Amir Tsarfati vanuit Israël: Zondagavond was in Tel Aviv om het audioboek op te nemen voor mijn nieuwe boek: Has the Tribulation Begun? Vanuit mijn hotelkamer had ik uitzicht op tienduizenden Israëliërs die scandeerden, met vlaggen zwaaiden, wegen blokkeerden en allerlei soorten chaos veroorzaakten. Mijn hart brak toen ik uit de eerste hand getuige was van de verdeeldheid in mijn land. Vriend tegen vriend, buurman tegen buurman, familielid tegen familielid.
Dit is een cruciaal moment in de geschiedenis van mijn land, Israël. Daarom heb ik besloten om van de nieuwsbrief van deze week een speciale editie te maken over de huidige crisis.
Geschiedenis van de crisis
De situatie waarin Israël zich bevindt is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Hoewel het lijkt alsof de strijd van de natie pas in de afgelopen paar jaar is ontstaan, zijn de fundamenten van deze verdeeldheid in de voorafgaande drieënhalf decennia gelegd. In die tijd begon het Israëlische rechtssysteem een revolutie door te maken. Het Hooggerechtshof trok steeds meer bevoegdheden naar zich toe, tot het punt dat het verschillende wetten begon te maken en andere ongedaan maakte.
Het Hooggerechtshof trok steeds meer bevoegdheden naar zich toe, tot het punt dat het verschillende wetten begon te maken en andere ongedaan maakte.
De rechtvaardiging voor deze rechterlijke handelswijze werd gevonden in de “redelijkheiddoctrine”. Wanneer een zaak of wet aan het Hooggerechtshof wordt voorgelegd, mogen zij nagaan of deze volgens hun eigen willekeurige maatstaven al dan niet als “redelijk” kan worden beschouwd. Dit is veel speelruimte, vooral voor een liberale, activistische rechtbank, zoals die vandaag in Israël bestaat. Het resultaat is, volgens een door mij gerespecteerde deskundige, dat onze natie nu wordt geregeerd door een gerechtelijke oligarchie. Maar als dit al 35 jaar aan de gang is, waarom is het dan nu plotseling opgeblazen? Dat komt omdat Benjamin Netanyahu zijn laatste campagne voerde op een platform van justitiële hervorming, en de meerderheid van de Israëli’s hem opnieuw heeft verkozen. Eenmaal in functie probeerde hij zijn belofte na te komen. Het hervormingsvoorstel dat hij indiende probeert vijf overduidelijke problemen te corrigeren:
- Weg met de buitensporigheid van de procureur-generaal. In plaats van de regering te adviseren, heeft de procureur-generaal nu de bevoegdheid om te dicteren. Dit verandert zijn rol van baas in adviseur.
- Momenteel heeft de rechterlijke macht vetorecht over de benoeming van rechters. Dit heeft geleid tot een linkse generatie rechters, waarbij liberale rechters liberale rechters voortbrengen. De hervorming zal het gezag over rechterlijke benoemingen beperken.
- Zoals gezegd heeft de “redelijkheidsdoctrine” de rechterlijke macht de bevoegdheid gegeven om willekeurig elk besluit van de regering of de Knesset terzijde te schuiven. Een justitiële hervorming vereist dat er meer solide redenen zijn om een besluit te verwerpen dan alleen “wij zijn het daar niet mee eens”.
- Israël heeft geen formele grondwet. Het heeft veeleer een stapsgewijze grondwet, gebaseerd op 13 basiswetten. De justitiële hervorming zegt dat het Hooggerechtshof geen van de basiswetten kan vernietigen.
- De justitiële hervorming zegt dat de rechtbanken de basiswetten kunnen gebruiken om nieuwe wetten te schrappen, maar alleen onder bepaalde voorwaarden. Die voorwaarden houden in dat alle 15 rechters aan de beslissing moeten deelnemen, dat een supermeerderheid van de rechters tegen de wet moet stemmen, en dat de Knesset de mogelijkheid moet hebben de beslissing te herroepen. Het is de derde van die lijst waarvan tegenstanders van de hervorming zeggen dat die het einde van de democratie in Israël zal betekenen.
Maar laat je niet misleiden door het verhaal. Dit gaat niet in de eerste plaats over Netanyahu’s hervormingen; het gaat over Netanyahu zelf. De eerste van zijn drie ambtstermijnen begon in 1996. Sindsdien heeft hij meer dan 15 van de volgende 26 jaar in functie doorgebracht. Liberalen in Israël verafschuwen Bibi absoluut. Denk aan het niveau van vitriool dat Amerikaans links voelt voor de 45ste president. Stel je nu voor dat hij in 2024 wordt herkozen. Dat is wat er afgelopen november in Israël gebeurde. Toen de meerderheid van de Israëli’s de rampzalige, liberale “regering van de verandering” afwees en in plaats daarvan de conservatieve Netanyahu terughaalde, raakte links in een emotionele crisis. Zij zwoeren dat zij Netanyahu en zijn regering hoe dan ook ten val zouden brengen, en vanaf de eerste dag gingen zij in de aanval. Het verzet tegen justitiële hervorming is geen hoofdoorzaak voor de linkse elite; het is gewoon een tactiek.
Recente gebeurtenissen
Toen de justitiële hervorming zich een weg begon te banen door de Knesset, ontketende links, gefinancierd door binnen- en buitenlandse miljardairs, hun goed georganiseerde en goed gefinancierde verzetstroepen. De media begonnen een campagne van desinformatie die volhield dat de goedkeuring van de justitiële hervorming het einde van de democratie en het einde van Israël betekende. De mensen trapten erin. En het was niet alleen de massa. Het waren bedrijfsleiders en mensen met invloed. Generaals zeiden dat ze de wetgeving niet zouden steunen. Militaire reservisten zeiden dat als de hervormingen werden aangenomen, ze niet zouden gehoorzamen aan een oproep in geval van nationale nood. Hieronder bevonden zich officieren en luchtmachtpiloten.
Toen Netanyahu de volgende dag terugkeerde naar Israël, ontsloeg hij Gallant terecht.
Toen maakte minister van Defensie Yoav Gallant gebruik van de gelegenheid dat Netanyahu op staatsreis was naar het Verenigd Koninkrijk om zijn verzet tegen de hervormingswet aan te kondigen. Hij deed de aankondiging op een sabbat, toen Netanyahu niet meteen kon reageren, en hij deed het nadat hij de premier had beloofd dat hij het niet zou doen. Toen Netanyahu de volgende dag terugkeerde naar Israël, ontsloeg hij Gallant terecht.
Israël ontplofte. Tienduizenden demonstranten gingen de straat op. Zoals ik al zei, was ik op dat moment in Tel Aviv en keek ik uit mijn raam toen ze de hoofdwegen blokkeerden en de stad tot stilstand brachten. De volgende dag, maandag, kondigde de vakbond Histadrut een ongekende en illegale staking aan, waarbij 700.000 werknemers hun werk neerlegden en vliegvelden, ziekenhuizen, musea, nationale parken, winkelcentra, overheidskantoren en nog veel meer plaatsen werden gesloten. De belofte was dat de staking zou doorgaan tot de gerechtelijke hervormingen zouden worden opgeschort.
Eén van de tekenen van sterk leiderschap is weten wanneer je verloren hebt. De economie van Israël heeft al een opzettelijk pak slaag gekregen door de acties van links, en een langdurige strijd zou haar alleen maar verder naar beneden trekken. Emotie zegt te blijven vechten tot de laatste man; wijsheid zegt terugtrekken en hergroeperen. Maandagavond accepteerde Netanyahu een tactische nederlaag en zette de wetgeving op pauze.
Emotie zegt te blijven vechten tot de laatste man; wijsheid zegt terugtrekken en hergroeperen.
In een vreemde coda bij de waanzin van de week liet de Amerikaanse president Joe Biden zich over de protesten uit en zei dat hij zich zorgen maakte over de weg die de regering van Netanyahu inslaat met de justitiële hervorming en dat hij de premier niet snel zou uitnodigen in het Witte Huis. Het ongewone was dat deze verklaring werd afgelegd de dag nadat Netanyahu de wetgeving had teruggetrokken, waardoor de woorden van de president irrelevant en overbodig werden. Maar het sentiment is niet verrassend. Deze regering is gewoon een verlengstuk van die van 44, en zet de antipathie voor Israël van die vorige president voort.
Gevolgen
Waar laat dit ons in Israël? Als natie zijn we beschadigd, mogelijk onherstelbaar. Intern zijn we verzwakt. De identiteit die ons ooit verenigde bestaat niet meer. Dit is opzettelijk, omdat de liberale agenda zijn strategie van globalisme en etnische diversiteit doorzet. Ze willen geen Joodse staat; ze willen Europa langs de oostelijke Middellandse Zeekust.
We zijn ook economisch verzwakt. Ook dit is volgens plan. Een verzwakte economie zal Netanyahu’s regering schaden, en als het om links gaat heiligt het doel altijd de middelen.
Ten slotte zijn we militair verzwakt. De homogene mentaliteit van de Israëlische strijdkrachten is nu gebroken en het doel ervan is gepolitiseerd. Toen de generaals en officieren zich bereid verklaarden hun politieke agenda boven de nationale veiligheid te stellen, werd een grens overschreden die niet meer kan worden overschreden. En onze vele vijanden hebben dat gezien.
Dat brengt ons bij de externe vertakkingen, die mogelijk de gevaarlijkste van de twee zijn. Elk land in het Midden-Oosten deed opgewonden verslag van de protesten. Ze hebben gezien dat we gebroken zijn, en dat vervult hen met vreugde. Iran staat nu voor een moeilijke beslissing. Onthullen ze eindelijk hun nucleaire programma en vallen ze aan terwijl wij zwak zijn? Of houden ze zich in en laten ze ons gewoon onszelf vernietigen?
Ook Rusland ziet onze verzwakte staat. Hun invloed blijft groeien in Syrië door hun bloeiende relatie met Iran. Zal dit het moment zijn dat ze eindelijk besluiten hun voornaamste concurrent voor de Europese aardgasmarkt uit te schakelen?
Dit is niet iets waar Israël zomaar van terug kan komen. Nu Netanyahu de justitiële hervorming heeft gepauzeerd, zijn zowel links als rechts boos. Hoe graag ik ook wil dat hij aan de macht blijft, ik vrees dat de dagen van zijn regering geteld zijn. En ik vrees voor de regering die een slinger weg van zijn conservatieve agenda zou kunnen brengen.
Geestelijk perspectief
Toen ik naar de demonstranten buiten mijn hotelraam in Tel Aviv keek, kon ik het niet helpen, maar ik dacht hoe klaar deze mensen waren voor de komst van de antichrist. De geest van misleiding is zo machtig in dit land. Mentaal en geestelijk zijn ze klaar voor iemand die hen vrede belooft, hen vertelt dat hij hen in de Europese Unie zal opnemen en hen verzekert dat ze net als alle andere landen in de wereld zullen worden. Ze zijn vergeten dat, historisch gezien, elke keer dat Israël verlangde te zijn als alle andere naties, het heel slecht voor ons afliep. In Ezechiël 36-37 beloofde God dat Hij het land en het volk fysiek zou herstellen. Maar Israël is geestelijk nog niet hersteld, zoals de afgelopen week zo duidelijk is gebleken. Volgens Zacharia 13:8-9 zal tweederde van de bevolking van mijn geliefde natie de komende jaren niet overleven. Maar aan hen die dat wel doen, belooft Hij: “Ik zal het derde deel door het vuur halen, hen verfijnen als zilver en hen beproeven als goud. Zij zullen Mijn naam aanroepen en Ik zal hen antwoorden. Ik zal zeggen: ‘Dit is Mijn volk’; en ieder zal zeggen: ‘De HEER is mijn God.'”
Er is dus een gezegende hoop voor Israël. Niet één die gebaseerd is op een regering of een premier of ons leger of Amerika of Europa.
Het is een hoop die gegrond is in de liefde, genade en barmhartigheid van de enige ware God en de beloften die Hij Zijn volk in Zijn Woord heeft gegeven. Dus, terwijl ik rouw om wat mijn land is geworden, verheug ik me in wat het op een dag zal zijn.
Gebed
Bid dat Gods glorie wordt getoond. De woorden die zo vaak zijn herhaald aan de profeet Ezechiël klinken luid in mijn oren – “Dan zullen ze weten dat ik de HEER ben.” Dat is mijn grootste verlangen temidden van deze puinhoop. Bid dat Israëls vijanden niet kunnen profiteren van onze zwakheid. In de afgelopen maanden zijn 150 terreuraanslagen tegen Israël verijdeld. Helaas zijn er 15 gelukt. Vraag de Heer Zijn beschermende hand op Zijn volk te houden. Bid om vrede voor Jeruzalem en het hele land. In het verleden was dit gebed vaak gericht op onze vijanden van buitenaf. Nu moeten we bidden voor bescherming tegen de vijanden van de gerechtigheid onder ons eigen volk. Bid om wijsheid voor premier Netanyahu, zijn kabinet en zijn coalitie. Dit zijn onbekende wateren die zij bevaren. Zij zullen de wijsheid van Salomo nodig hebben om de juiste weg te vinden.
Dank
Nogmaals dank voor uw steun aan de bediening van Behold Israel en uw trouwe gebeden voor ons en, nog belangrijker, de natie Israël. We weten dat God de controle heeft en dat Hij Zijn plan zal uitvoeren. Maar toch blijven we de staat Israël voor onze Heer opheffen en vragen we om Zijn genade, barmhartigheid en liefde uit te storten over Zijn volk, terwijl we vol spanning uitkijken naar de dag van hun verlossing.
Lees meer over dit onderwerp op de website van Amir Tsarfati: beholdisrael.org
Amir Tsarfati
Amir Tsarfati werd geboren in Israël en heeft daar het grootste deel van zijn leven gewoond. Sinds hij zijn verplichte dienst bij de Israelische Defensietroepen vervulde, is hij doorgegaan als majoor in de IDF Reserve. Amir is de afgelopen twintig jaar een gids in Israël geweest en diende als chef-gids van Sar El Tours en CEO van Sar El Tours and Conferences. In 2001 werd hij oprichter en president van Behold Israel – een organisatie zonder winstoogmerk die wereldwijd realtime toegang biedt tot betrouwbare nieuwsbronnen en informatie over Israël vanuit de krachtige context van bijbelse geschiedenis en profetie.
Amir is getrouwd met Miriam en samen hebben ze vier kinderen. Zijn huis kijkt uit over de vallei van Megiddo (Armageddon), wat een constante herinnering is aan de oproep die de Heer hem heeft opgelegd om vanuit de Bijbel te onderwijzen wat Gods plannen zijn voor het einde der tijden.
