Stel je voor dat we als christenen in Nederland een dag per jaar apart zouden zetten puur en alleen voor aanbidding. Mensen uit alle delen van het land komen naar de Betteld in Zelhem met maar een doel: de Here God aanbidden.
Ook de zangers, muzikanten, zangleiders, etc. komen zonder verborgen agenda. De dag van aanbidding is niet bedoeld om je eens lekker te laten horen aan een breder publiek, om je eens lekker te profileren of wat dan ook. De dag van aanbidding heeft maar een doel: aanbidden.
Thema: In Uw Aanwezigheid
Datum: 9 april, tweede Paasdag 2007
Plaats: De Betteld, Aaltenseweg 11 ZELHEM
Tel.: 0314-627200
Tijd: Van 10 uur ‘s morgens tot 10 uur ‘s avonds
Toegang: Gratis
De Nationale Dag van Aanbidding is:
– een dag waarop we met elkaar in Gods aanwezigheid willen zijn;
– een dag waarop we willen (leren) luisteren naar Gods stem;
– een dag waarop we ons richten op Gods grootheid en focussen op de dingen waar we dankbaar voor mogen zijn, zodat we niet anders kunnen dan Hem prijzen en grootmaken;
– een dag van oprechte aanbidding, niet meegesleept worden in de ‘sfeer’ of door de muziek, omdat we zijn machtige aanwezigheid ervaren;
– een dag met momenten van stilte waarop God kan spreken
Hoe gaat dit praktisch in z’n werk?
Als je wilt samenwerken met anderen, is het natuurlijk belangrijk dat je samen een plan maakt en naar elkaars ideeën luistert. Om een voorzetje te geven; ik denk aan de volgende opzet:
De bezoekers van de Dag van Aanbidding kunnen elk moment arriveren. Het is immers geen concert waarbij je wacht tot je publiek binnen zit en dan begint. De Here God is ons ‘publiek’. De bezoekers worden eerst opgevangen in een aparte ruimte waar we ze door middel van een korte presentatie op de hoogte brengen van onze doelen, iets vertellen over lofprijzing en aanbidding, en vertellen wat ze van de dag kunnen verwachten. Gedurende de dag zijn er dus doorlopend van deze presentaties, zodat nieuwe bezoekers allemaal goed op de hoogte zijn voordat ze de grote zaal binnen stappen.
In de grote zaal is twaalf uur lang lofprijzing en aanbidding gaande ter ere van onze God. In de zaal zijn delen met stoelen, maar er zijn ook plekken waar ruimte is om te staan, te dansen, te knielen, te liggen. In de zaal is vrijheid om God te aanbidden op een manier die bij jou past. De een vindt het prettig om hierbij te zitten, terwijl een ander juist liever staat of knielt.
Natuurlijk is er een podium waar ruimte is voor de instrumentalisten, zangers en aanbiddingsleiders. Twaalf uur aanbidding betekent niet dat het een competitie is om te kijken wie het het langste volhoudt. Er zijn dus meerdere teams, aanbiddingsleiders, muzikanten, zangers die de gasten leiden in aanbidding. Elke aanbiddingsleider heeft zijn of haar eigen stijl en dat is ook prima. Het gaat er immers niet om of iedereen in de zaal het geweldig vindt wat er gebeurt, het gaat erom dat God aanbeden wordt, ook al gaat dat wellicht niet op een manier die jij gekozen zou hebben. Liederen volgen elkaar op, er zijn momenten van uitbundige lofprijzing, momenten van gepassioneerde aanbidding, momenten van gebed, rust, stilte, Bijbellezing, etc.
De gasten kunnen zich elk moment van de dag aansluiten. Je kunt de hele dag blijven, je kunt een uurtje komen. Het is gewoon een ‘keten’ van aanbidding die maar voortduurt zonder pauzes. Natuurlijk kun je gerust weer naar buiten lopen en een kop koffie gaan drinken, iets te eten halen, anderen ontmoeten, een wandeling gaan maken of wat dan ook en een poos later weer terugkomen.
Mijn Motivatie, Uitnodiging en Uitdaging
We zijn niet op zoek naar concertbezoekers, dit is geen festival waarbij we reclame willen maken voor een evenement zodat mensen op het programma of op de optredende artiesten afkomen. We zijn op zoek naar mensen die in Gods aanwezigheid Hem willen prijzen en aanbidden. Aanbidding is dus het enige doel en al het andere zou ondergeschikt moeten zijn. Ik denk dat dat nog de lastigste klus gaat worden, want dat zijn we niet gewend. We willen wel aanbidden, maar als de menukaart ons niet aanstaat haken we al snel af. We laten onze aanbidding afhangen van anderen of de invulling.
Sinds anderhalf jaar organiseren we als Choir Company aanbiddingsavonden in Rotterdam. Deze avonden zijn zo waardevol en indrukwekkend en toch zijn er altijd weer mensen die zich op dat soort avonden moeilijk kunnen richten op God. Ze zijn zo druk bezig met wat anderen wel en niet doen. Als ik dan na die tijd vraag wat ze ervan vonden, komt er zo’n ongemakkelijke glimlach en zeggen ze iets in de trant van: ‘Toen ik die mevrouw daar zo uitbundig zag doen haakte ik af’, of: ‘Ik vond het zo raar toen die meneer dit deed.’ Ik merk dat we onze aanbidding naar God toe allemaal heel erg verschillend uiten. Ik roep de mensen dan ook altijd op om je geen moment te laten leiden door wat een ander wel of niet doet, maar wat je doet, doe het tot eer van God. Ook als je stilletjes in een hoekje zit kun je God aanbidden, ook een gebed dat je in je hart uitspreekt wordt door God gehoord.
Ik merk dat mensen al heel snel aan hun geloof gaan twijfelen als ze een ander iets zien doen dat ze zelf nooit hebben gedaan, iets onbekends zien of iets niet goed durven. Ik heb al zo vaak mensen gehoord die zichzelf een slecht christen vinden omdat ze niet hardop durven te bidden. Daarnaast zie je dit soort twijfels ook heel vaak als het gaat om de uitingen van de Heilige Geest, de angst voor het onbekende. Direct drukken ze een stempel bij zichzelf op: ‘Ik ben vast geen goed genoeg christen’ of een stempel bij de ander: ‘Dat kan niet van God zijn.’ De basis van onze aanbidding is maar een ding: alleen door Jezus’ dood en opstanding zijn we gered en zijn we Gods kinderen. Als je Hem hebt aangenomen, ben je Gods kind! Hij is het fundament van je leven; ga daar op staan!
Natuurlijk zijn er ook mensen voor wie het allemaal niet uitbundig genoeg kan. Ik heb daar geen enkele moeite mee, als het maar echt is en niet iets van ‘kijk mij eens durven’. ‘Echt zijn’ is moeilijk hoor, vooral als er anderen bij zijn. Ik ben erg onder de indruk van Leviticus 9. Wat een bijzonder verhaal: de Heer verschijnt en heel het volk begint te juichen en te jubelen. Er was niemand die de mensen opriep: ‘Laten we allemaal gaan staan en juichen voor onze God.’ Blijkbaar was Gods aanwezigheid zo krachtig dat niets anders er nog toe deed, de mensen konden niet anders, ze ‘moesten’ wel. Ik verlang naar een dergelijke echtheid. Er was niemand die dacht: ‘Ach, laat ik maar meejuichen, want anders zullen ze wel denken…’
Ik heb ook momenten op aanbiddingsavonden meegemaakt dat het juist helemaal omgekeerd was: Gods aanwezigheid was zo krachtig dat we niets anders konden doen dan stoppen met zingen en muziek maken en gewoon in stilte genieten van Vaders aanwezigheid. Wow!
Het is mijn verlangen dat mensen van alle kerkelijke achtergronden zullen komen op deze dag. Of dat lukt weet ik niet. Ik ben zelfs al gewaarschuwd voor het woord ‘aanbidding’. Als ik dat woord zou gebruiken in bijvoorbeeld de naam voor deze dag, ‘Dag van Aanbidding’, zijn er direct al christenen bij wie de haren recht overeind gaan staan. Toen ik als kind naar de kerk ging, moesten we van tevoren eerst in het kerkblad kijken welke dominee er voor zou gaan, want dan wist je welke boekjes je mee moest nemen. Ik zou zeggen: lang leve de beamer; we kunnen nu kiezen uit alle bundels en boeken de teksten staan toch op het scherm. Volgens mij geniet God enorm van de diversiteit in stijlen. Dat wij als mensen een bepaalde voorkeur hebben voor een bepaalde stijl is helemaal niet erg. De een gaat helemaal voor het Liedboek, terwijl een ander juist veel meer heeft met Opwekking. Het is toch ook een beetje vreemd: als ik de cd-collecties bekijk van mensen om mij heen, dan zijn ze allemaal heel erg verschillend in hun voorkeuren en op zondag moeten we het dan opeens allemaal eens zijn over een bepaalde bundel?
Je merkt dat het al heel snel gaat over wat ‘wij’ mooi vinden, waar ‘wij’ ons goed bij voelen. Het kan een soort competitie worden waarbij woorden als zwaar, saai, oppervlakkig, onbijbels, ouderwets, etc. al heel snel over de tafel gaan. Ik weet zeker dat onze God meer interesse heeft in het hart dan in de nootjes.
Eigenlijk zou de Dag van Aanbidding op 9 april gewoon heel ontspannen moeten zijn. Ik heb wel eens geroepen: al ben ik die dag helemaal alleen, dan is het voor mij nog steeds een dag van aanbidding. De dag is niet geslaagd door hoge bezoekersaantallen, bekende meewerkende aanbiddingleiders (‘Ja, ik kom ook want die en die komt optreden…), grote bands of wat dan ook’, de dag is geslaagd als onze God aanbeden wordt. That’s it! Natuurlijk zou het prachtig zijn als er mooie dingen gebeuren in mensen: dat harten aangeraakt worden, dat mensen de kracht van God ervaren in hun leven, dat mensen opgebouwd worden, etc. Maar zelfs dat soort verwachtingen zijn ondergeschikt. Er moet geen verborgen agenda zijn. Ik las in een boek deze mooie uitspraak: ‘Niet wat wij van de Here zouden kunnen ontvangen, maar wat wij aan de Here zouden kunnen geven dat staat centraal.’
19-03-2007
Muziek
https://www.choircompany.com