Afgelopen week hebben medewerkers van Operatie Mobilisatie uit de VS en vrijwilligers in Haïti ongeveer 900 weeskinderen, weeshuispersoneel en veel buren van een aantal weeshuizen kunnen helpen. Klaas en Dorothea Dijkstra helpen mee.
Ze brachten medische zorg en verdeelden o.a 2.000 kilo voedsel en andere benodigdheden. Ook brachten de werkers veel tijd door met de kinderen van de weeshuizen.
OM begon het werk in een voorstad van Port-au-Prince Haïti slechts enkele dagen na de aardbeving op 21 januari 2010 waar op dat moment geen andere hulp aanwezig was. OM is verbonden met een aantal weeshuizen en helpt bijvoorbeeld ook met het repareren van waterleiding en stuurt bouwkundigen om gebouwen te beoordelen.
Lees hieronder een stukje van Klaas en Dorothea Dijkstra die deze week afreisden om op het getroffen eiland te helpen:
Vandaag was voor mij (Klaas) weer een interessante dag. Eerst dacht ik dat de dag er een beetje zo uit zou zien als die van gisteren, maar dat bleek toch zeker niet het geval. ’s Ochtends eerst naar een kerk met weeshuis geweest, om te kijken hoe erg de gebouwen beschadigd waren. Gelukkig op wat kleine scheurtjes hier en daar na viel het allemaal mee. Het huis van de eigenaar van het weeshuis daarentegen, was in zo’n erge staat dat ik er eigenlijk niet eens in durfde.
Het probleem is niet alleen de aardbeving, maar ook dat de mensen hier zo goedkoop mogelijk bouwen. Er is totaal geen controle op de bouw. Zolang er maar betaald wordt voor een bouwvergunning is er niks aan de hand. Er wordt dan niet eens gevraagd waar je gaat bouwen! Eind van de ochtend gingen we wat spullen ophalen (zakken rijst en dekens) voor het volgende weeshuis wat we zouden gaan bezoeken.
Dat weeshuis zat echter aan de andere kant van de stad. Om daar te komen moesten we door het centrum heen en langs het vliegveld. Twee grote obstakels, ten eerst omdat het centrum zeer zwaar beschadigd is en daarbij de infrastructuur ook. Ten tweede beginnen alle missies van de VN, het Rode Kruis en Artsen zonder Grenzen bij het vliegveld. Daar is het dus ontzettend druk.
En dat bleek ook wel, toen we na twee uur rijden (nou ja, voornamelijk stil staan en soms een klein stukje rollen) pas aankwamen bij het weeshuis. Het weeshuis was echter in een zeer slechte staat. Sommige wanden zagen eruit alsof je ze nog maar een klein tikje hoefde te geven om het te laten instorten. Na nog wat met de kinderen gesproken en gespeeld te hebben gingen we weer terug richting hotel.
Dit keer was het verkeer nog drukker. Tot overmaat van ramp had de VN een zeer belangrijke straat afgesloten om opruimwerkzaamheden te verrichten. Nu moesten we kiezen, links of rechts, en ik wou achteraf dat we links hadden gekozen, maar helaas, we gingen rechts. Na een klein stukje hobbelen stonden we midden op een markt! Toch maar proberen verder te rijden, dus de mensen moesten hun kraampjes aan de kant slepen zodat wij erlangs konden. Bleek een kleine 300 meter verderop de straat dood te lopen. Moesten we dat hele stuk achteruit terugrijden! Achteraf wou ik wel dat we geblindeerde ramen in de auto hadden…
Na weer zo’n twee en een half uur in de auto te hebben gezeten kwamen we dan eindelijk aan bij het hotel, terwijl het ondertussen al weer begon te schemeren. Op naar de volgende uitdaging: eten bestellen voor vanavond!
Vandaag was het ook voor mij (Dorothea) een intensieve dag. ’s Ochtends toen ik arriveerde stond er al een hele rij voor de kliniek, dus ik kon gelijk aan de slag. Er is een goede doorstroom in de kliniek dus per dag praat je met veel mensen. De verhalen die je te horen krijgt zijn tragisch, en de uitzichtloze situatie waar ontzettend veel mensen inzitten is heel frustrerend.
Vandaag sprak ik onder andere een vrouw die haar man tijdens de aardbeving had verloren en nu alleen verantwoordelijk was voor de zorg voor vijf kinderen. Het huis lag helemaal in puin en werk was er niet te krijgen. Naast dit alles komt het trauma van de aardbeving hier nog bovenop. Gelukkig is er de mogelijkheid om met mensen te bidden en zo hoop te bieden. Echter is het tragische dat dit de situatie is waar veel mensen inzitten.
De meerderheid van de mensen slaapt buiten op straat en als ze wat meer geld hebben in een tent, omdat ze bang zijn voor naschokken en eventueel een andere aardbeving en de scholen zijn gesloten omdat veel scholen zijn ingestort of onveilig zijn, waardoor de meeste kinderen overdag over straat zwerven in plaats van naar school gaan. Echter zijn de mensen ontzettend gemotiveerd om hun ‘normale’ leven weer op te pakken. Alle vertalers in de kliniek zijn Haitïaanse vrijwilligers die hun steentje willen bijdragen en lange dagen maken zodat hulp van internationale organisaties mogelijk is. Wat een mooie inzet!
01-03-2010
Buitenland
https://www.nl.om.org/component/option,com_idoblog/Itemid,138/id,402/task,viewpost/