Tijdens een van mijn fototochten kreeg ik een tip: op een klein vijvertje in de buurt zit een paar dwergfuutjes dat op dit moment jongen heeft! Ik ben er meteen naartoe gegaan en heb samen met vrienden dit echt kleine gezinnetje geobserveerd. Volwassen dwergfuutjes zijn namelijk zo klein dat ze gemakkelijk in een mannenhand passen, en de jongen van deze vogels zijn navenant klein.
Dit paar had drie jongen te verzorgen, veel werk voor de ouders! Ze waren voortdurend aan het duiken om de gevangen kleine visjes na het opduiken meteen in de snavel van een van hun altijd hongerige jongen te stoppen. Daarbij keken ze voortdurend bezorgd omwille van de twistzieke meerkoeten. En als de jongen moe waren van het zwemmen, kropen ze onder een vleugel van een van hun ouders en lieten zich een stukje meenemen. Bij ons mensen noemen we zoiets dan waarschijnlijk een ‘oudertaxi’ – in ieder geval bij ons in Duitsland, wanneer moeders hun kind met de auto naar de kleuterschool of naar school brengen.
In Psalm 127 vers 3 staat: “Kinderen zijn een geschenk van de Heer, zij zijn een beloning uit Zijn hand.”
“My Body, my Choice”
Ik denk dat de meerderheid van de mensen het besef dat het God is die ons kinderen schenkt, al lang overboord heeft gegooid en vergeten is – helaas! En ik weet dat wat ik hier schrijf vandaag de dag politiek volstrekt incorrect is. Politiek correct is het om de zelfbeschikking van de vrouw over haar lichaam te zien en te formuleren volgens het motto “My Body, my Choice”. Helaas verliezen we hier in Duitsland elk jaar ongeveer 100.000 kinderen omdat ze, om welke reden dan ook, gewoonweg niet geboren mogen worden – maar de belangrijkste reden is waarschijnlijk juist dit motto “My Body, my Choice”. Wat me eigenlijk nog meer schokt, is de opvatting van sommige artsen dat een ongeboren kind pas bij zijn geboorte een volwaardig mens wordt!
Als peuter naar de crèche
Kinderen worden tegenwoordig helaas steeds vaker als een last en een rem op de carrière gezien. Wie vandaag de dag kinderen en carrière op één lijn moet brengen, schrijft zijn kind al als peuter in bij de crèche en laat zijn kind volledig over aan de opvoeding van vreemden. Ik geloof dat hiermee een kwaadaardig zaadje in de harten van de kinderen wordt gezaaid, dat nu al steeds duidelijker tot bloei komt – want het egoïsme dat zo in de samenleving wordt voorgeleefd, neemt steeds meer toe.
Lui?
En wee de vrouw die het aandurft om thuis te blijven voor haar kinderen, om hen in de eerste, zo vormende jaren te verzorgen, om ‘alleen maar’ huisvrouw en moeder te zijn – zij moet er rekening mee houden dat velen minachtend op haar neerkijken, omdat zij wordt beschouwd als iemand die gedachteloos leeft en niet aan haar eigen toekomst denkt – of gewoon ‘lui’ is! Maar iedereen die met open ogen en volgens Gods gedachten leeft, weet hoe absurd zo’n beschuldiging is!
Kindervrij
Onlangs las ik over een vrouw die zichzelf zelfbewust niet als ‘kinderloos’ maar als ‘kindervrij’ omschreef en zich ervoor inzette om gezinnen met kinderen uit hotels en vakantieoorden te verbannen, omdat zij, de kinderen, te luidruchtig en storend zouden zijn…
Weinig respect voor kinderen
(Te) veel mensen hebben weinig respect voor kinderen als geschenk van God, omdat ze ons schijnbaar te veel in onze persoonlijke vrijheid beperken, ons dwingen rekening met hen te houden, veel geld kosten of, zoals sommigen zelfs beweren, te schadelijk zijn voor het klimaat om ze op de wereld te zetten, enzovoort!
Geschenk
Laten we ons niets wijsmaken: ja, kinderen zijn vaker dan ons lief is vermoeiend, ze dagen ons uit, houden ons een spiegel voor – en dat is niet altijd even prettig! Als ze ziek zijn of tandjes krijgen, zijn ze huilerig, wat behoorlijk op onze zenuwen kan werken en ons ’s nachts van onze slaap kan beroven. Ze kosten tijd en geld, gehoorzamen vaker dan ons lief is niet – maar ondanks alles zijn ze over het algemeen ongelooflijk lief! Als onze twee kleinzonen binnenkomen en me laten zien hoe blij ze zijn om bij oma en opa te zijn, dan gaat mijn hart open, ook al weet ik dat de dag vanaf nu allesbehalve rustig zal verlopen. Hoe triest en stil zouden onze dagen zijn als er geen kinderen meer waren! Een oude christen zei ooit in een lezing: “Kinderen zijn een bewijs van Gods vertrouwen!” Zegen, geschenk, beloning, bewijs van Gods vertrouwen – willen we dat echt allemaal missen?
Lars Krüger
Lars Krüger woont samen met zijn vrouw in Duitsland en is een groot liefhebber van de natuur. Hij is actief in de plaatselijke evangelische gemeente. Regelmatig is Lars met zijn fotocamera te vinden in de natuurgebieden rond zijn woonplaats. Voor deze site schrijft hij over zijn belevenissen en ervaringen en trekt hij mooie parallellen met gedeelten uit de Bijbel. Vertaling: redactie christelijknieuws.nl.
