Ik las vanmorgen deze uitspraak van Joni Eareckson die al 40 jaar volledig verlamd is: “Mijn grootste vreugde als ik in de hemel kom zal niet zijn dat ik weer kan rennen, springen en dansen, maar dat ik God vanuit een puur hart kan loven en prijzen.”
Ze legt ook uit waarom: “ik ben dan niet langer verlamd door verleidingen, gehandicapt door onoprechtheid of gebrekkig door halfslachtigheid. Maar mijn hart zal samen met jouw hart overlopen van oprechte aanbidding. Pas dan zullen we eindelijk in volmaakte vriendschap mogen staan met God de Vader en God de Zoon””.
Dat sprak mij aan zeg! Ik wil altijd van alles in de hemel wat ik nu niet kan. Drummen of mooi zingen bijvoorbeeld. Ik wil ook dingen doen waar ik nu geen tijd voor heb. Ik creëer zo mijn eigen Luilekkerland. Dat is gewoon mijn zelfgerichte verlangen naar het betere. Dat betere zal er zeker zijn, sterker nog alles is dan volmaakt!. Maar ik was er vanmorgen aan herinnerd dat ik straks geen verdeeld hart meer zal hebben, geen onoprechte motieven, geen halfslachtigheid, geen zonde. Ik kan mij eigenlijk gewoon niet voorstellen wat dat is