Tweeduizend jaar geleden had een jong meisje een moeilijke boodschap voor haar verloofde: “Ik heb bezoek gehad van een engel en ik ben in verwachting van Gods Zoon.” Geen wonder dat Jozef zich geen raad wist. Hij dacht dat de beste oplossing was om ervandoor te gaan. Maar na een droom kantelde heel de situatie. Jozef bleef, zorgde voor Maria op reis naar Bethlehem én voor het Kind dat daarna ter wereld kwam.
Een jaar geleden had een jong, ongetrouwd meisje in Bangladesh een moeilijke boodschap voor haar moeder: “Ik ben zwanger.” Nee, hierbij was er geen sprake van een boodschap van een engel. Er ligt een heel ander verhaal achter.
Een verhaal van armoede, van niet gezien worden in een gezin met een gehandicapt, blind zusje en nog twee broertjes. Ouders met schulden die op allerlei manieren proberen voldoende eten op tafel te krijgen. Voor hun dochter is geen geld voor een opleiding, geen werk – alleen eenzaamheid en de vage hoop op een beter leven.
Dat was het moment waarop ze gevoelig was voor de mooie verhalen van een man die ze via Facebook en later ook in het echt ontmoette. Het leek zo romantisch om met hem naar de hoofdstad Dhaka te vluchten. Samen zouden ze geld verdienen en aan de armoede ontsnappen. Maar na een paar maanden bleek het te mooi om waar te zijn. De man hád al een vrouw en kinderen.
Opvanghuis
Het meisje voelde zich verraden en vluchtte terug naar haar dorp. Maar na enkele maanden kon ze het niet langer verbergen voor haar moeder: ze was zwanger. Een enorme schande voor het gezin, maar nog meer voor het dorp. Als de dorpsgenoten dit zouden ontdekken, werd het leven voor het meisje onmogelijk. Om mishandeling of erger te voorkomen, moest ze weg. Net als Maria eeuwen geleden vluchtte ze naar een andere plek.
Die plek vond ze in een opvanghuis voor vrouwen: Hagar – genoemd naar die andere vrouw in de Bijbel en ook zwanger uit huis was gejaagd. In dat tehuis bevalt deze jonge Bengaalse vrouw van een prachtig meisje. Op deze plek neemt ze ook afscheid van haar dochtertje. Ze kán niet voor dit kindje zorgen – ze ziet er geen mogelijkheid voor om als alleenstaande moeder een veilig thuis te bieden. Daarom krijgt het een liefdevol thuis in een Bengaals gezin.
Een maand later vertelde ze mij haar verhaal. De tranen rollen over haar wangen als ze vertelt hoe ze haar kindje vasthield, het zegende en kuste en toen overdroeg aan een ander gezin. Ik spreek haar taal niet, kan haar niet troosten, kan niet meer doen dan mijn hand op de hare leggen en haar verdriet meevoelen. Even verschijnt er een glimlach op het gezicht van het meisje. Trots vertelt ze wat ze heeft geleerd in de tijd dat ze verbleef in het opvanghuis voor vrouwen. Naast aandacht voor haar trauma en liefdevolle opvang leerde ze een vak. Tijdens die praktische lessen kon ze vooruitkijken en werken aan de toekomst.
Terug naar haar dorp kan niet meer; dat staan de strenge ongeschreven regels van de dorpsgemeenschap niet toe. Maar het contact met haar ouders en haar oma blijft. We steunen haar bij haar zoektocht naar een baan in de stad, zodat ze haar ouders financieel kan ondersteunen en haar broertjes wél een kans hebben op beter onderwijs, een baan en om niet in hopeloosheid eindigen. We helpen haar een veilige woonplek te vinden, samen met andere jonge vrouwen.
Voorzichtig kijkt ze weer vooruit. Aan het einde van het gesprek heeft ze één vraag: bid je alsjeblieft voor mij en voor mijn dochter?
Waarom is haar verhaal zo belangrijk? Het is maar n van de vele verhalen van kwetsbare meisjes op het platteland en in de stad van Bangladesh. Deze meisjes (en ook jongens) in armoede toegang geven tot een baan betekent veel. Het geeft toekomst waar geen toekomst was. Het levert een gevoel van eigenwaarde en een inkomen op.
En dat is niet het enige. Samen kunnen we, heel voorzichtig, bespreekbaar maken waarom meisjes zoals zij alle gevolgen moeten dragen van een foute beslissing van twee mensen. Sámen met de gemeenschap van deze jonge mensen werken we aan een samenleving die kwetsbaren steunt en opvang biedt.
Verwachting
Er zijn veel goede redenen te noemen om deze hulp te geven. Juist kwetsbaren hebben immers bescherming nodig. Maar voor ons als Woord en Daad en onze christelijke partnerorganisaties in Bangladesh is er uiteindelijk één reden het belangrijkst. Omdat er lang geleden een ongewenst Kind was dat al ónze zonden wilde dragen en toekomst gaf aan mensen zonder toekomst.
In deze weken zingen en horen we liederen over dat Kind. Door die liederen heen zien we met verlangen uit naar dat Kind – dat kwam en weer zal komen. Laten we in die tussentijd, deze tijd van verwachting, toekomst geven aan mensen zoals wij én zoals Hij.
Auteur: Bertine Vermeer, projectleider werk en opleiding bij Woord en Daad
Web: www.woordendaad.nl
Foto: © ChristelijkNieuws
Om veiligheidsredenen: moeder met kind op deze foto is niet de moeder in het verhaal
