Noord-Korea: het land zonder christelijke kinderen

Geen christelijke kinderliedjes. Geen kleurrijke kinderbijbels. Zelfs niet samen bidden voor het slapen gaan. Christenzijn in Noord-Korea is zo extreem gevaarlijk, dat ouders hun eigen kinderen niet over de Here Jezus kunnen vertellen.

Niet voor niets staat Noord-Korea op plaats 1 op de Ranglijst Christenvervolging. Christenzijn kan dan ook alleen in het diepste geheim. Het christendom wordt door de Noord-Koreaanse regering gezien als een gevaarlijke godsdienst die moet worden bestreden. Het is onmogelijk om in het openbaar te praten over het geloof omdat iedereen een verrader kan zijn en joukan aangeven bij de autoriteiten, met levenslange opsluiting en de dood als gevolg. Kinderen zijn zich niet bewust van dit gevaar, waardoor hen niets wordt verteld. In hun spontaniteit kunnen ze zichzelf en hun families verraden. Geloofsopvoeding is dus onmogelijk.

Drie redenen waarom christelijke Noord-Koreaanse ouders hun kinderen niets vertellen over de Here Jezus:

– Indoctrinatie: Van zonsopgang tot zonsondergang, van geboortedag tot sterfdag. Op elk moment van de dag worden de Noord-Koreanen geïndoctrineerd. Zij mogen alleen de familie Kim aanbidden. De eerste woordjes die ouders hun kinderen bijvoorbeeld moeten leren zijn niet ‘Dank U Heer’, maar ‘Dank u Vader Kim Il Sung’.

– Te gevaarlijk: Kinderen zijn spontaan. In hun spontaniteit kunnen ze zomaar een christelijk liedje zingen of iets over een Bijbelverhaal vertellen. Als dit wordt opgevangen door iemand die niet gelooft, kan dit leiden tot levenslange werkkampstraf van de ouders en zelfs de dood van de kinderen en hun familie.

– Er is niemand die de kinderen het goede nieuws kan vertellen: Tienduizenden kinderen leven zonder ouders door armoede, gebroken gezinnen of andere problemen op de Noord-Koreaanse straten. Zij zijn overgeleverd aan het regime van het land.

Soms komen kinderen er zelf achter dat hun ouders gelovig zijn. Ook dan is het oppassen geblazen.

’s Avonds lazen zij uit een geheim boek

dat ik niet mocht lezen. Ze fluisterden

de woorden en ik wist dat het hun bron

van wijsheid was.

“Ik wist dat mijn ouders anders waren. Iedereen noemde hen ‘communistische ouders’, omdat zij zorgden voor de zieken, de armen en de mensen in nood”, zegt Lee-Joh Chan*. “’s Avonds lazen zij uit een geheim boek dat ik niet mocht lezen. Ze fluisterden de woorden en ik wist dat het hun bron van wijsheid was. Ik wist ook dat als ik hier ooit met iemand over zou praten, onze familie uit de weg geruimd zou worden. Een dilemma, omdat mij werd geleerd dat ik trouw moest zijn aan het regime en dat wat mijn ouders deden, echt niet mocht.”

Geheim zwart boek

Dat er zo’n geheim boek is bij christenen, weten leraren op school ook. Er wordt kinderen gevraagd of hun ouders lezen uit een ‘geheim zwart boek’. Open Doors, een organisatie die op de bres staat voor vervolgde christenen, vertelt hierover: “Uit het veld horen we dat leerkrachten kinderen een geheime opdracht meegeven naar huis: ‘Vind het geheime zwarte boekje en vertel ons waar het ligt’. De kinderen wordt een grote prijs beloofd, maar tekenen eigenlijk het eigen doodsvonnis en dat van hun ouders, broers en zussen.”

God werkt door de generaties heen

Een bijzondere ontdekking die Open Doors heeft gedaan tijdens hun werk in Noord-Korea, is dat God door de generaties heen werkt en de christelijke families eigenlijk nooit loslaat.

‘Mijn geloof in Jezus is de vrucht van de gebeden van mijn opa’s’

“Ik herinnerde me mijn twee opa’s en de verhalen die zij elkaar vertelden over bijzondere dingen”, vertelde Yong Sook* de organisatie. “Het ging over de tweede verschijning van Jezus en hoe Esau zijn geboorterecht verruilde voor een maaltijd. Dat moet dan wel een heel goede maaltijd geweest zijn, dacht ik toen. Jaren later, toen ik in de gevangenis zat en het daar erg zwaar had, moest ik weer aan mijn opa’s denken. Ik begon te bidden en vroeg mij af tot wie ik het beste kon bidden. Ik besloot dat de God van mijn opa’s de beste keus was. Ik was toen nog geen gelovige, maar tot de dag op vandaag geloof ik dat die gebeden mij gezegend hebben. Mijn geloof in Jezus is de vrucht van de gebeden van mijn opa’s.”

Mijn geloof in Jezus is de vrucht

van de gebeden van mijn opa’s.

Ook al is het onmogelijk kinderen te vertellen over het geloof, een christelijke levensstijl voorleven en voor ze bidden is wat Noord-Koreaanse ouders wel kunnen doen voor hun kinderen. Geen vrolijke kinderliedjes of kleurrijke kinderbijbels. Maar wel een rotsvast geloof in dat God ook hun kinderen ziet en dat hun kinderen dat achteraf ook zien.

* Schuilnaam