Amir Tsarfati: Shalom uit het noorden van Israël! We staan aan het begin van een nieuwe koudegolf die de temperaturen in de Jizreëlvallei uiteindelijk zal doen dalen tot ongeveer 2°C, en er wordt maandag sneeuw verwacht in Jeruzalem. Ik weet dat mijn vrienden in Scandinavië en in het noordelijk deel van Centraal-Amerika nu zeggen: ‘Je weet niet wat kou is!’ Maar geloof me, voor ons Israëli’s is dit behoorlijk koud.
Ik wilde deze nieuwsbrief licht beginnen, omdat de rest alleen maar donker is. Maandag was het dag 500 van de afschuwelijke oorlog waarin Israël terecht is gekomen. We hebben er niet om gevraagd. Wij waren het niet die Gaza of Libanon binnenvielen. Zij vuurden de eerste schoten af en deden dat, vooral in het zuiden, op zo’n gruwelijke manier dat Israël gedwongen werd om krachtig, doelgericht en vastberaden te reageren.
Er is veel gebeurd in deze afgelopen 500 dagen. In mijn ‘MidEast Update: 500 Days of War’ geef ik een overzicht van de belangrijke gebeurtenissen in de oorlog tot aan deze week. Ik geef ook mijn mening over andere belangrijke gebeurtenissen in de wereld, en zoals altijd bekijk ik die door de lens van de Schrift en Gods profetische tijdlijn.
Het probleem met het focussen op 500 dagen oorlog is dat het zo’n groot getal is en dat het zo veel verloren levens en zo veel tragedies omvat. Een uitspraak die vaak aan Jozef Stalin wordt toegeschreven, luidt: ‘De dood van één mens is een tragedie; de dood van miljoenen slechts een statistisch gegeven.’ In Israël zijn we vastbesloten om te voorkomen dat degenen die op 7 oktober of in de daaropvolgende maanden van oorlog zijn gedood, of degenen die hebben geleden onder gevangenschap en afschuwelijke ontberingen door toedoen van terroristen, hun identiteit verliezen en opgaan in een getal. Elke gedode of ontvoerde persoon was een moeder of dochter, een vader of zoon. Het waren studenten, boeren, soldaten, handelaars, huisvrouwen, jonge mensen die zichzelf nog aan het ontdekken waren, en oude mensen die ernaar uitkeken om hun resterende dagen door te brengen met hun steeds groter wordende familie. Met andere woorden: het waren gewone mensen, net als jij en ik, van wie het leven plotseling, wreed en voorgoed werd verwoest door het razende geweld van een verachtelijk leger van terroristen en burgers.
Oded Lipshitz
Vandaag, donderdag, ontvingen we de dode lichamen van vier van onze geliefde Israëlische familieleden. Oded Lipshitz, een vredesactivist van in de tachtig die vrijwilligerswerk deed voor een organisatie die zieke Palestijnse kinderen naar ziekenhuizen in Israël vervoerde, beschermde op 7 oktober zijn vrouw Yocheved in de kibboets die hij had helpen oprichten. Vijf terroristen ontdekten het echtpaar in hun schuilkamer, en bij de aanval die volgde werd Oded in de hand geschoten. Beiden werden ontvoerd naar Gaza, maar Yocheved werd twee weken later vrijgelaten. Er was geen nieuws over het lot van Oded. Nu weten we waarom. Odeds lichaam werd teruggegeven aan zijn diepbedroefde familie en zijn rouwende natie.
Het gezin Bibas
In dezelfde kibboets als Oded en Yocheved woonden Yarden en Shiri Bibas. Yarden, een lasser, en Shiri, een boekhoudster, hadden overwogen om naar de Golanhoogvlakte te verhuizen omdat ze zich ongerust maakten zo dicht bij Gaza. Als jonge ouders wilden ze zorgen voor de veiligheid van hun twee kinderen: Kfir van 9 maanden en Ariel van 4 jaar, twee roodharige jongetjes. Toen de aanval begon, kroop het doodsbange gezin bij elkaar in de schuilkamer. Maar toen het er op leek dat ze ontdekt zouden worden, verliet Yarden dapper het gezin om de aandacht van de terroristen van zijn vrouw en kinderen af te leiden. Yarden werd vervolgens gevangen genomen door een andere groep, net als Shiri en de kinderen. Ondertussen werden in een ander deel van de kibboets Shiri’s ouders afgeslacht door de terroristen.
Nog steeds van elkaar gescheiden werd het gezin Bibas ontvoerd naar Gaza. Shiri, Ariel en Kfir werden de volgende dagen in verschillende media gezien, maar daarna verdwenen ze uit het zicht. Yarden werd maandenlang opgesloten in een kooi, uitgehongerd en mentaal gemarteld over het lot van zijn gezin. Uiteindelijk werd Yarden op de eerste dag van deze maand vrijgelaten. Maar er was geen teken van zijn geliefde gezin. Vandaag zijn de dode lichamen van Shiri en de kleine Ariel en Kfir vrijgegeven. Al-Mujahideen Brigades, ook een Gazaanse terroristische organisatie, beweert dat ze de moeder en kinderen vastgehouden en goed voor hen gezorgd hebben. Maar toen werd het drietal gedood bij een Israëlische luchtaanval, dus je kunt het hun niet kwalijk nemen.
Ik moet me inhouden om niet op mijn toetsen te rammen bij het intypen van deze troep. ‘Hé, Israël, jullie mensen hadden het goed toen ze bij ons waren. Maar toen moest je het gaan verpesten door ze op te blazen.’ De logische denkfouten die inherent zijn aan dat soort domme uitspraken zijn het niet eens waard om uit te leggen. Het is vuilnis, de mensen die deze woorden spraken zijn vuilnis, en degenen die dit gezin gevangen namen en verantwoordelijk zijn voor hun dood zijn vuilnis. Wat ik nog het meest verontrustend vind, is het aantal mensen over de hele wereld, en zelfs in mijn eigen land, die deze duivelse leugens zullen geloven! Ze zullen kwaad zijn op de regering en het leger de schuld geven. Het is krankzinnig.
Het is nu 500 dagen geleden dat Hamas deze oorlog begon. Zo veel mensenlevens zijn verloren gegaan door de gruwelijke en barbaarse beslissingen van de terroristen. Oded Lifshitz, Shiri Bibas, Ariel Bibas en Kfir Bibas zijn vier van die onschuldige levens die er nu niet meer zijn. De walgelijke feestelijke overdrachtsceremonie waar hun familie en hun land getuige van moesten zijn om hun stoffelijke resten terug te krijgen, maakt volkomen duidelijk wie deze mensen zijn. Ze zijn een cultuur van de dood. Ze verheerlijken de dood, ze trainen hun kinderen in de dood, en ze verlangen naar hun eigen dood als dat betekent dat ze andere mensen met zich mee kunnen nemen. Het is tot in de kern satanisch.
Omdat ik de verhalen van Oded, Shiri, Ariel en Kfir het belangrijkste vind van deze nieuwsbrief, is de inleiding nogal lang geworden. Als er iets is dat je van deze nieuwsbrief meeneemt, laat het dan de herinnering aan hen zijn.
Update Libanon
Deze oorlog was niet alleen tegen Gaza. De dag na de aanval van 7 oktober begaf Libanon zich in de strijd door het ene salvo raketten na het andere op Israël af te vuren. De Israel Defense Forces (IDF) concentreerden zich op het zuiden, totdat ze dachten Gaza goed onder controle te hadden. Daarna richtten ze hun aanval op Hezbollah. Het is mogelijk dat de terroristen een fatsoenlijk gevecht hadden kunnen leveren, maar toen gingen de piepers af en ontplofte de wereld van Hezbollah letterlijk. Walkie-talkie-gate kwam onmiddellijk daarna en de terroristen wisten dat ze allesbehalve verslagen waren. Veel van hun soldaten waren beschadigd, maar ook hun raketcapaciteiten. De Israëlische luchtmacht bestookte een gehavende Hezbollah en vernietigde duizenden en duizenden raketten, samen met tonnen wapens, munitie en ander oorlogsmateriaal. Dat leidde tot het staakt-het-vuren.
Nu zijn we op het moment van het staakt-het-vuren dat de terugtrekking van Israël voltooid moet worden. En dat is het ook – voor het grootste deel. Er zijn nog steeds vijf belangrijke gebieden in Libanon langs de grens waar Israël sowieso zijn militairen wil houden voor het geval Hezbollah weer wil toeslaan. De terreurgroep is zwak, maar nog niet volledig verslagen.
Turkije is nu tussenbeide gekomen om via de achterdeur hulp te bieden aan Hezbollah. Israël dreigde het vliegveld van Beiroet te bombarderen als het Iraanse vliegtuigen zou toelaten. Dus heeft Turkije het vliegveld van Istanbul opengesteld voor vluchten uit Iran, zodat Teheran vliegtuigen kan binnensturen, de vracht kan overplaatsen naar andere niet-Iraanse vliegtuigen en ze naar Beiroet en hun proxymilities kan sturen. Ondanks deze mogelijkheid zijn de Hezbollah-milities nog steeds woedend op de regering omdat die het vliegveld heeft gesloten voor Iraanse vluchten, en ze stoken oproer op straat. De belangrijkste doelwitten zijn het personeel en de voertuigen van de Verenigde Naties. Dit is de VN die de vrede in Libanon zou moeten bewaken, maar dat nooit zal doen omdat ze doodsbang zijn voor Hezbollah. Wat een puinhoop!
Update Gaza
Zoals gezegd zijn er vandaag vier vermoorde gijzelaars teruggegeven, en zaterdag zullen nog zes levende gijzelaars worden vrijgelaten. Hiermee zijn de uitwisselingen voor fase 1 van het akkoord afgerond. Helaas kan fase 2 pas worden uitgevoerd als Hamas weg is uit Gaza. Op dit moment is Israël een package deal voor de Gazanen aan het voorbereiden: we geven je geld en een ticket en we zorgen ervoor dat je vertrekt. De vraag is waar ze naartoe zullen gaan. De Egyptenaren zijn in paniek omdat ze de Gazanen niet willen. De Jordaniërs zijn om dezelfde reden in paniek. Ze weten dat de Palestijnen van oudsher een groot, en vaak dodelijk, probleem vormen waar ze ook naartoe gaan. Dit brengt ons in een impasse. President Trump heeft de budgetten voor Palestijnse veiligheidstroepen bevroren. Iemand of iets moet toegeven. Ik ben heel benieuwd wat er de komende dagen gaat gebeuren.
Eén vraag die me telkens weer wordt gesteld, is waarom Israël Gaza nu niet gewoon platgooit. Geloof me, na wat ik vandaag gezien heb, zou ik niets liever willen. Maar mensen moeten begrijpen dat er nog 33 gijzelaars in leven zijn in Gaza. Ja, we rouwen om onze doden, maar we willen nog steeds dat onze levende gevangenen veilig thuiskomen. Zodra dat is gebeurd, zal de hel losbreken voor Hamas en alle Gazaanse terroristen. In Gaza wordt de dood verheerlijkt. Voor Israël is het leven heilig, en daarom houden we ons in.
Update Egypte
We hebben een groot probleem met Egypte. Toen in 1978 de Camp David-akkoorden werden ondertekend, werden er drie zones gecreëerd in de Sinaï. Zone A, het verst van de grens met Israël, stond vier Egyptische infanteriebataljons toe. Zone B werd beperkt tot lichtbewapende burgerpolitie, niet meer dan 7500 man. Zone C, het dichtst bij Israël, mocht maximaal 200 man burgerpolitie bevatten. Dat was toen.
Nu is het anders. Er staan honderden Egyptische tanks langs de grens met Israël. Maar dat is het minst verontrustende van wat er gaande is. In de woestijn bij Israël wordt tunneloorlog geoefend. Oefeningen in de ‘veiligheidszones’ omvatten ook gemotoriseerde zweefvliegtuigen waaruit soldaten kunnen parachuteren, precies zoals Hamas deed op 7 oktober! Vraag je je nog af waar de training van de terroristen vandaan kwam? Egypte heeft Hamas altijd als buffer tegen Israël gehouden, maar wat moeten we afleiden uit de enorme militaire opbouw? Bereidt Egypte een invasie voor? Israël heeft nooit een oorlog met Egypte gewild, maar we zullen er zeker een accepteren als die er komt. De ambassadeur van Israël in de Verenigde Staten, Yechiel Leiter, zei: ‘Egypte schendt op ernstige wijze het vredesakkoord en bouwt offensieve militaire terreinen in de Sinaï. Israël zal hier snel iets aan doen.’
Update Iran
Er hangt op dit moment een groot vraagteken boven Teheran. Is Iran nucleair capabel of niet? Onlangs zei de ayatollah Khamenei in een cryptische boodschap: ‘Vandaag is onze defensieve kracht bekend, onze vijanden zijn hier bang voor. Dit is heel belangrijk voor ons land.’ Wat heeft de ‘opperste leider’ dit vertrouwen gegeven? Of is hij gewoon een rookgordijn aan het optrekken? President Trump denkt dat Iran bang is, en misschien heeft hij wel gelijk. Maar hun angsten zijn waarschijnlijk niet alleen militair van aard.
Halverwege januari besloot China, bezorgd over mogelijke terugslag door de regering-Trump, om alle olietankers die onder de sancties vallen, te verbieden hun havens te gebruiken. Hieronder valt ook de Iraanse export. Zomaar ineens werd de helft van de Chinese olie-import uit Iran stopgezet. De enige olie die nu nog uit Iran komt, loopt via kleine, onafhankelijke Chinese raffinaderijen. Tegelijkertijd heeft de Iraanse energiecrisis volgens de New York Times een ‘schrijnend’ punt bereikt. Scholen, overheidskantoren en industrieën zijn gedwongen om de werktijden in te korten, dagenlang dicht te blijven of helemaal te sluiten bij gebrek aan stroom. De ayatollahs kunnen dreigen, maar het is het elektriciteitsnet dat het lot van het land kan bepalen.
Update VS-Rusland
Volodymyr Zelensky zou nu weleens in de problemen kunnen zitten. Westerse media hebben een rockster van de man gemaakt. Hij was te gast in talkshows, ontmoette wereldleiders en werd overladen met prijzen. Maar de meeste mensen die echt de waarheid over de man kenden, beseften dat hij veel meer hype was dan inhoud had. Nu, in een vernietigend bericht, heeft president Trump Zelensky een dictator genoemd, mogelijk een dief en een vreselijke leider wiens incompetentie heeft geleid tot de dood van vele duizenden van zijn volk. Een jaar geleden zouden weinig mensen het eens zijn geweest met de woorden van Trump. Maar nu de oorlog voortduurt en de ogen van velen eindelijk worden geopend voor de manier waarop Zelensky Biden (en andere leiders) ‘bespeelde als een viool’ (om Trumps woorden te gebruiken), is de glans er snel af.
Ondertussen is de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio, samen met de nationale veiligheidsadviseur Michael Waltz en speciale vertegenwoordiger Steve Witkoff, in Saudi-Arabië voor een ontmoeting met vertegenwoordigers van de regering van de Russische president Vladimir Poetin, om te proberen een oplossing te vinden die een einde maakt aan de oorlog. Zelensky is woedend dat zijn land buiten de vredesbesprekingen wordt gehouden, mogelijk omdat elke overeenkomst de eis voor verkiezingen in Oekraïne lijkt te bevatten; en deze zou hij hoogstwaarschijnlijk niet winnen gezien zijn impopulariteit in zijn eigen land. De ogen van de wereld zijn op deze top gericht. Velen geloven dat de gesprekken tussen Rusland en de Verenigde Staten, en uiteindelijk tussen de twee nationale leiders, kunnen leiden tot een herstructurering van de wereldorde.
Persoonlijk
Afgelopen week had ik te maken met een aantal gezondheidsproblemen binnen mijn bredere familie. Toen wij baden, het Behold Israel-team bad en zo velen van jullie baden, herinnerde dat me eraan wat een zegen het is om deel uit te maken van Gods gezin. Eén kleine familie, in een landje aan de oostkust van de Middellandse Zee, had het voorrecht om door mensen van over de hele wereld bij God gebracht te worden. Het is echt adembenemend en nederig stemmend. En God heeft deze gebeden verhoord. Dus, uit de grond van mijn hart: dank jullie wel.
En ook bedankt voor jullie voortdurende gebed voor en steun aan de bediening. God is goed en Hij voorziet altijd. Daarin kunnen we grote vrede ervaren.
In de verwachting van Zijn komst,
Amir Tsarfati
Amir Tsarfati is een geboren Israëli en voormalig majoor in het Israëlisch leger (IDF). Hij is de oprichter en directeur van Behold Israel. Dit is een non-profitorganisatie die Bijbels onderwijs geeft door middel van rondleidingen, conferenties en social media, en vanuit een Bijbels en profetisch gezichtspunt nieuws en informatie over Israël biedt.
Lees meer op de website van Amir Tsarfati: beholdisrael.org
Deze nieuwsbrief is vertaald door de redactie van ChristelijkNieuws vanuit de mail van Amir van donderdag 20 februari 2025. Foto: © Henk-Jan Oudenampsen
Meer berichten van Amir Tsarfati zijn te vinden op:
YouTube: www.youtube.com
Telegram: t.me/beholdisraelchannel
Facebook: facebook.com/beholdisrael
Instagram: instagram.com/amir.tsarfati
X / Twitter: x.com/beholdisrael
