Het verhaal van Manon. – Hi, ik ben Manon, ik ben achttien jaar oud en ik woon in Klarenbeek. Als kind ben ik opgegroeid in een gezin van vier personen, mijn vader, moeder en één oudere zus. Mijn moeder ging vroeger regelmatig naar de kerk toe en eens in de zoveel tijd ging ik dan mee naar de zondagsschool samen met mijn zus. Desalniettemin bleven God en geloof voor mij iets onbegrijpelijks.
Toen ik zeven jaar oud was, werd er bij mijn vader een ontsteking aan zijn hartzakje en een verdikking van zijn ruggenwervel geconstateerd. Het was een goedaardige tumor die, aldus verschillende artsen, goed te behandelen was. Een geslaagde operatie volgde, totdat wij door één van de dokters werden opgebeld met het bericht dat ze de tumor helemaal niet goed hadden onderzocht, voordat mijn vader onder het mes ging. Achteraf gezien had hij nooit geopereerd mogen worden. Uiteindelijk mondde dit alles uit in een zeldzame vorm van botkanker. Vele bestralingen en andere geneeswijzen volgden, totdat wij uiteindelijk in mei 2015, toen ik tien jaar oud was, te horen kregen dat de tumor zodanig was uitgezaaid dat hij niet meer te behandelen was. Mijn vader was ongeneeslijk ziek. In augustus 2016, na een vierjarig ziekbed, overleed mijn vader op 47-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Ik was toen elf jaar oud.
Mijn leven voelde hierdoor als waardeloos en ik voelde me onzeker en alleen.
Onzeker en alleen
Door het overlijden van mijn vader werd ik stilgezet bij de dood en het feit dat ieder leven eindig is. Ik ging meer nadenken over de zin van het leven, maar kon hier geen antwoorden op vinden. Mijn leven voelde hierdoor als waardeloos en ik voelde me onzeker en alleen. Ik wist niet wat ik met deze gevoelens moest doen. In 2018 besloot ik, samen met mijn gezin, om voor een bepaalde tijd ongezonde producten, zoals koek en chips, te laten liggen. Dit deden we eens in de zoveel tijd, om bewust te worden van alles wat we wel niet hebben. Dit jaar verliep echter anders: tijdens deze periode van gezonder eten, begon ik af te vallen en dat beviel me goed. Nadat deze periode van ongezonde dingen laten liggen voorbij was, besloot ik om door te gaan, maar dan extremer. Ik begon mijn calorieën te tellen en verloor zo steeds meer gewicht.
Alarmbellen
Totdat mijn moeder werd aangesproken tijdens een volleybalwedstrijd dat mijn ogen er wel heel ingevallen uitzagen en anderen zich afvroegen of ik wel genoeg at. Gelijk gingen de alarmbellen bij mijn moeder af, hoe kon ze dit niet gezien hebben? De eerstvolgende mogelijkheid maakte mijn moeder een afspraak bij de huisarts die mij vervolgens doorstuurde naar de kinderarts, zij schreef direct de diagnose ‘anorexia’ op een papiertje en verwees mij door naar een diëtiste en een psycholoog. Ik mocht niet meer sporten en ik kreeg een eetlijst mee naar huis, omdat ik moest aankomen. Dit hielp echter allemaal niet en omdat mijn eetstoornis mij zo’n goed gevoel van controle gaf, ging ik steeds minder eten.
Ziekenhuis
Maanden gingen voorbij, totdat mijn toestand dermate slecht was dat ik haast met spoed moest worden opgenomen in het ziekenhuis, het was juni 2018. Zodra ik in het ziekenhuis aankwam, werd ik aan de monitor gelegd, daaruit bleek dat mijn hartslag zich onder de 30 slagen per minuut bevond. Een kritieke situatie. Toen ze hierachter kwamen werd ik als het ware opgesloten in een ziekenhuiskamer. Ik mocht niet van mijn kamer afkomen zonder begeleiding en een rolstoel. Er werd gedreigd met sondevoeding, maar omdat sondevoeding zou betekenen dat ik geen controle meer zou hebben, besloot ik langzamerhand kleine beetjes te eten. Verder mocht ik ook geen gebruik maken van enige mobiele apparaten, waardoor het enige wat ik kon doen, om te tijd te doden, was boeken lezen. En geloof me, ik ben van nature helemaal geen boekenlezer, maar nood breekt wet.
Bijbel
Uiteindelijk had ik alle boeken gelezen die ik mee had genomen en wist ik niet meer wat ik kon doen. Totdat ik de Bijbel zag liggen, ik dacht laat ik het een kans geven. Tot mijn verbazing was ik enorm geïntrigeerd en na meerdere malen erin te hebben gelezen, besloot ik om te bidden en te vragen: God als U dan echt bestaat, laat U dan aan mij zien. Direct toen ik dat had gebeden scheen de zon precies door mijn ziekenhuiskamer op mijn gezicht, waarvoor dat nog niet gebeurd was. Ik ervaarde zo’n rust, de rust waar ik al die tijd naar verlangde. Dit was echter nog niet genoeg, ik ben namelijk iemand die enorm houdt van wetenschap en alles wat daarmee te maken heeft.
Daarom ging ik hier meer onderzoek naar doen en kwam tot de conclusie: Het is aannemelijker om te geloven dat er wél een God bestaat, dan dat er geen God bestaat.
Onderzoek
Daarom ging ik hier meer onderzoek naar doen en kwam tot de conclusie: Het is aannemelijker om te geloven dat er wél een God bestaat, dan dat er geen God bestaat. Toen heb ik mijzelf meer verdiept in de verschillende geloven, maar kwam tot de conclusie dat alleen het christelijk geloof antwoord gaf op al mijn vragen, zoals ‘is er leven na de dood en waarom ben ik hier op aarde? Jezus is voor mijn fouten en tekortkomingen aan het kruis gestorven, zodat ik in vrijheid mag en kan leven. God heeft mij gemaakt om te leven, niet om te overleven. Vanaf dat moment ben ik meer gaan eten en ik voelde me zo vrij dat ik zelfs verpleegkundigen begon te ondervragen: ‘Maar wat is dan de zin van úw leven?’ Uiteindelijk mocht ik, na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen, weer naar huis toe. Sindsdien ging het, met vallen en opstaan, steeds beter en ben ik er uiteindelijk bovenop gekomen.
Opnieuw ziekte
Echter ging mijn leven daarna niet per se van een leien dakje. Zo kreeg mijn moeder in 2020 te horen dat ze het voorstadium van borstkanker heeft. Dit was opnieuw een klap voor ons gezin en mijn zus en ik waren bang om onze beide ouders te verliezen. Maar gelukkig konden ze het aan de hand van verschillende operaties goed weghalen en is ze uiteindelijk gezond verklaard. Toen ik tot geloof kwam, betekende dat dus niet dat ik nooit meer pijn of lijden zou ervaren, maar het geeft mij wel hoop. Ik leef niet om vervolgens te sterven, maar ik mag uitkijken naar een hoopvolle toekomst over de grenzen van de dood. Ik heb mijn aardse vader dan weliswaar verloren, maar ik heb mijn Hemelse vader gevonden. God heeft mijn leven hoop gegeven en dat gun ik iedereen. Ik wil Jezus volgen en iedere dag weer opnieuw mijn leven in Zijn handen leggen.
Dit interview is met vriendelijke toestemming van Upstream geplaatst. Meer over Manon en Upstream is te vinden via deze link: www.upstream.cafe/verhalen/manon
Auteur: Team Upstream
Kerk De Basis: www.basis.cc
Upstraim: www.upstream.cafe
Beeld: Videostill Youtube
Cursus: www.basis.cc/opzoeknaarGod
