ZOA – Miljoenen mensen vluchtten de afgelopen maanden uit Venezuela. Marisol Delgado (41) is een van hen. Ze woont nu met haar dochtertje van twee op straat in Colombia. Haar andere vijf kinderen zijn nog in Venezuela. “Ik maak me zorgen om mijn dochtertje als ze op een onbewaakt plein moet slapen, zomaar in de buitenlucht”, zegt de alleenstaande moeder. “In het begin deed ik zelf geen oog dicht, omdat ik bang was dat ik elk moment beroofd kon worden of verkracht.”
Elke ochtend vouwt Marisol Delgado haar smoezelige laken op, stopt die zorgvuldig in haar vrijwel lege rugzakje en hangt die in een boom op het hete plein Parque de la India, tegenover het politiebureau in Riohacha. De stad ligt zo’n honderd kilometer van de Venezolaanse grens. Marisol slaapt al ruim twee maanden met haar tweejarige dochtertje Oriannijs Avila onder de blote hemel, op de harde stenen. Bijna drie maanden geleden vertrok ze uit haar woonplaats Ciudad Ojeda. Het miezert ondertussen, maar Marisol verroert zich niet. Pas als het echt gaat regenen, schuilt ze met haar kind in de portieken van de winkeltjes rond het plein, waar vele dakloze Venezolanen zitten.
Geen rijst meer
Marisol heeft goed contact met Venezolaanse lotgenoten op het plein Parque de la India, maar ze moet het in haar eentje rooien ook als ze griep heeft, zoals afgelopen maand gebeurde. “Ik kon niet naar de dokter en had geen geld voor medicijnen”, zucht ze. De Venezolaanse vertelt hoe ze de laatste dagen in Venezuela doorbracht en hoe beroerd de situatie was. “Ik had geen rijst meer of ander voedsel waarmee ik een kleine maaltijd kon bereiden. Ik bedelde bij de buren om toch nog wat te eten te krijgen. Toen ben ik naar Colombia gevlucht. Ik had drie dagen niet gegeten toen ik hier aankwam.” Marisol is niet de enige. De sociaaleconomische en politieke onrust in Venezuela heeft de levens van miljoenen Venezolanen verwoest.
Koekjes
Marisol is moeder van zes kinderen, van wie ze de oudste vijf achterliet in Venezuela, onder de zorg van hun grootmoeder en hun ooms. De Venezolaanse heeft haar handen vol aan het voeden van haar jongste kind. “Ik vind het lastig mijn dochter genoeg te eten te geven want we hebben niets.” Soms bedelt Marisol met haar dochter bij restaurants wat eten bij elkaar. Als ze wat geld zou krijgen van voorbijgangers, zou ze daarvoor graag lolly’s kopen om vervolgens te verkopen, zodat ze niet hoeft te bedelen. Maar de enige keer dat ze geld kreeg toegestopt, omgerekend zo’n 1,5 euro, was van een passerend nichtje. Gisteren kreeg haar dochtertje Oriannijs van een voorbijganger wat koekjes toegestopt, waarop ze twee dagen moesten teren bij gebrek aan eten. De gaarkeuken, waar Marisol dagelijks heengaat, is gesloten op zondag, en is deze maandag dicht omdat het een feestdag is. “Ik ben blij als we ’s morgens eten krijgen”, zegt de bezorgde moeder. “Dan hebben we wat in onze maag, waardoor we beter kunnen overleven.”
Terug naar huis
“Ik heb bijzondere en fijne herinneringen aan het leven in Venezuela, vooral aan de laatste verjaardag van mijn vader”, zegt Marisol. “De hele familie was bij elkaar en we lachten en dansten, hoewel de situatie toen al penibel was. Het was een mooi feest en het geeft me een plezierig gevoel als ik daaraan terugdenk. Ook de kerstdagen waren mooie perioden, vooral in de tijd dat het nog goed ging in Venezuela. Mijn droom is dat het weer leefbaar wordt in Venezuela, dat ik kan terugkeren naar mijn kinderen en mijn familie en samen met hen weer een mooi leven kan leiden. Nu is mijn grote zorg dat ik eten moet regelen voor mijn dochtertje: daarmee ben ik dag en nacht bezig.”
Steeds meer vluchtelingen in Colombia zijn wanhopig: ze hebben niets meer. Help je mee om hen de eerste levensbehoeften te geven? Doneer dan via de website van Zoa, zie link onder dit artikel.
ZOA
ZOA
01-10-2019
Hulpverlening
https://www.zoa.nl
