Nieuwe start na twee jaar varen op de Logos Hope

Yvonne Fijnvandraat en Marten Hiemstra zijn net terug in Nederland na twee jaren varen op de Logos Hope. Vandaag gaven ze in hun thuisgemeente in Leeuwarden een presentatie van hun werk aan boord van het zendingsschip van Operatie Mobilisatie. Het is voor beiden wennen hier terug in Nederland, ze zoeken beiden naar een nieuw evenwicht waarin ze met hun eigen leven weer een nieuwe start kunnen maken.

Twee jaren op een schip met 400 mensen, hoe ervaar je dat? Marten: ‘Het was een indrukwekkende periode met veel mooie maar ook wel moeilijke momenten. We hadden een duidelijk doel voor ogen: mensen vertellen over het evangelie en woord en daad. Natuurlijk konden we niet iedereen bereiken. Operatie Mobilisatie richt zich daarom vooral op de leiders in het land of de regio en op de kinderen, want als we die twee groepen kunnen bereiken kunnen we een verandering maken in die hele samenleving. De Logos Hope blijft vaak maar een paar weken op een plek en vaart dan weer verder. Lang niet iedereen weet van ons schip, slechts een klein deel van de bewoners van een land of stad kunnen het schip bezoeken. Als we bijvoorbeeld een stukje landinwaarts trokken, zagen we mensen in gammele hutjes leven in grote armoede. Zij, en velen met hen, kunnen het schip nooit bezoeken. Dat voelde dubbel, ik moest het een plekje geven en accepteren dat we niet iedereen konden bereiken, maar we deden wat we konden’

In zo’n intensieve periode op een schip met 400 verschillende christenen, met in het begin 10 personen in een slaapzaaltje, weinig privacy en verschillende verwachtingen, word je ook flink op jezelf teruggeworpen.

Martin: ‘Bidden vond ik bijvoorbeeld een tijdje moeilijk, ik voelde me daarin eenzaam. Ik vroeg me af: als God alles weet en alles ziet, hoe moet ik dan bidden en ben ik daarin eigen wel oprecht? Soms was het makkelijker om voor een bezoeker te bidden dan om zelf persoonlijk in gebed te gaan.’

In die periode werd Marten bemoedigd door een toespraak op het schip die juist over het gebed ging, hij werd zich er opnieuw bewust van dat God als Vader gewoon altijd bij hem was en van hem hield, in alle opzichten. En ook dat God er blij mee is als we gewoon oprecht, eerlijke en open tot Hem komen en alles aan Hem vertellen. Voor Marten was dat een geestelijke les want juist op het schip is gebed van essentieel belang. Marten: ‘Voor alles werd gebeden op het schip. Voor het weer, werk, kleine dingen. Het schip wordt door gebed gedragen.’

De reis door de Arabische wereld was voor Yvonne de mooiste periode. Yvonne: ‘Ik had door de berichtgeving in Nederland een beetje een vooroordeel gekregen, ik dacht dat de mensen onvriendelijk zouden zijn en dat wij niet welkom waren. Het tegendeel bleek waar te zijn, we werden enorm gastvrij ontvangen door bijzonder vriendelijke mensen. Persoonlijke verhalen mag je delen in deze landen, evangeliseren mag niet. Ik werkte in het cafe van het schip en ontmoette bijvoorbeeld in Oman zeven zussen met wie ik vaker contact kreeg. Ik werd erg getroffen door hun hartelijkheid en hun interesse in ons. Niet een compleet land is door een bezoek van de Logos Hope te veranderen maar wel individuele mensen, en als zij Jezus leren kennen, verandert alles. Soms waren het maar kleine simpele dingen die we konden doen, later kregen we erg bemoedigende reacties.’

Het doel van Operatie Mobilisatie is kennis, hulp en hoop brengen in de wereld, een schip is daarvoor een efficiënt transportmiddel. In Sri Lanka bijvoorbeeld overheersen hindoeïsme en boeddhisme. Maar liefst 100.000 mensen bezochten daar het schip in korte tijd. Velen namen bijbels en studieboeken mee. Bezoekers komen in de boekwinkel zelf met vragen over het evangelie. Vaak krijgen bezoekers een gratis christelijk boek bij hun vertrek. Ook wordt er medische hulp via het schip gegeven, in India hielpen 51 bemanningsleden 4000 mensen met medische problemen.

Yvonne: ‘Ik heb veel geleerd, ben gegroeid in m’n eigen relatie met God. Op het schip krijg je veel trainingen, niet alles is vanzelfsprekend en je begint niet met evangeliseren, maar gewoon met wc’s schoonmaken, en huishoudelijk werk. Later mocht ik naast mijn werk in het café mijn beroep als kapster uitoefenen op het schip, erg leuk om te doen.’

Wat maakte veel indruk? Yvonne: ‘Mensen die leven op een vuilnisbelt, als je dat echt voor je ogen ziet en zelfs kunt ruiken… heel indrukwekkend om mee te maken. Ik vond het lastig om met m’n emoties om te gaan, ik zat op een gegeven moment gewoon op slot en had bijna een burnout. God bleek een Helper ook op dit terrein en ik heb veel mogen leren, ook van de medereizigers.’

Marten als Yvonne hebben twee jaar geleefd in een subcultuur, met 400 mensen in een beperkte en beschermde ruimte. Een hechte groep gelijkdenkenden met dezelfde motivatie. Daarbij spelen er geen commerciële belangen, want duizenden donateurs steunen dit werk vanuit de hele wereld. Op het schip wordt overal voor gezorgd, je eten staat altijd klaar, je was wordt gedaan, je afval wordt opgeruimd. Niemand gebruik alcohol en niemand rookt. Het is een simpele manier van leven, maar het is ook intensief en druk. Er wordt veel van je gevraagd. Maar je hebt samen een doel een missie, je weet dat het goed werk is wat je samen mag doen en dat motiveert enorm.

Marten: ‘Het was een mooie tijd, je ziet vruchten. Geestelijk ben ik veranderd, gegroeid, je krijgt veel input. Ik ben vrijer en eerlijker naar God toe en ook naar anderen toe, het besef dat God altijd bij ons is, is voor mij meer natuurlijk en gewoon geworden.’

Yvonne: Ik heb veel geleerd. Met name geduld, om mensen lief te hebben ook als het moeilijk is, ik merkte dat God door je heen werkt, ook bij lastige situaties. Je wordt bemoedigd door mensen om je heen en door het onderwijs op het schip. Deze twee jaren waren voor mij een leerschool.’