Een vrouw werd gezocht door de politie. Toen ze op een keer uit een trein stapte, werd ze aangehouden door een agent, die haar vroeg wie ze was en waar ze vandaan kwam. Ze noemde een andere naam en ze loog ook over de plaats waar ze vandaan kwam. Daarna wilde ze doorlopen. Ze had nog maar een paar stappen gedaan, toen riep de agent: ‘Rosine’! Dit was namelijk haar echte naam. Ze schrok, ze bleef staan en draaide zich om. Hiermee had ze zichzelf verraden en ze werd gearresteerd. Deze vrouw had twee namen: haar echte naam, waarvoor zij zich eigenlijk schaamde, en een aangenomen naam.
Soms is het ook zo onder belijdende christenen. Mensen die bij Christus horen, dragen ook de naam ‘christenen’ (Hand.11:26). Dit is een erenaam, waarvoor ze zich niet hoeven te schamen. Maar wat zien we soms onder christenen. Als ze onder gelovigen zijn, dan laten ze zich met ‘broeder’ en ‘zuster’ aanspreken. Maar als ze in de wereld zijn, dan kent met hen bij een andere naam. Dan laten ze niemand merken dat ze christen zijn. Dan schrikken ze als ze onverwachts al een christen worden aangesproken. Zij schamen zich eigenlijk voor het getuigenis van onze Here (2Tim.1:8), terwijl Christus zich niet schaamt ons ‘broeders’ te noemen (Hebr.2:11).
19-12-2010
132