Zo fascinerend dat ik vanzelf bij de Schepper uitkom

Ik kan er niets aan doen maar ik heb altijd enorm bewondering voor mensen die niet in een schepper geloven. Hoe doen ze dat? Neem nou een paddenstoel. Heb je wel eens naast een paddenstoel gelegen om eronder te kijken? Of heb je er misschien wel eens een gepakt om van dichtbij te zien hoe de onderkant eruit ziet? Fascinerend!

Jaren geleden gingen wij iedere herfst naar een landgoed om mooie bladeren te verzamelen, kastanjes te zoeken en vooral om rood met witte paddenstoelen te zoeken. Nu stap ik mijn voordeur uit en zie ik zomaar vliegenzwammen in de voortuin. En in het pad langs het huis groeit de rimpelende melkzwam, een kaneelkleurige paddenstoel.

Als kind had ik al iets met paddenstoelen. Als ik er een tekende, kwam er altijd een raampje op met gordijntjes, een bloempot en een deurtje. Ook een schoorsteen, waar rook uitkwam. Kabouter Spillenbeen en zijn vrouwtje waren in de tuin bezig.

Als ik goed naar de paddenstoel kijk, verbaas ik me over de vorm, de kleur en al die lamellen aan de onderkant van de hoed. Die lamellen-ze heten echt zo- kunnen ook nog verschillen van kleur en er zijn veel verschillende vormen. Ik vind dit zo fascinerend om te zien dat ik vanzelf met mijn gedachten bij de Schepper uitkom. Ik wil met mijn verwondering en dankbaarheid over zoiets moois ergens terecht kunnen. Kun je ook niemand dankbaar zijn voor het leven? Gewoon geloven dat alles zomaar is ontstaan? Zonder reden, zonder maker? Of als mensen dan “het leven” dankbaar zijn, of “moeder aarde”, kunnen ze het daar dan bij laten? Dat vind ik nou zo knap! Ik kan dat niet. Ik ga onmiddellijk denken: “En wie heeft dat leven dan gemaakt of bedacht? Iemand moet dat toch hebben bedoeld en gewild?” Het lukt mij dan niet om deze gedachten stop te zetten. Daar vind ik de natuur te groots en te bijzonder voor.

Ik vind het helemaal niet moeilijk om in een Schepper te geloven, om heel veel redenen. Maar één paddenstoel is voor mij eigenlijk al genoeg.