Recent mocht Janita moeder worden van een klein meisje. Janita: ‘Een grote verandering, maar gelukkig: aan adviezen geen gebrek. Van ervaren buurvrouwen en tantes tot honderden (!) blogs over slapen, groeien en voeding. En, typisch kersverse moeder die ik ben, ik lees ze natuurlijk ook nog.’
Bij een blog over voedingsschema’s schoten mijn gedachten opeens 1,5 jaar terug in de tijd, toen ik op de kraamafdeling van het ziekenhuis van Senbatu Shalla (Ethiopië) stond.
Er was net een klein meisje geboren. De verpleegkundige die ik interviewde had haar zojuist op de wereld geholpen. Naast de verloskamer was een andere kamer met baby’s en hun moeders: de kamer voor ondervoede baby’s. Ik stapte samen met fotograaf Jilke de kamer binnen. Het gesprek met een jonge moeder die op een bed zat liep wat moeizaam omdat we onze tolk waren kwijtgeraakt. Maar ik vergeet haar blik niet: ze was trots. Trots op het kleine kindje in haar armen. Het jochie begon te huilen. Een heel zacht, zwak huiltje. Gelijk legde ze het kleintje aan haar borst. Zij en haar kind waren zichtbaar zwak. Maar ze vocht voor het leven van haar zoon. Want het was haar trots.
Geen voedingsschema’s, maar moederoerkracht. Moeders in Senbatu Shalla hebben dan misschien geen mama-blogs, de kracht die ze uitstralen is des te groter. Het cliché dat o zo waar is, geldt wereldwijd: voor je kind doe je alles. En gaat dat altijd goed? Nee. In Senbatu Shalla is zelfs het meest basale: schoon water, ontzettend schaars. Ondervoeding en kinderziektes zorgen voor hoge sterftecijfers. Fotograaf Jilke was een paar maanden later in een ander deel van Ethiopië, waar ze een oma en een kindje op de foto zette. Het kindje overleed een paar dagen later. Wat Jilke over die ervaring schreef zal me bijblijven: ‘Hier worden herinneringen aan deze kinderen uitgewist. Want het leven is te zwaar voor tranen.’
In zo’n omgeving voeden iedere dag moeders hun kinderen op. Een omgeving waar water schaars is, waar gebrek is aan ziekenhuisbedden en waar ‘het leven te zwaar is voor tranen’. Ga er maar aan staan. Wat ben ik dan blij dat er binnenkort in ieder geval meer schoon, stromend water zal zijn in Senbatu Shalla. Maar wat ben ik vooral blij dat die kleintjes een moeder hebben die voor hen vecht.
Ieder zichzelf respecterende mama-blog eindigt met: ‘Respect mama, je doet het ontzettend goed!’ Nu vind ik dat altijd behoorlijk nietszeggend gezien de schrijfster van de blog mij helemaal niet kent en bezig ziet (en dat is misschien maar goed ook…). Maar in dit geval vind ik dat ik iets in die trant wel mag zeggen, als ik denk aan alle moeders die ik daar heb zien vechten voor hun trots. Wat een kracht. Wat een moed. Respect, mama’s. Ik maak een hele diepe buiging.
Door: Janita Kranendonk-de Vries, 3 augustus 2021
Meer informatie over het werk van Woord en Daad is de vinden op de website via Woord en Daad
Als u een gift wilt overmaken klik dan hier: doneren en als u ook een kind wilt sponseren kijk dan op deze pagina: sponsor een kind
Woord en Daad
Woord en Daad
03-08-2021
Hulpverlening
https://www.woordendaad.nl
