Ik stond een paar weekjes geleden in de keuken met mijn gloednieuwe preek in de aanslag. “Lieverd, wil je eventjes luisteren naar wat ik vanavond ga zeggen?” Susanne was weer ‘de klos’. Die avond mocht ik (voor de 4e keer dat weekend) op weg gaan en deze keer was Wezep de bestemming. Het thema: feesten en christen zijn.
Ik had er ’s middags goed voor gezeten en er waren veel gedachten en Bijbelgedeelten opgekomen waar ik een toespraak van had gemaakt. Susanne zei: “Goed, lees maar voor”. Ik las het verhaal voor en Susanne luisterde tot ik helemaal klaar was. “Wat vind je ervan?” vroeg ik haar. “Goed verhaal!” zei ze, en we hadden het er nog eventjes over. Suus gaf me nog wat tegengas hier en daar en wat goeie tips.
En de praktijk?
Toen zei ze nog iets tegen me: “Martin, eigenlijk vind ik dat je het allemaal zo mooi vertelt, maar, eh… kom je zelf nog wel aan de praktijk toe?” Ik stond al in de startblokken om mezelf te verdedigen tegen een aanval die er helemaal niet was. “Vind je mij hypocriet? Onoprecht?” vroeg ik haar, en mijn toon liet weinig ruimte voor eventuele bevestiging… “Nee, ik weet wel je dat het echt gelooft lieverd en je bent echt wel eerlijk als je spreekt, maar je bent zo veel onderweg en zo druk met spreken en zingen en preken voorbereiken dat je soms niet het gewone leven leeft waar je anderen wel voor oproept.”
Simpelweg Leven
Ik wist meteen dat ze gelijk had. En Susanne zei het super lief en voorzichtig. Toch sputterde ik nog wat tegen…
Gelijk dacht ik aan het verhaal van de priester en Leviet in de Bijbel die voorbijgingen aan de nood op straat omdat ze zo druk waren met hun ‘geestelijke bediening’. Het leven waarvoor Jezus ons roept, draait om leven in de praktijk. Delen wat we met God meemaken in de praktijk. Mensen ontmoeten en relaties opbouwen. Eigenlijk simpelweg LEVEN. Niet om ‘professioneel en motiverend’ te spreken over het leven hoe het ZOU KUNNEN of MOETEN zijn, zonder het te kennen in de praktijk. Deze laatste zin is misschien wat doorgeslagen, zo erg is het nog niet. Maar toch hoor ik mezelf in diensten soms mensen enthousiast uitdagen om hun Bijbel meer te lezen in tijden dat ik zelf ook niet zo veel Bijbel lees… Dat zeg ik er dan vaak wel bij, maar toch, het klopt niet.
Het ergste
Het ergste is misschien wel dat ik na Susanne’s feedback gelijk dacht: ‘Hier zou ik eens over moeten spreken of een liedje over moeten schrijven”. Als ik erover nadenk is dat waarschijnlijk niet wat ze als eerste wilde bereiken. Ik wil graag meer energie gaan steken in het gewone leven in het hier en nu. Niet alleen kijken en reiken naar de (soms onbereikbare) horizon. Jezus woont in mij. Ik woon in deze wereld. That’s it!
En jij?
En nu even over jou… Herken je wat ik schreef? We weten precies wat ‘goed en christelijk’ klinkt. We zingen op zondag de liedjes mee. We praten op de jeugdgroep of huiskring over allerlei onderwerpen waarvan we van tevoren al weten wat ‘het goede antwoord’ is. En vervolgens gaan we verder met ons ‘gewone leven’ waarin we soms heel andere dingen doen dan wat we op zondag en tijdens christelijke bijeenkomsten beamen of zeggen. Alsof het christelijke leven gewoon een partje in ons leven is. Een hobby. Een wekelijks ritueel misschien? Hoe staat het met de praktijk van ons leven? Wordt dat bepaald door ons geloof in Jezus en zijn we in de praktijk christen? Is het door anderen te zien (en niet alleen te horen?). Misschien zijn de mensen om jou heen de beste mensen om dat eens aan te vragen… Als we het antwoord tenminste echt willen weten.
15-11-2009
136
https://www.martinbrand.nu