bidden. Eerst voorzichtig. Ik vroeg God: “Wilt U mij de weg wijzen?” En toen vond ik de podcast van Guido en Peter van Upstream. Ik stuurde vragen in, bleef luisteren. Enkele weken later bad ik opnieuw: “Heer, laat mij de weg zien, ik weet niet hoe nu verder.” Kort daarna opende ik mijn laptop en de podcast “Waarom zou ik in Godsnaam geloven?” begon te spelen.
Binnen vijf minuten merkte ik dat mijn vragen werden beantwoord die ik al eerder allemaal had ingestuurd en voelde het alsof die hele aflevering over míj ging. Alsof God mij direct aansprak. Was dit toeval of direct antwoord?
Langzaam maar zeker begon Gods liefde mijn hart binnen te stromen. Elke keer dat ik bij Upstream was, moest ik huilen. Soms voelde het ongemakkelijk, maar ik wist: dit is écht. Gods liefde vulde een leegte in mij waar ik naar op zoek was.
En toen kwam het moment dat Peter vroeg: “Wie wil zijn hand opsteken om de weg van Jezus te volgen?” Ik twijfelde uit ongemak… maar ik móest wel. Alles in mij zei: doe het. En ik deed het. Want Jezus is ook voor mijn zonden gestorven. Hij kent mij, mijn pijn, mijn fouten en toch koos Hij voor mij.
Vandaag zeg ik: mijn wandel met Jezus begint hier en nu.
Na alles wat ik heb onderzocht, gezocht, gevoeld en verloren… is dit de enige logische keuze.
In Johannes 14 vers 6 staat dat Jezus zegt:
“Ik ben de WEG, de WAARHEID en het LEVEN. Niemand komt tot de Vader dan door Mij.”
Hier ben ik Heer.
***
Dit interview is met vriendelijke toestemming van Upstream geplaatst. Meer getuigenissen en informatie over Upstream is te vinden via deze link: www.upstream.cafe/verhalen
Auteur: Team Upstream
Kerk De Basis: www.basis.cc
Upstraim: www.upstream.cafe
Beeld: Videostill Youtube
Cursus: www.basis.cc/opzoeknaarGod
