We waren aan het fietsen in de buurt van Hasselt en kwamen langs een mooie, nieuwe observatiehut. Die stond aan het einde van een rivier – en er hing een diepe stilte over het gebied. Er was geen vogel te zien, geen eend, niets. Ik zat daar te wachten of er toch nog een vogel zou verschijnen! Plotseling vloog er een kleine, kleurrijke vogel voorbij – zo snel dat ik hem niet kon identificeren. Ik had wel een vermoeden, maar…
Kort daarna zag ik een stok die vrij recht uit het water stak op een schaduwrijke plek en die er van een afstand op de een of andere manier vreemd uitzag. Ik keek met mijn telelens – en zag een ijsvogel die aandachtig het wateroppervlak observeerde. Ik was erg blij en kon nu eindelijk eens een ijsvogel fotograferen!
Psalm 123
Bij mijn foto’s zat er ook een waarop het vogeltje naar de hemel kijkt – en even later kwam ik een vers uit Psalm 123 tegen, namelijk vers 1: “Ik sla mijn ogen op naar U, Die in de hemel is.”
Dit vers zet me erg aan het denken, omdat ik mezelf de vraag moest stellen hoe vaak ik mijn ogen naar de hemel richt om iets van mijn God en Vader te verwachten, want ik had ook het tweede vers gelezen: “Zie, zoals de ogen van dienaren gericht zijn op de hand van hun heren en zoals de ogen van een dienares gericht zijn op de hand van haar meesteres, zo zijn onze ogen gericht op de HEERE, onze God, totdat Hij ons genadig is.”
Verwachting
Wat verwacht ik, wat verwachten wij van onze God? Hoe ga ik daarmee om als God eens niet lijkt te reageren op mijn gebeden en de dingen zich precies tegenovergesteld lijken te ontwikkelen aan wat ik vraag? Verlies ik dan de moed om mijn ogen naar mijn God te blijven opheffen, omdat ik me niet geaccepteerd of niet serieus genomen voel?
Slechts één voorbeeld van een situatie waarin ik mijn God en Vader nauwelijks of, eerlijk gezegd, helemaal niet kan begrijpen: in onze gemeente hebben we een gezin waarvan de ouders allebei eind dertig zijn en drie kinderen hebben, waarvan de jongste nu naar school gaat. Ze waren met heel hun hart fulltime bezig met zendingswerk. Enkele maanden geleden werd de vader plotseling ernstig ziek door kanker. Vanaf dat moment werd er veel voor hen gebeden, vooral ook dat God onze broeder zou genezen – maar God had andere plannen met hem: inmiddels is de jonge vader namelijk overleden aan zijn ernstige ziekte.
Ouders
Aan de andere kant zag ik op dat moment mijn ouders: beiden boven de 90 jaar oud, beiden erg ziek en erg zwak, mijn moeder ook ernstig ziek door kanker. Vanwege zijn toenemende zwakte wilde mijn vader graag naar huis gaan, maar hij kon en wilde zijn vrouw, die steeds meer hulp nodig had, niet alleen achterlaten en wij als kinderen hoopten en baden dat de Heer Jezus onze ouders naar huis zou halen – maar de Heer had andere plannen met hen! Inmiddels is ook mijn moeder naar huis gegaan, maar mijn vader wacht nog steeds.
Verkeerd
Voor mij is dat een situatie die menselijk gezien volkomen verkeerd aanvoelt: hier een jonge vader die naar ons gevoel veel te vroeg moest sterven! En toch was hij ondanks zijn ernstige ziekte geestelijk ongelooflijk moedig en sterk, want hij troostte degenen die hem wilden troosten! En aan de andere kant twee oude, zieke en vermoeide christenen die schijnbaar niet kunnen sterven. Zoals gezegd, voor mij als normaal mens voelt dat volkomen verkeerd – maar tegelijkertijd staat voor mij in de Bijbel dat alle dingen in het leven ten goede zullen meewerken (zie Romeinen 8:28). En als dat daar staat, dan is het ook waar, zelfs als we het niet kunnen begrijpen – want God kan niet liegen.
Vertrouwen
Beste lezers, wanneer we zulke situaties meemaken en we het gevoel krijgen dat God ons vergeten is of ons niet gehoord heeft, dan is dat zeker het werk van de duivel, die ons moedeloos wil maken en ons van onze God wil verwijderen! Hij probeert dat door ons in te fluisteren dat ons gebed, onze hoop op de tussenkomst van onze hemelse Vader, volkomen zinloos is…
Laten we onze Heer Jezus vragen dat Hij ons helpt om in werkelijk elke situatie onze ogen naar HEM op te heffen en op Zijn barmhartigheid te wachten. Dat is zeker niet altijd een gemakkelijke weg, maar ik geloof dat het de betere weg is – anders zouden deze Psalm niet in onze Bijbel staan.
Lars Krüger
Lars Krüger woont samen met zijn vrouw in Duitsland en is een groot liefhebber van de natuur. Hij is actief in de plaatselijke evangelische gemeente. Regelmatig is Lars met zijn fotocamera te vinden in de natuurgebieden rond zijn woonplaats. Voor deze site schrijft hij over zijn belevenissen en ervaringen en trekt hij mooie parallellen met gedeelten uit de Bijbel. Vertaling: redactie christelijknieuws.nl.
