Emke op straat in gesprek met oudere dame

Teleurgesteld kijk ik langs haar heen de lege ANWB-winkel in. ‘Kan het echt niet nu even?’ De medewerkster kijkt me verontschuldigend aan. ‘Nee mevrouw, ik weet dat alle andere winkels het gewoon doen, maar wij hebben nu eenmaal een naam hoog te houden. U mag over 4 uur komen.’ Er zit niets anders op dan die afspraak maar te maken en nu naar huis te gaan. Ik baal ervan dat ik vanmiddag weer deze kant op moet.

Als ik 4 uur later opnieuw naar het winkelcentrum loop, word ik staande gehouden door een oude dame met een rollator. Ze ziet een grote kraanwagen op de weg staan, en vraagt zich af of ze daar langs naar haar huis kan. Of zou ze hiervandaan ook haar zus lopend kunnen bezoeken in het verpleeghuis? Het is zo druk hè, op de weg tegenwoordig. En nu ze 85 is, heeft ze haar Mercedes moeten inleveren. Het maakt haar wereld klein en beperkt. Nu is ze ook nog bij de tandarts geweest en deze is helemaal niet aardig, maar de vorige woonde te ver weg.

Ze is duidelijk dolblij dat er iemand naar haar

luistert. En terwijl ze doorratelt, hoor ik de klok

16.00 uur slaan.

Terwijl ze haar gipsafdrukken uit haar mandje vist om aan mij te laten zien, praat ze ondertussen al weer over het volgende onderwerp: de regiotaxi. Ze is duidelijk dolblij dat er iemand naar haar luistert. En terwijl ze doorratelt, hoor ik de klok 16.00 uur slaan. Ik zou haar natuurlijk kunnen zeggen dat ik door moet lopen omdat ik een afspraak heb, maar dat gaat niet. Ik heb nu eenmaal een Naam hoog te houden! En had ik vanmorgen niet verzucht tegen de Heer dat ik, nu ik de beurzen zo mis, graag een kans wilde vandaag om met iemand het evangelie te delen?

Met een glimlach luister ik naar de verhalen van de oude dame. Ze heeft hier altijd in de buurt gewoond en weet er genoeg over te vertellen. Dan wijst ze plots naar het huis waar we naast staan: ‘En hier woonde de dominee. Wat een nare man was dat. Hij gaf mij nooit een hand, omdat ik niet bij de kerk hoorde’. Dat is helemaal niet aardig natuurlijk. Ik geef haar een kaartje van ‘it’s finished’ en vertel dat God haar liefheeft. Ze tuurt naar het kaartje. ‘Wat is dit mooi zeg. Weet je, ik heb op een openbare school gezeten, want ik ben nergens mee opgevoed. Maar niemand weet dat ik eigenlijk wel gelovig ben hoor. Ik geloof echt. Want ik denk altijd: er zit echt een engeltje op mijn schouder. Ik kom alleen nooit in de kerk.’

‘Maar niemand weet dat ik eigenlijk wel

gelovig ben hoor. Ik geloof echt.’

Ik leg haar kort het evangelie uit en ze luistert knikkend. ‘Dat is mooi. Ja, ik ben zeker wel gelovig. Ik praat veel hè, maar dat komt omdat ik thuis ook altijd de hele dag hardop tegen mijzelf praat. Anders is het zo stil.’ ‘Als u dan toch de hele dag praat, praat dan tegen God! Hij luistert altijd naar u en wil graag horen wat u zegt.’ ‘Ach meiske, dat is mooi. Een meisje uit mijn straat zei dat laatst ook al tegen mij. Was jij dat? Niet? Maar dit is erg mooi.’ Ze bergt het kaartje zorgvuldig op. En dan vertel ik toch maar dat ik langzaamaan richting de winkel moet. Terwijl ik verder loop, dank ik mijn Heer Jezus voor Zijn zorg voor deze vrouw, voor het meisje uit haar straat en voor de regels van de ANWB-winkel waardoor ik op het juiste moment buiten was!

Emke de Jager-Kramer is getrouwd met Richard, ze wonen in Alphen aan den Rijn en hebben drie kinderen. Emke en Richard zijn al jaren samen fulltime bezig met de Bijbelstand, een evangelisatieproject waarbij ze op tal van consumentenbeurzen aanwezig zijn met een informatieve stand over het christelijk geloof. Richard is actief achter de schermen, hij is verantwoordelijk voor de opbouw en logistiek, Emke vind je normaal gesproken in de stand op de beursvloer in gesprek met bezoekers. Maar door de coronacrisis is alles stopgezet. Via deze serie artikelen op christelijknieuws.nl krijgen we een inkijkje in het bijzondere werk dat ze voor de Heere mogen doen.