Ja natuurlijk week ik dat het christelijk wenselijke antwoord is (tenminste in mijn kringen…): ‘Als God de eer heeft gekregen, de Heilige Geest leidde en mensen zijn geraakt door de boodschap van het Evangelie’. Toch merk ik dat we met elkaar diensten en concerten vaak zo anders evalueren. Ik denk dat dit ten diepste te maken heeft met het zoeken naar bevestiging voor onszelf of onze bediening. Onzekerheid dus.
Of misschien hebben we simpelweg de behoefte om het voor iedereen helemaal naar de zin te maken. Of we hebben geen doel voor ogen en doen eigenlijk maar wat zonder duidelijke focus in ons hart/gedachten.
De afgelopen weken heb ik vaak nagedacht over de vraag: ‘wat is nou de juiste manier om vast te stellen of een optreden is slaagd?’ Als er minimaal 1000 mensen aanwezig waren? Als technisch alles gesmeerd liep? Als iedereen enthousiast is na afloop? Als er veel cd’s zijn verkocht? Als mensen ons een ‘goede band’ vonden en ons zo goed vonden overkomen? Wat zijn de dingen die we willen horen? Waar halen we onze motivatie ten diepste nou echt vandaan? Waar gaan we echt voor als we heel eerlijk naar onszelf durven kijken?
Wij als band praten na afloop van een concert altijd nog even na met het publiek en daarna met elkaar. We stellen vast wat goed ging, wat beter kan en welke reacties we terugkregen uit ‘de zaal’. En daar gaat het vaak wat scheef. We zeggen bijvoorbeeld: ‘…iemand vond dat er wel veel gepraat werd tussen de nummers door’ of ‘we stonden wel wat stil als bandleden’ of ‘het geluid was hier en daar wel wat hard en ik kon de zang niet verstaan’ of ‘wat meer moderne en spetterende nummers zou wel goed zijn’ of … enz. De lijst van meningen is eindeloos en iedereen heeft wel iets anders op zijn/haar verlanglijstje staan. Dan zeggen we tegen elkaar, en het is inderdaad een cliché, je kan het niet iedereen naar de zin maken. We delen nog wat mooie dingen die zijn gebeurd, danken God en gaan vervolgens naar huis. Toch nog een beetje tobbend over die ene kritische opmerking die we opvingen over het concert (ik tenminste wel…) Bijna altijd zijn dit soort puntjes van kritiek gericht op vorm of buitenkant. Ik heb eigenlijk bijna nog nooit na afloop inhoudelijk commentaar gekregen. Alsof mensen het toch wat veiliger en comfortabeler vinden om te praten (of soms te klagen) over geluid, kleding, licht, repertoire, aantal bezoekers etc.
Ik denk dat uiteindelijk helemaal niet zo belangrijk is wat iedereen vindt en graag van ons als band zou willen. Dat klinkt misschien een beetje gek, zelfs arrogant. Maar ik geloof dat er een heel groot verschil is tussen een bediening hebben of een commerciële band/artiest zijn. Een commerciële artiest moet zijn doelgroep in de gaten houden en liedjes maken waar zijn doelgroep op zit te wachten. In de bijbel staan echter tal verhalen over profeten en apostelen waarvan hun boodschap niet werd gewaardeerd. Paulus bijvoorbeeld was niet uit op populair en geliefd zijn. Hij wilde gehoorzaam zijn en dat maakt het makkelijker om te evalueren. Als Paulus terugkeek op sommige dagen en zichzelf na een toespraak de vraag stelt: heb ik het goed gedaan vandaag’ zag hij misschien soms een woedende menigte voor zich, soms met stenen in de aanslag. Toch was zijn antwoord, ik heb voldaan aan de opdracht.
Uiteindelijk is 1 oordeel over een concert of spreekbeurt het allerbelangrijkste. Dat is de mening van God, de Opdrachtgever. De vraag die mij na afloop van een concert mag bezighouden is: ‘Heb ik mijn best gedaan om God te dienen? Ben ik eerlijk en oprecht geweest? Heb ik Zijn Waarheid zo goed mogelijk overgebracht?’ Of alle mensen in de zaal mij als persoon of ons als band geweldig vinden of juist niet is niet belangrijk. Als we hier meer in groeien, zijn we ook stabieler en hangt ons ‘gevoel’ over een avond niet meer zo veel afvan de mening van allerlei mensen. We hebben immers gedaan wat we konden, we hebben ons 100 procent naar beste kunnen ingezet.
Maar natuurlijk is de praktijk anders en wil ik juist wel dat iedereen mij ziet zitten. Maar ik moet mezelf dan terugfluiten. Ik mag de bediening van God niet misbruiken om vooral mezelf als die spontane zanger Martin Brand te profileren. Of die toffe band die zo heerlijk kan spelen. Onze drummer zegt steevast tijdens ons gebed voor concerten wat zijn wens is: “Dat mensen weggaan met de gedachte ‘ik heb God zien, geen flauw idee wie die band is, maar ik heb God gezien”. Deze uitspraak van Ramon heb ik misschien al tientallen keren gehoord uit zijn mond maar steeds weer raakt het me. Misschien omdat ik als persoon niet vies ben van aandacht en bekendheid.
Natuurlijk wil ik met dit stukje niet zeggen dat evalueren verkeerd is… Natuurlijk is het heel goed om te streven naar het beste, ook praktisch te blijven leren en groeien. Natuurlijk is de mening van mensen en hun advies waard om naar te luisteren. En natuurlijk is het goed om soms de vorm (dus repertoire, manier van praten, etc) aan te passen om een doelgroep te bereiken. Als we maar heel eerlijk kunnen zeggen: mijn goedkeuring komt van God. Ik wil na afloop van het concert, als de reacties komen (heel enthousiast, en mindere positieve), nog net zo op God vertrouwen als tijdens de bidstond voor het concert. Hij zal het maken!
11-10-2009
136
https://www.martinbrand.nu