De langste tijd gehad

Column – Niet zo lang geleden heb ik een column geschreven met als kop ‘Dat wordt schrikken’. Zojuist heb ik de column van verleden week gelezen van mijn collega-columnist Lars Krüger met als titel Eensgezind – niet per se dezelfde mening. Dat leidde bij mij tot het opnieuw schrijven van een column over schrikken.

Leerlingen

Lars gaat op een goede en leerzame manier in op het omgaan met meningsverschillen in de gemeente van onze Heere Jezus Christus. Een probleem dat al zo oud is als de Gemeente zelf. Kennelijk vinden we het als gelovigen moeilijk elkaar de ruimte te geven om over bepaalde onderwerpen verschillend te kunnen en mogen denken. Wat dat betreft zijn we slechte leerlingen in de leerschool van onze Heere Jezus.

Ik zag ineens ook een positief punt. Het schrijven en spreken over dit onderwerp heeft zijn langste tijd gehad. Nog een poosje en dan hoor je niet meer spreken over meningsverschillen onder christenen. Waarom niet? Hebben ze dan allemaal wat water bij de wijn gedaan en zijn ze er in geslaagd een compromis te vinden, waarin ze elkaar allemaal min of meer hebben gevonden? Ik vermoed dat deze fase niet zal worden bereikt.

Geen meningsverschillen meer

Het gaat veel en veel verder. Alle gelovigen zijn dan bij de Heere Jezus en over het onderwerp ‘meningsverschillen’ wordt daar niet meer gesproken. Ik vermoed dat we zelfs niet meer zullen weten wat een meningsverschil is. Meningsverschillen is echt zo’n onderwerp dat bij deze aarde hoort. Maar stel dat – ik weet dat het niet zo is -, maar stel dat we in de hemel nog enig besef zouden hebben van onze meningsverschillen over geloofskwesties hier op aarde. En we zouden ons nog kunnen herinneren hoe we soms met harde woorden een anders denkende broeder of zuster ‘te woord hebben gestaan’. Of sterker nog, dat we ons nog zouden kunnen herinneren hoe we over hem/haar toen dachten. Dat wordt schrikken!

Misschien zeg je nu wel ‘Meningsverschillen zullen er daar niet meer zijn, omdat we dan volmaakt zijn.’ Daarin heb je gelijk. Maar daarmee zeg je volgens mij ook dat meningsverschillen tot onze huidige onvolmaaktheid horen. Maar dat wisten we natuurlijk al (lang). Want we kenden immers 1 Korinthe 13:12 ”Nu ken ik ten dele”, maar we handelden er niet naar. We dachten dat ons inzicht het (enig) juiste inzicht was.

Maar dat meningsverschillen er straks niet meer zullen zijn is voor mij nu al reden genoeg om dankbaar daarvoor te zijn.

Maranatha.