Tranen - Christelijk Nieuws

COLUMN – Geen verhaal over de aartsvaders van Israël is zo aansprekend als dat van Jozef. Na vele hachelijke jaren als dienaar en gevangene, wordt hij plotsklaps verhoogd tot eerste minister van Egypte, met alleen de Farao boven zich.

Zijn positieve houding in die moeilijke situatie, zijn probleemoplossend talent en zijn geestelijk inzicht hielpen hem op daar te komen, maar toch was het in de eerste plaats de God van Jacob (Israël) die mét hem was. De koning van Egypte had gedroomd, en alleen Jozef was in staat zijn visioenen te duiden. Jozef wordt een machtig man, trouwt met de dochter van een Egyptische priester, krijgt twee zonen en vergaart rijkdom. Zeven vreugdevolle jaren lang. Dan begint de honger te komen…

In Egypte ligt het koren hoog opgetast, zo weten we uit Genesis, en vele buitenlanders komen om bij Jozef voedsel te kopen. Hijzelf hoeft zich daarover geen zorgen te maken. Maar er is een andere honger, die naar zijn eigen familie. Als hij dan voor het eerst in al die jaren zijn broers weer ontmoet, zonder dat ze hem herkennen, dan is er een aantal momenten dat hij het niet meer houdt, en zich moet afzonderen om te huilen. Er sluimert een verlangen om zijn vader te zien, zijn broer Benjamin en uiteindelijk al zijn broers… maar er lijkt een onoverbrugbare kloof tussen hen te zijn ontstaan.

Deze week vierde Israël Chanoeka, het feest van de herinwijding van de Tempel. In 167 voor Christus regeerde de Grieks-Syrische koning Antiochus over Israël en werd het de Joden verboden om naar de Tora te leven. Er ontstond grote vervreemding tussen de Joden die zich schikten naar de wil van de koning en zij die de strijd aangingen. Het wonder gebeurde, dat een klein legertje onder leiding van Judas de Makkabeëer het grote Syrische leger wist te verslaan. Ze kregen hun onafhankelijkheid terug en konden de Tempel opnieuw inwijden.

Des te wranger was het, toen het Palestijnse VS-congreslid Rashida Tlaib afgelopen week haar ‘Chanoekawens’ voor de Joden direct verbond met ‘de bezetting van Palestina’. Of, zoals een commentator duidde: ‘ze stuurt de Joden een groet die hen beschuldigt land te ‘bezetten’, terwijl datzelfde feest juist viert dat dit land werd bevrijd. Misschien beter geen groet sturen?

In het land Israël werd ook Kerst gevierd. Naast de vele (meestal Arabische) christenen in Israël die de geboorte van de Messias vierden, kregen christenen in Gaza toch toestemming om naar hun familie in Israël of de Palestijnse gebieden te reizen, of plaatsen zoals Betlehem te bezoeken. In die plaats, die tot voor kort een grote populatie christenen telde, is de kerstviering voornamelijk uiterlijke schijn. Het feest op ‘Manger Square’ (letterlijk: het plein van de kribbe) wordt volgens christelijke uitbaters van toeristenwinkels aldaar, steeds meer ‘gekaapt’ door moslims. Fairouz Ijha: ‘we waren beter af toen Israël het hier nog voor het zeggen had. De situatie voor christenen is erg verslechterd sinds de komst van de Palestijnse Autoriteit en zij worden steeds meer het doelwit van discriminatie door moslims’. (bron: Jerusalem Post)

De broers van Josef gaan na hun tweede bezoek aan Jozef goedgeluimd terug naar hun vader Jacob. Ze worden niet meer verdacht van spionage en hebben nieuw graan bij zich. Simeon is vrijgelaten en ze mochten zelfs bij die belangrijke man eten. Maar dan worden ze opeens door manschappen van Jozef achtervolgd, waarop Benjamin wordt beschuldigd van diefstal. Hoe gaat dit aflopen?

Zo kunnen er in mensenlevens allerlei moeiten en problemen zijn, vanuit menselijk perspectief soms onoplosbaar. Toch is Degene die met barmhartigheid bewogen naar mensen kijkt, soms dichterbij dan we denken…

En toen Hij dichtbij kwam en de stad zag, weende Hij over haar. Hij zei: Och, dat u ook nog op deze uw dag zou onderkennen wat tot uw vrede dient! Nu echter is het verborgen voor uw ogen. (Lucas 19:41-42)

Sybe de Vos

Column op basis van Genesis 41:1-44:17 (de wekelijkse synagogelezing) en de actualiteit.

2019.