Israel Memorial Day: Aangrijpende verhalen van familieleden van gesneuvelde soldaten

Deze avond is het begin van Yom HaZikaron (herdenkingsdag) in Israël, een dag die haar burgers verenigt in rouw om hun gevallenen die hun leven hebben opgeofferd voor het bestaan van dit land. (Bron: Kehila News Daily.) Lees hier de aangrijpende verhalen van familieleden en vrienden van gesneuvelde soldaten.

Herdenkingsdag wordt elk jaar gemarkeerd volgens de Hebreeuwse kalender en wordt herdacht op Iyar 4, altijd een dag voor Yom HaAtzmaut (Onafhankelijkheidsdag). Het is de bedoeling dat deze dagen naast elkaar worden geplaatst om de verbinding tussen de geofferde levens en de vestiging van de staat Israël te symboliseren en te benadrukken.

Het verlies van Israël is niet gering geweest. Sinds de oprichting van de staat Israël zijn er sinds de oprichting 23.646 soldaten gevallen. Op deze grond hebben in slechts 70 jaar vele oorlogen plaatsgevonden die leed en pijnlijke verliezen, maar ook het bestaansrecht hebben veroorzaakt.

Net als al het andere raken rouw en verlies ook de Messiaanse gelovigen in het Land in rouw en verlies. We gedenken vandaag ook onze zonen, dochters, echtgenoten, echtgenoten, vrouwen en vrienden.

“De Heer gaf en de Heer heeft het weggenomen. Gezegend zij de naam van de Heer”. Job 1:21

Uri Goldberg schrijft over zijn vriend, Barak Roman:

Barak Roman, viel in 1991 van een klif tijdens een wandeling vlak voor zijn officiële vrijlating uit het leger.

Het is moeilijk voor mij om veel over Barak te schrijven op deze dag. Het drukt zwaar op mij. Hij was mijn beste vriend. Het enige waar ik vol vertrouwen over kan praten is de laatste keer dat ik hem zag. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en toen ik aankwam, vroegen ze zijn familie binnen te komen om afscheid te nemen. Rachel stond erop dat ik ook familie was en dat ik binnenkwam.

Hij lag op zijn rug in een koude kamer in het mortuarium.

Toen ik daar met de familie stond, leek het alsof ik Barak in glorie op de troon zag zitten met zijn vrolijke glimlach en zijn ogen die ik zo goed kende, alsof hij me met een lach zei: “Ik ben je deze keer voorbijgegaan. Ik ben aangekomen”.

Dank aan onze Schepper die onze Messias niet heeft tegengehouden en ons het eeuwige leven en de hoop voor het leven heeft gegeven.

Shahar Harel schrijft over haar broer, Zohar Halmish:

Zohar Halmish werd gedood in 1993, terwijl zijn IDF-eenheid terroristen in een schietpartij vertrok…

Twee keer per jaar zijn we op de begraafplaats om de Kaddisj te lezen sinds ik 9 jaar oud was. Toen ik 9 jaar oud was, werd mijn oudere broer gedood bij een operatie in Zuid-Libanon. Het is moeilijk uit te leggen hoe het voelt om zonder hem verder te moeten te leven. Soms voel ik me misselijk. Soms is het als een pijn in de borstkas. Soms is het alsof je probeert te functioneren zonder hand of been. En soms is het als een zwart gat dat al het licht en het leven in zich dreigt op te slokken. Andere keren is het alleen maar apathie en gebrek aan gevoelens. En dan is het soms goed en gaat het leven gewoon door. En soms is het mogelijk om vast te houden aan de herinneringen en het verlangen en dankbaar te zijn voor de tijd die het was.

En dan komt er weer een herdenkingsdag die de storm in mij opnieuw ontwaakt.

Jesjoea zei, “Gezegend zijn zij die rouwen.” Maar meestal voelt rouw niet als vreugde of een zegen. Het voelt als een last of als een struikelblok of een soort handicap. Soms lijkt het alsof het gemakkelijker is om hem te negeren en hem achter te laten, om hem op te sluiten in een kist waar hij rustig zit en ons niet lastigvalt. Maar de rouw is als een rivier, die zich niet laat meeslepen totdat er een pad is aangelegd.

En zo onthult het pad, dat de rouw is, een kleine grot in de steen. Daar verbergt God ons met Zijn hand. Niet als de storm ophoudt, maar op zijn hoogtepunt. In het donkerste deel van de nacht komt Hij naar ons toe en beveelt ons te komen. En in plaats van te zeggen: “Alles komt wel goed”, omarmt hij de roep die uit mijn binnenste wordt losgelaten: “Het is niet de bedoeling dat het zo is!” Ik ontdek in mijn gebroken hart de echo’s van zijn gebroken hart en zijn belofte: ik heb de dood overwonnen en ik bereid ons een andere plaats voor, een plaats vol licht en leven.

De woorden van de Kaddisj zijn geen woorden van rouw, maar woorden van scheiding. Het zijn woorden van lof voor God die verlossing, redding en leven heeft beloofd. Het is lof die uit de diepten komt die tijdens de storm zijn ontstaan, waar de scheuren in het gebroken hart het licht dieper dan ooit tevoren hebben laten doorbreken. Het is een lof die een hoge prijs heeft, het is een dure en kostbare lofzang die op geen enkele andere manier kan komen. Dit zijn de diepten die ik het voorrecht heb om steeds weer met verborgen geloof en geopenbaarde harten te ervaren. En ik heb het voorrecht om datgene wat ons is beloofd te mogen delen met allen die het lezen – hij bereidt ons een andere plaats voor. Een plaats van licht en leven.

Dina Aweida schrijft over haar vriendin Abigail Litle:

Abigail Litle werd gedood in 2003 toen een zelfmoordterrorist zich op een bus in Haifa opblies.

Op 5 maart 2003 verloor ik mijn vriendin Abigail Litle. Ze is omgekomen bij een busbombardement op lijn 37 in Haifa. Abigail was 14 jaar oud en ik was bijna 12 jaar oud. Toen ik die woensdag van school terugkeerde, hoorde ik van de busbombardementen en kreeg ik te horen dat Abigail misschien in die bus zat. Niets was zeker. Ze probeerden zonder succes contact met haar op te nemen. Later vonden ze haar in een van de ziekenhuizen.

Ik herinner me die avond nog heel duidelijk. Mijn moeder en een buurvrouw zaten ons, de kinderen, op de bank en vertelden ons dat Abigail in de bus zat en vermoord werd. Ik weet nog hoe ik in tranen uitbarstte.

De volgende dag ging ik naar school – ik had die week een test en ik begon er gewoon middenin te huilen en de leraar nam me uit de klas. Ik weet niet eens zeker of ik ooit dat examen af heb gemaakt.

Ik denk dat het belangrijkste gevoel dat me overweldigde was verdriet. Ik kan me niet herinneren dat ik vol woede was over de terrorist of over God. Ik kan me niet herinneren dat ik de behoefte aan wraak voelde. Gewoon diep verdriet over een vriend die ik verloren had. Maar daarmee, dankzij mijn familie, gemeenschap en steun van vrienden, was in de schaduw van de rouw ook de wetenschap dat Abigail op een betere plek is. Ze heeft een plaats in de hemel en daarom hebben we ook een hoop en zelfs een plek om blij te zijn.

Vandaag, 14 jaar later, zijn de gevoelens anders. Elk jaar op 5 maart om twee uur ben ik op de begraafplaats. We lezen Kaddisj. We herinneren ons de namen van degenen die zijn gedood bij terroristische aanslagen en sommigen die bereid zijn een herinnering aan Abigail te delen. En mijn ogen zijn meestal gevuld met tranen, maar niet van hetzelfde verdriet dat ik ooit heb meegemaakt. Ik was toen nog jong. Er zijn vele jaren verstreken en dit gevoel verdwijnt met de tijd. Maar om de familie te zien die het ding dat hen het meest dierbaar was kwijtgeraakt, dat is wat me pijn doet. Verdriet om het feit dat de tijd verstrijkt en dat mijn herinneringen aan Abigail en de tijd die we samen hadden, aan het verdwijnen zijn en vergeten worden. Dat is pijnlijk. Soms sta ik daar te huilen, ik begrijp niet eens waarom. De herinneringen lijken zo ver weg en vervaagd. Moeten de tranen niet eindigen met de jaren? Maar misschien is dat precies de reden dat ze niet verdwijnen.

Abigails dood was een harde klap voor de lieve familie Litle, voor onze congregatie, voor mijn familie en voor mij persoonlijk. Er zijn gevoelens en herinneringen die met de tijd verdwijnen, maar de ervaring en het trauma zijn diep in onze herinneringen en in ons hart gegrift. En ze geven je ook vorm als je volwassen bent door de jaren heen. Met al het verdriet en verdriet dat de dood met zich meebrengt, hebben de paar jaar dat Abigail hier bij ons was, haar lachen, haar schoonheid, haar genade en haar schoonheid zoveel mensen beïnvloed. Abigail zelf en ook haar dood raakten vele harten en brachten veel glorie en eer aan God.

Maksim Medvedovski schrijft over zijn vriendin Shai Kushnir:

Ik kende Shai al vele jaren. We maakten van jongs af aan deel uit van dezelfde gemeente. We begonnen met het leren spelen van de gitaar met dezelfde leraar en hij ging heel goed en snel vooruit. We hadden een goede onderlinge communicatie, we begrepen elkaar. Helaas heb ik onze relatie tijdens onze middelbare schooljaren en onze legerdienst verwaarloosd. We spraken nauwelijks met elkaar. Maar toen we elkaar ontmoetten, was het een kostbare tijd voor ons beiden. We hielden elkaar op de hoogte van wat er gaande was in ons leven en we zouden elkaar aanmoedigen.

Shai nam deel aan de pantserbrigade en ik aan de luchtmacht tijdens Operatie Protective Edge. Shai ging Gaza binnen. Ik herinner me de status die hij op Facebook plaatste. Hij schreef dat hij het goed deed. Een week later meldden ze ons dat hij gedood was. Het was moeilijk te geloven. Ik herinner me dat ik om genade gebeden heb voor Shai, voor zijn familie, voor ons allemaal. Ik was gebroken.

Ik herinner me dat toen een groep vrienden naar zijn graf ging en we aanbiddingsmuziek speelden, God vrijkwam en genas. Hij vulde mijn hart met vrede en hoop – ik hoop dat Shai bij Jesjoea is.

Hij zal elke traan uit hun ogen vegen, en de dood zal niet meer zijn. Ook zal er geen rouw, huilen of pijn meer zijn, want de eerste dingen zijn overleden. – Openbaring 21:4

Bron: Kehila News Daily – met toestemming vertaald en gedeeltelijk overgenomen