Shalom vanuit de prachtige Jizreëlvallei! Er is weer een week voorbij en het lijkt erop dat mijn land weer in oorlog is. Of misschien ook niet. Het is tegenwoordig zo moeilijk te zeggen. Het ene moment vieren we uitbundig de ondertekening van een staakt-het-vurenovereenkomst. We zien onze levende gijzelaars op een redelijk tijdig moment thuiskomen, volgens de overeengekomen voorwaarden. Ook de stoffelijke resten van onze geliefde overleden gijzelaars beginnen binnen te komen. Ze zijn laat en de levering is sporadisch, maar het is in elk geval iets.
Het volgende moment lees ik dat er weer soldaten van ons zijn omgekomen in Gaza. Ik zie dat de IDF wraak neemt op de terroristische agressie. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet verbaasd. Iedereen met een beetje verstand wist dat Hamas zich niet zou houden aan een akkoord dat niet zei: “Hamas krijgt alles en Israël verdrinkt zichzelf in de zee.” Maar ergens achter in mijn hoofd, achter een idee voor mijn volgende boek en mijn verlangen naar nog een espresso, was er een sprankje hoop dat zei: “Misschien, heel misschien, is het vechten deze keer voorbij.” De vijf jonge kinderen van Master Sergeant Yona Efraim Feldbaum (27), die nu vaderloos zijn, kunnen getuigen hoe belachelijk die gedachte was.
Maar wacht even, sinds gisteren is het staakt-het-vuren weer van kracht! Is dit eindelijk het moment voor vrede? Natuurlijk niet. Het spijt me, maar het 20-puntenplan van de regering-Trump is een grap. Hoewel Hamas ermee heeft ingestemd, zullen ze het nooit volledig uitvoeren. Ze zullen nooit ontwapenen, zoals de overeenkomst vereist. Ze zullen nooit vrijwillig aftreden, zoals het plan voorschrijft.
Mijn enige hoop is dat zowel premier Benjamin Netanyahu als president Donald Trump aan het schaken is, terwijl de rest van de landen in het Midden-Oosten nog steeds uitzoekt aan welke kant van het bord ze hun schijven moeten plaatsen. Onder druk van Qatar, Egypte, Turkije en andere moslimlanden werd Hamas gedwongen een akkoord te ondertekenen dat ze gezien hun karakter niet zullen nakomen. Nu de terroristen het akkoord onvermijdelijk schenden en Israël met krachtige maatregelen terugslaat, zitten deze andere landen in een lastig parket omdat ze Hamas moeten bekritiseren voor het niet nakomen van het akkoord dat ze zelf hebben helpen sluiten.
Als dat echt het geval is, dan sta ik op en geef ik de president en de premier een respectvol landurig applaus. Maar als een van beiden werkelijk geloofde dat dit 20-puntenplan tot vrede zou leiden, dan blijf ik gewoon zitten en schud ik mijn hoofd in teleurgestelde verwondering.
The MidEast & Beyond
Woensdag heb ik een “MidEast & Beyond Update” opgenomen met pastor Barry Stagner. Als je die gemist hebt, raad ik je aan om hem te bekijken, te liken en te delen met vrienden. De media voeden de wereld met een opzettelijk vals verhaal. Neem de verantwoordelijkheid om je vrienden en familie te helpen de waarheid te leren kennen. Voor realtime verslaggeving over wat er gebeurt in Israël, het Midden-Oosten en de wereld kun je je abonneren op mijn Telegram-kanaal, dat ik voortdurend bijwerk.
Staakt-het-vuren, vuur, staakt-het-vuren
Zoals ik al zei, zijn we sinds gisteren weer in een staat van staakt-het-vuren. Vorige week vertelde ik hoe Hamas de Israëlische gele zones in Gaza binnensloop om aanvallen op IDF-troepen voor te bereiden. Die aanvallen begonnen, waarbij verschillende IDF-soldaten omkwamen en andere gewond raakten. Israël sloeg terug met wraak, zoals het ook het recht had, zowel op grond van de overeenkomst als vanwege morele redenen. Na de dood van Yona Feldbaum werden meer dan honderd terroristen gedood in een periode van veertien uur van luchtaanvallen. Daarnaast werden observatieposten, wapenproductieloodsen, lanceerinstallaties, ondergrondse tunnels en mortiervuurposten geraakt.
President Trump steunde de vergeldingsactie van Israël en zei: “Ze hebben een Israëlische soldaat gedood. Dus hebben de Israëli’s teruggeslagen, en dat is terecht.” We zijn nu teruggekeerd naar een staat van staakt-het-vuren. We zullen zien hoelang Hamas dit laat duren.
Het grotere plaatje van het Midden-Oosten
Toen Trump het recht van Israël om terug te slaan tegen Hamas bevestigde, voegde hij er een zeer belangrijke zin aan toe die gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. Hij zei: “Je moet begrijpen dat Hamas een zeer klein onderdeel is van de vrede in het Midden-Oosten, en dat ze zich moeten gedragen.” De meeste mensen denken dat dit conflict alleen om Israël en Hamas draait, maar het gaat om veel meer.
De India-Midden-Oosten-Europa Economische Corridor, IMEC, is een visionair plan dat een revolutie teweeg zal brengen in de handel tussen India en Europa. In wezen is het een handelsroute die begint in India en via de Arabische Zee naar de Verenigde Arabische Emiraten loopt. Van daaruit begint een reis per spoor en/of over de weg die door Saoedi-Arabië en Jordanië loopt en Israël binnenkomt, waar hij aankomt in Haifa. Op dat punt worden de goederen in schepen geladen en naar Europa vervoerd. Door deze methode zal de snelheid van het transport tussen India en het Westen met 40 procent toenemen. Dit nieuwe transportsysteem is het uiteindelijke doel en het is een financiële zegen voor alle betrokken landen. Hamas moet begrijpen dat als het op enigerlei wijze de aanleg en exploitatie van deze voorgestelde route belemmert, de landen ervoor zullen zorgen dat zij ophouden te bestaan. Als je het geld in Europa en het Midden-Oosten volgt, staan de terroristen in Gaza aan de verkeerde kant van de vergelijking.
Hezbollah moet weg
De tijd dringt voor de Libanese regering om hun land te redden. Terwijl Israël luchtaanvallen uitvoert tegen Hezbollah in het zuiden, bewapent Iran de terroristische groepering in het noorden opnieuw, zodat ze uiteindelijk naar het zuiden kunnen trekken, naar de Israëlische grens. Helaas is de Libanese regering militair zwak, zelfs zo zwak dat ze geen explosieven meer heeft om de wapenvoorraden van Hezbollah op te blazen. Het land bevindt zich op een kantelpunt: ofwel breekt het zich los uit de greep van Hezbollah, ofwel geeft het toe. Als de Libanese leiders geen einde maken aan de terroristische greep op hun land, zullen andere landen gedwongen worden om in te grijpen. Helaas zal het leeuwendeel van het werk om Hezbollah te vernietigen op de schouders van het Israëlische leger komen te liggen.
Laatste nieuws: Vannacht zijn IDF-troepen Libanon binnengeslopen en ongeveer een kilometer over de grens naar het dorp Blida getrokken. Daar ontstond een vuurgevecht, waarbij een Hezbollah-agent werd gedood. De troepen trokken zich vervolgens terug naar Israël. In reactie hierop zei de Libanese president Joseph Aoun: “Ik heb ons leger opgedragen om elke Israëlische aanval op de bevrijde gebieden in het zuiden te weerstaan om ons land en onze burgers te beschermen.” Volgens de IDF werd een verdachte gesignaleerd in een gebouw dat door Hezbollah wordt gebruikt en ging de troepenmacht over tot zijn arrestatie. Er werd geschoten en het doelwit werd gedood. We zullen in de gaten houden of dit incident escaleert.
Verraad door het Rode Kruis
Yisrael Katz, de Israëlische minister van Defensie, heeft een bevel ondertekend dat het Rode Kruis verbiedt om terroristen in Israëlische gevangenissen te bezoeken. Voordat iemand beschuldigingen gaat uiten over de slechte Joden en hun genocidale praktijken, wil ik je herinneren aan de UNRWA. Het United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East is een agentschap dat in 1949 ogenschijnlijk werd opgericht om ontheemde vluchtelingen te helpen. In de loop van de tijd raakte UNRWA besmet met liberale ideologie, misplaatste compassie en antisemitisme. Na het bloedbad van 7 oktober kwam de omvang van hun hulp en medeplichtigheid aan Hamas aan het licht. Als je vandaag een tiental UNRWA-medewerkers en een tiental Rode Kruis-medewerkers in een kamer zou zetten, zou je ze waarschijnlijk niet van elkaar kunnen onderscheiden. Bijna allemaal lijken ze dezelfde verwrongen ideologie te hebben omarmd. Net zoals UNRWA gijzelaars heeft verborgen en terroristen heeft ondergebracht, is het Rode Kruis verantwoordelijk geworden voor het lekken van inlichtingen en is het een heimelijk kanaal geworden voor de communicatie en planning van Hamas. Katz bevestigde dit door te zeggen: “De meningen die mij zijn voorgelegd, geven zonder twijfel aan dat bezoeken van het Rode Kruis aan terroristen in gevangenissen de veiligheid van de staat ernstig zullen schaden. De veiligheid van de staat en onze burgers komt op de eerste plaats.”
De opkomst van conservatief antisemitisme
Het is te verwachten dat men bij links anti-Israëlische, pro-islamitische sentimenten aantreft. De afgelopen zes maanden verspreidt dat sentiment zich echter exponentieel over rechts en zelfs tot in de kerk. Het meest zorgwekkend is de invloed van Tucker Carlson, die een belangrijke figuur aan het worden is in de TPUSA van wijlen Charlie Kirk. Onlangs uitte Carlson in een interview met de fanatieke antisemiet Nick Fuentes zijn afkeer van christelijke zionisten, gelovigen die de staat Israël steunen, met de woorden dat hij hen “meer dan wie ook” verafschuwt. Deze antipathie tegen een Bijbelse kijk op Israël stond haaks op die van Charlie Kirk, die tot het einde van zijn leven een fervent liefhebber van Israël was, ondanks wat gestoorde commentatoren als Candace Owens ook mogen beweren. Het is zorgwekkend dat de invloed van Carlson groeit in een organisatie die zo veel invloed heeft op jongvolwassenen die hun geopolitieke en Bijbelse opvattingen aan het vormen zijn.
Steve Bannon is een andere zeer conservatieve commentator die duidelijk zijn anti-Israëlische standpunt heeft uitgesproken. Niet tevreden met de onwaarschijnlijke tweestatenoplossing, heeft hij het idiote voorstel van een driestatenoplossing gedaan, waarbij het land wordt verdeeld tussen Israëli’s, Palestijnen en een “christelijke staat” in Jeruzalem. Zijn voorstel zou lachwekkend zijn als hij niet zo’n brede steun had onder rechts, onder wie velen binnen de kerk. Ware volgelingen van de Schrift moeten zich bewust blijven van de standpunten van degenen naar wie ze luisteren, zodat ze niet langzaam en bijna ongemerkt, zoals kikkers in een ketel met opwarmend water, tot dwaalleer vervallen.
De echte genocide
Achttien maanden lang belegerde de militie van de Rapid Support Forces (RSF) de door de regering gecontroleerde stad El Fasher in Soedan. Deze week brak de RSF door en volgde een bloedbad. In twee dagen tijd werden minstens 2500 burgers afgeslacht. De beelden, waarvan ik sommige op mijn Telegram-kanaal heb geplaatst, waren gruwelijk. Zelfs vóór deze gebeurtenis was de tol van de oorlog in Soedan al verwoestend. Vijfentwintig miljoen mensen lijden honger, 522.000 kinderen zijn gestorven aan ondervoeding, 14 miljoen mensen zijn ontheemd en tienduizenden zijn vermoord, levend verbrand, opgehangen, verkracht of levend in stukken gesneden. De voorraden voor deze aanhoudende ramp komen van ver weg. De RSF-militie wordt gesteund door Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Iran levert aan de regeringstroepen. Rusland mengt zich ook in de strijd en steunt de partij die op dat moment aan de winnende hand lijkt te zijn.
Waar blijven de protesten tegen deze echte etnische zuivering? Waar is Greta Thunberg? Waar zijn de media? Waar ben je, Tucker Carlson? Jullie zijn nergens te bekennen. Dit is hoe genocide eruitziet, niet op slagvelden waar burgers van tevoren worden gewaarschuwd om te vluchten voordat het leger komt om de terroristen op te sporen die zich onder de bevolking hebben genesteld. Niet in regio’s waar het binnenvallende leger veilige zones creëert waar onschuldigen terecht kunnen voor voedsel, water en medische zorg. Maar voor de antisemieten is alleen Israël belangrijk, niet een stel mensen in Nowhere, Afrika. Zoals altijd bij deze mensen geldt: no Jews, no news.
Behold Israel
Maandag nam ik samen met pastor Barry Stagner, Jan Markell en pastor Mike Golay deel aan een zeer interessant rondetafelgesprek over “Antisemitisme van binnenuit”. Hierin ging het vooral over wat ik hierboven schreef over de toename van anti-Israëlische vooroordelen binnen het conservatisme. Ik raad je aan om het eens te bekijken.
Voor nieuwe uitzendingen zie de link onderaan deze nieuwbrief.
Bedankt voor de gebeden en steun voor ons werk. De behoefte hieraan wordt met de dag groter, nu de stemmen van misleiding in onze cultuur steeds luider klinken. Moge God jullie zegenen terwijl jullie Hem zoeken.
In de verwachting van Zijn komst,
Amir Tsarfati
Amir Tsarfati is een geboren Israëli en voormalig majoor in het Israëlisch leger (IDF). Hij is de oprichter en directeur van Behold Israel. Dit is een non-profitorganisatie die Bijbels onderwijs geeft door middel van rondleidingen, conferenties en social media, en vanuit een Bijbels en profetisch gezichtspunt nieuws en informatie over Israël biedt.
Lees meer op de website van Amir Tsarfati: beholdisrael.org
Deze nieuwsbrief is vertaald door de redactie van ChristelijkNieuws vanuit de mail van Amir van donderdag 30 oktober 2025. Foto: © Henk-Jan Oudenampsen
Meer berichten van Amir Tsarfati zijn te vinden op:
YouTube: www.youtube.com
Telegram: t.me/beholdisraelchannel
Facebook: facebook.com/beholdisrael
Instagram: instagram.com/amir.tsarfati
X / Twitter: x.com/beholdisrael
