Mijn naam is Roman, Ik ben een 32 jarige jongeman opgegroeid in een gezin van vier. In mijn jeugd hadden we niets met geloof en ging ik naar de vrije school, als kind was ik een echte kwajongen. Toen ik zes was, verhuisden we van de omgeving Alkmaar naar Heerde, waarbij ik naar een christelijke basisschool ging. Daar begonnen mijn ouders naar de kerk te gaan.
Die overgang viel me zwaar. Vriendengroepen waren al gevormd, en door mijn drukke gedrag en rode haar voelde ik me vaak buitengesloten. Ik zocht aansluiting bij oudere jongens, wat mijn gedrag beïnvloedde. Ik begon vroeg met experimenteren en ontwikkelde een patroon waarin ik me groter voordeed dan ik was, met geweld als uitlaatklep.
Mijn drang om erbij te horen zorgde ervoor dat ik steeds grenzen opzocht. Op school leidde dit tot strafmaatregelen, agressietrainingen en hulp via instanties. Ondertussen stapten mijn ouders over van een gereformeerde naar een evangelische gemeente. Voor mij veranderde er niets: ik was rebels, sceptisch en wilde er niks van weten.
In de brugklas ging ik van gepeste naar pester. Rond mijn elfde begon ik met roken, gevolgd door soft- en harddrugs. Wat als experiment begon, werd direct een verslaving. Mijn eerste taakstraf volgde snel. Ik raakte steeds verder verstrikt in gebruik en criminaliteit. Op school functioneerde ik slecht, was vaak onder invloed en stal om te gebruiken. Mijn gedrag thuis veroorzaakte veel stress en verdriet. Uiteindelijk werd ik van school gestuurd.
Op mijn vijftiende, na talloze incidenten, smeekte mijn moeder me tijdens kerst om hulp te zoeken. Haar wanhoop raakte me diep, en ik stemde toe in opname bij de christelijke afkickkliniek De Hoop. Mijn motivatie was fout; ik gebruikte elke kans op verlof om alsnog te gebruiken. Toch ontstond hier mijn eerste contact met God, ik zag in deze periode namelijk wat Hij voor anderen deed en dat maakte me ergens nieuwsgierig, al viel ik direct na ontslag weer terug in verslaving.
Daarna volgde ik VAVO en haalde mijn diploma, maar opnieuw viel ik terug in oude patronen, het ging snel bergafwaarts. Ik begon aan een hbo-opleiding op Windesheim, maar was al zwaar verslaafd, sliep nauwelijks en gebruikte constant. Wonder boven wonder haalde ik mijn propedeuse zelfs vanuit de gevangenis, tijdens een bijna jaar durende straf. Maar de kern van mijn probleem bleef onaangeraakt.
Na de vrijlating koos ik opnieuw voor De Hoop, met iets meer motivatie. Maar ik hield vast aan oude vrienden en vermeed het schrijven van mijn levensverhaal en psychologisch onderzoek. De angst voor diepere pijn en mogelijke labels hield me tegen. Toch groeide mijn nieuwsgierigheid naar God, vooral als ik zag hoe anderen volledig veranderden en straalden na hun bekering. Ik bezocht diensten, al vond ik die lang en zwaar vanwege mijn ADHD.
Na deze opname verhuisde ik naar Arnhem en probeerde opnieuw te studeren. Ik wilde ver weg van alles wat met gebruik te maken had, maar eenzaamheid en verveling deden me terugvallen. Crimineel gedrag en verslaving keerden terug. Alleen in de cel, wanhopig, riep ik God aan. Mijn studie werd onhoudbaar, mijn leven viel opnieuw uiteen. Op een winteravond, tijdens mijn GHB-gebruik, vond mijn moeder me bewusteloos op straat, paars van kleur dicht bij de dood. Haar ingrijpen redde mijn leven — dit voelde meteen als Gods genade en iemand die over mij waakte.
Daarom koos ik voor een derde opname bij De Hoop. Het afscheid van mijn ouders, vooral het moment waarop mijn vader in tranen uitbarstte, raakte me diep. Deze keer besloot ik het anders te doen. Ik liet mijn ego thuis, werkte mee aan alles wat ik eerder had geweigerd, en nam deel aan elke godsdienstige activiteit. Ik werd nieuwsgieriger naar wie God is, en waarom Hij mij bleef roepen.
Nuchter begon ik te beseffen hoe vaak ik aan de dood ontsnapt ben, terwijl andere vrienden en kennissen het niet overleefden. Ik wist: ik kan dit leven niet zelf sturen. Ik heb God nodig. Steeds vaker riep ik het uit naar Hem. Ik moest de controle loslaten.
Jezus is degene die nooit zijn rug naar mij heeft toegekeerd ondanks alles wat ik heb aangericht. Ik kan het niet alleen, maar gelukkig hoeft het ook niet alleen! Klop, en er zal open worden gedaan, staat er geschreven. Verder probeer ik iedere zondag naar de kerk te gaan en cursussen te volgen. Mijn relatie met God gaat met vallen en opstaan, maar vandaag zet ik hierin een gigantische stap.
Na mijn derde opname ging het wisselvallig, maar ik bleef me bewust van het feit dat ik het zonder God niet kan. Aardse dingen blijven trekken, maar ik blijf vechten. Nadat ik naar Kampen verhuisde, volgde ik tweemaal de Alpha-cursus en leerde daar Gods gebod van naastenliefde in de praktijk kennen. Niet veel later scheurde ik tijdens het sporten beide achillespezen af. Vier maanden lang verbleef ik in zieken- en verzorgingshuizen. De mensen van Alpha en iedereen eromheen steunden me enorm en lieten me Gods liefde ervaren.
Kort daarna heb ik via de Heer mijn geweldige verloofde leren kennen, die vandaag 30 kaarsjes mag uitblazen. Mijn verlangen naar een relatie met God groeide, en het idee om me te laten dopen groeide wekelijks. Tijdens de diensten van Upstream raakte deze tekst mij altijd tot tranen toe:
Mattheüs 11:28 – “Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.”
Nou Vader, hier ben ik dan.
***
Dit interview is met vriendelijke toestemming van Upstream geplaatst. Meer getuigenissen en informatie over Upstream is te vinden via deze link: www.upstream.cafe/verhalen
Auteur: Team Upstream
Kerk De Basis: www.basis.cc
Upstraim: www.upstream.cafe
Beeld: Videostill Youtube
Cursus: www.basis.cc/opzoeknaarGod
