Column – Ik wil een column schrijven over wandelen met God. Ik kom hiertoe omdat ik zojuist in een nieuwsbrief van de Evangelische Hogeschool de volgende uitspraak had gelezen van een oud-student van deze school: “Wandelen met God is oneindig veel rijker dan enkel het hebben van feitelijke kennis.”
Wat is kenmerkend voor wandelen
Voordat ik aan het schrijven van mijn column begin wil ik eerst wat nadenken over de vraag wat kenmerkend is voor wandelen. Als ik samen met mijn vrouw een wandeling maak dan lopen we in dezelfde richting, lopen we in hetzelfde tempo, zijn we in elkaar nabijheid en wordt er soms gesproken, maar soms ook niet. Met deze informatie begin ik nu aan het schrijven van mijn column.
Dezelfde richting
Iedereen die enige bijbelkennis heeft zal bij wandelen met God al snel denken aan de bijbeltekst ‘Henoch wandelde met God, en hij was niet meer, want God nam hem weg.” (Genesis 6:24) Waar ging Henoch naartoe? Naar God. Hierin ligt naar mijn mening het antwoord op de eerste vraag. We zijn al wandelend met God op weg naar het Vaderhuis. Misschien mag ik hier iets vertellen over een getuigenis van mijn moeder, vlak voor haar ontslapen. Haar woorden waren ongeveer als volgt: “Ik hoop dat God heel gauw tegen me zegt “Rie, we zijn nu zo dicht bij huis, kom nu ook maar binnen.”
In elkaar nabijheid
Als ik meters voor mijn vrouw uitloop tijdens de wandeling is dat volgens mij niet ‘samen wandelen’. Voor wandelen moet je dicht bij elkaar zijn en, als je dat wenst, hand in hand kunnen lopen. Ik moet nu denken aan de volgende woorden uit een bekend lied ‘Hand in hand met Jezus, over ’t ruwe pad. Jezus houdt vol liefde trouw mijn had gevat … Hand in hand met Jezus kom ik veilig thuis.”
Hetzelfde tempo
Om in elkaars nabijheid te kunnen blijven lopen moet de snelste loper zijn tempo aanpassen aan het tempo van degene die niet zo snel kan lopen. Gebeurt dat niet dan loopt de een meters voor de ander uit en wordt er niet meer voldaan aan het criterium ‘in elkaar nabijheid’. In hetzelfde lied waaruit ik zojuist citeerde komen ook de volgende woorden voor: “Hand in hand met Jezus, waar ‘k mijn voet ook zet. Naar mijn zwakke schreden regelt Hij Zijn tred.” Het zijn weliswaar geen woorden uit de bijbel (maar ook dan kunnen ze wel waar zijn!),toch ik vind het wel een mooie en bijzondere gedachte: God de Zoon, die ‘Zijn tempo’ aanpast aan het mijne.
Soms een gesprek
Hierbij moet ik met name denken aan de wandelingen die ik destijds met mijn vader heb gemaakt op het strand langs de waterkant. We liepen in elkaars nabijheid en liepen hetzelfde tempo, maar we spraken niet veel. Soms stonden we even stil om naar een zeilboot op zee te kijken met een bijzonder mooie fok of iets dergelijks. De een attendeerde de ander daarop en daarna liepen we weer rustig verder. De herinneringen aan deze wandelingen zijn mij toch dierbaar.
Heeft wandelen met God iets van dit wandelen? Ik mag meer en meer ervaren dat stil zijn in Gods nabijheid wellicht nog heilzamer voor mij is dan (intensief) bidden en mijn wensen aan God kenbaar maken. En ik kan mij herinneren dat het er jaren geleden op een gegeven moment tijdens mijn bidden op leek dat God tegen me zei: “Willem, als jij nu even stopt met praten dan kan Ik iets tegen jou zeggen.” Ik probeer het voorzichtig te formuleren omdat het voor mij een innerlijke ervaring was. Vanaf dat moment is stil worden voor God een belangrijk moment voor mij, omdat ik dan sterker de nabijheid van God ervaar dan bij mijn spreken. Het is voor mij ‘geheiligde(= afgezonderde) tijd’.
Ja, de oud-student van de EH had gelijk toen ze zei: “Wandelen met God is oneindig veel rijker dan enkel het hebben van feitelijke kennis.”
Willem van Leiden
