De hele dag sjokken ze in hun pyjama door de lange kale gangen of liggen ze op hun gammele bedden. Wachten tot er weer een dag voorbij is. Een enkele keer mogen ze een uurtje naar buiten. Dat is het trieste leven van de bewoners van het grootste psychiatrisch ziekenhuis in Albanië.
Het ziekenhuis staat in Elbasan op 1 uur rijden van de hoofdstad Tirana. Er verblijven ongeveer 320-340 patiënten. Het overgrote deel woont er al 30 tot 40 jaar en is hier ‘achtergelaten’ of ’weggestopt’ door hun familie. De familie schaamt zich voor hen. Gehandicapten worden in Albanië niet gezien als volwaardige mensen, maar als ‘enge gevaarlijke gekken’. De meeste patiënten krijgen daarom nooit bezoek; niemand kijkt naar hen om.
Het ziekenhuis is ongeveer 50 jaar oud en stamt uit de communistische tijd. Het meeste personeel is ook in die tijd hier beginnen te werken. Ze zien zichzelf niet als werkers in de zorg maar als oppassers. De bewoners moeten in bedwang gehouden worden, desnoods door het toedienen van Haldol; dat houdt ze rustig en maakt dat het personeel ongestoord tv kan kijken…
De staat van onderhoud van het ziekenhuis is slecht. Het water is vaak niet te drinken en wordt overdag uren afgesloten; de muren zijn vochtig, toiletten lekken of zijn verstopt, veel ramen zijn gebroken en de verwarming werkt vaak niet. Van tijd tot tijd is er een tekort aan medicijnen, dekens, kleding, droge matrassen en gezond eten. Ook is er gebrek aan goed geschoold en gemotiveerd personeel. Uit schaamte willen mensen niet in een psychiatrisch ziekenhuis werken.
Mensenkinderen werkt samen met de uit Nederland afkomstige Wilma Verburg. Samen zetten we ons er voor in om de levensomstandigheden van deze vergeten groep te verbeteren en om Albanezen te leren dat gehandicapten kostbare medemensen zijn. Zo was het personeel stomverbaasd toen ze zagen dat Wilma gehandicapten zelfs kon leren lezen en schrijven. Dat hadden ze nooit verwacht. Zo nemen ze langzamerhand afstand van hun vooroordelen.
Net als in Albanië is ook in Armenië de situatie van verstandelijk en lichamelijk gehandicapten zeer slecht. Deze vergeten en achtergestelde groep redt het niet zonder hulp. Daarom ontfermt Mensenkinderen zich over hen. We bieden praktische hulp in de vorm van rolstoelen, protheses, aangepaste bedden, renovatie van toiletten, gezonde voeding etc.. Tevens bieden we allerlei activiteiten zoals we dat ook in Nederland kennen: therapie, sport, trainingen, bijeenkomsten in dagcentra, zang en muziek. Vaak ook in samenwerking met plaatselijke kerken.
Mensenkinderen – Jolanda Heldoorn
Mensenkinderen
14-06-2021
Hulpverlening
https://www.mensenkinderen.nl
