Namen - Christelijk Nieuws

COLUMN – ‘En dit zijn de namen’… Zo begint het boek Exodus. In het hebreeuws heet het boek dan ook: ‘Namen’. Zeventig ‘namen’ kwamen met Jacob naar Egypte, waar Jozef al was.

Maar inmiddels zijn we verder in de tijd. Die hele generatie is gestorven. Israël is vruchtbaar en wordt van een grote familie langzaamaan een volk. Ze hebben het goed. Misschien wel té goed. De tijden veranderen ook. Er staat een machthebber op die van de verdienste van het volk van Jacob niets weet, of misschien wel: wíl weten. Hij begint Israël te verdrukken.

Maar… God bekommert zich om al die ‘namen’. Als de vervolging zwaar wordt – Israël is een slavenvolk geworden en jongens mogen niet meer geboren worden – wordt er een heel speciaal kind geboren… Het jongetje wordt in een kistje in de Nijl gezet en nota bene de dochter van de despoot ontfermt zich over dit kwetsbare kindje.

Veel later ontmoet deze Mozes de God van Abraham, Isaak en Jacob in een brandende doornstruik. En God maakt zijn naam bekend: ‘Ik zal er zijn’ of: ‘Hij die altijd dezelfde zal zijn’. Hij is het die ziet, hoort, meevoelt. Hij is ‘erbij’… De Jerusalem Post publiceerde op 5 januari jl. een artikel van de Joodse Faydra L. Shapiro, waarin ze betoogt dat Jezus volgens de christelijke theologie niet alleen een Jood was, maar nog steeds ís. Wanneer christenen zijn geboorte op 25 december vieren, zouden ze, volgens haar, acht dagen later, op 1 januari, óók zijn besnijdenis moeten gedenken. Dat was namelijk de dag, dat Hij zijn naam ontving (Lucas 2:21). En wanneer ze zich dát overwegen, zouden ze meteen na kunnen denken over de veiligheid van Joden hier en nu.

Chava Stein, redacteur bij KehilaNews, een nieuwsmedium van Messiasbelijdende Joden, reageerde hierop met een brief waarin ze – vrij vertaald – stelt: ‘Zeker, Hij was een Jood. Deze erkenning is op zich heel mooi. Maar weet ook dat zijn naam destijds niet ‘Jezus’ was, maar ‘Jesjoea’, dus Joods. Wat Shapiro zegt over christenen is correct, maar evenzo moeten Messiaanse Joden, degenen die geloven dat Jesjoea de beloofde Messias is, niet worden bestempeld als niet-Joden die zich hebben bekeerd tot een ander geloof, waardoor ze niet in aanmerking zouden kunnen komen voor het Israëlische staatsburgerschap’. Een actuele discussie voor gelovigen in Israël. Telt hun naam mee?

Aan de andere kant van het spectrum probeert de Palestijnse Autoriteit de naam ‘Jezus’ te claimen, door Hem voor hun politieke karretje te spannen. Jezus als de ‘ultieme Palestijn’ en martelaar voor de Palestijnse zaak. Daarmee wijzend naar Joden als moordenaars, zoals in het ‘christelijke’ Europa al eeuwenlang is gebeurd. Zo kan de bemoeienis van de Verlosser met zijn eigen volk worden ontkend.

Gelukkig maakt het Exodus-verhaal duidelijk dat er een God is die zich ontfermt. Wat zou er van ons overblijven als alles ons zou worden afgenomen? Wie zijn we dan nog? Gelukkig ligt wie of wat we zijn niet vast in een naam die we ooit hebben gekregen of in een titel of status die we hebben verworven. Er is maar één Naam in wie we geborgen zijn…

Door niemand anders kunnen wij worden gered, want zijn Naam is de enige op aarde die de mens redding biedt. (Handelingen 4:12)

Sybe de Vos

Column op basis van Exodus 1:1-6:1 (de wekelijkse synagogelezing) en de actualiteit.

Afbeelding: Namen: Sybe de Vos.