Ooit was het volk Israel door God geroepen om een licht voor de wereld te zijn, Gods zendingsvolk. En nu gaan Joodse zendelingen de wereld in om het Evangelie te brengen. Eén van hen is de 33-jarige Miriam Tshernousov uit Netanya, die het Evangelie mag brengen in het Afrikaanse Oeganda. (Foto: Miriam Tshernousov met de Oegandese kinderen die net een Bijbel van haar hebben gekregen. Bron: Kehila News.)
Ze vertelt aan de mensen daar, die nog in stamverband leven, dat zij afstamt van dezelfde stam als de Heere Jezus. ‘Dat brengt de Bijbel heel dicht bij hen. En ik kom uit het land waar de Bijbel over spreekt.’
‘Israel, een licht voor de volken’
‘God heeft ons, het volk van Israel, geroepen om een licht voor de volken te zijn. Na 70 jaar als natie is het plaatselijke Lichaam sterk en goed ingeburgerd. Persoonlijk geloof ik dat het Lichaam van de Messias in Israel nu volwassen genoeg is om mensen uit te zenden om Zijn glorie onder de volken te verkondigen.’
Miriam werd geboren in Rusland en groeide op in het Israëlische Netanya, in de Messiassbelijdende gemeente Beit Asaph. ‘Als kind was ik actief in Kings Kids. Na mijn tweejarige diensttijd in het leger volgde ik het Lech L’cha-programma, waarmee ik in 2010 voor het eerst op outreach naar Oeganda ging.’
Ze werd verliefd op die plek, maar realiseerde zich ook dat ze daar niet zomaar heen kon gaan om er het Evangelie door te geven om daarna weer te verdwijnen. ‘Als we echt verandering willen bewerkstelligen, moeten we bij die mensen gaan wonen. Dan zien ze het Evangelie in ons.’
Weer terug in Israel behaalde ze een onderwijsgraad en volgde ze een acht maanden durende Discipelschaps Trainingsschool van Jeugd met een Opdracht in Armenië. Vervolgens deed ze nog een zendingsschool in Mozambique, alles om zich nog beter voor te bereiden op het zendingswerk.
Na verschillende opleidingen keerde ze in 2016 eerst nog terug naar Israel, waar ze als kleuterleidster aan de slag ging. Gedurende deze tijd begeleidde ze ook elk jaar outreachreizen van Lech L’cha naar Oeganda. ‘We gingen altijd naar dezelfde plek, een dorpje op de hellingen van Mount Elgon, in het oosten van het land.’
Lech L’cha wil jonge Israëlische gelovigen aanmoedigen een leven van discipelschap te leiden, Gods woord dagelijks te bestuderen, te evangeliseren en tijd door te brengen in gebed, aanbidding en gemeenschap met andere gelovigen.
‘Een zaadje in mijn hart’
In januari 2020 trok ze definitief naar Oeganda om er het Evangelie te gaan brengen en ging er in het dorpje Luzzi wonen. Ze schreef erover, vlak voor haar vertrek: ‘Toen ik in 2010 Oeganda voor het eerst bezocht, plantte God een zaadje in mijn hart van liefde voor de Lumasaba stam. Nu, na ruim tien jaar van training en het leiden van jaarlijkse outreaches naar Oeganda, voel ik dat God me roept om naar Oeganda te verhuizen. Ik ga bij een plaatselijk gezin in een dorpje wonen, zonder stromend water of elektriciteit, om meer te weten te komen over hun dagelijkse leven, les te geven op hun kleuterschool, hun taal te leren en om Gods Evangelie en Zijn liefde aan deze mensen te brengen.’
Miriams thuisgemeente Beit Asaph in Netanya steunt haar financieel en staat ook biddend achter haar. Vier jaar geleden raakten deze gemeente en de organisatie Lech L’cha betrokken bij de non-profitorganisatie Bird, die een school en een weeshuis bouwde in ditzelfde gebied in Oeganda, omdat daar door de aidsepidemie veel wezen waren.
Muzungu = blanken
Hun term voor blanken is ‘muzungu’. Als Miriam in het dorp was, zeiden de mensen tegen haar: ‘Muzungu, geef me een dollar.’ Dan antwoordde ze: ‘Ik geef geen geld, maar ik wil je helpen. Ik hielp hen met het graven van een put om water uit de grond te halen en naar het dorp te brengen. Ze keken me dan aan en zeiden: “Jij bent een andere muzungu dan de anderen die hier zijn geweest.” Daarom woon ik in hun dorp, om hun vertrouwen te winnen. Ik doe mee met alles, ook met bruiloften en begrafenissen. En toen ik hun taal begon te spreken, zeiden ze: “De muzungu is nu een deel van ons”.’
Nadat Miriam drie maanden in Luzzi was, en ze even in Mukono was, een stad in de buurt van de hoofdstad Kampala, op bezoek bij een vriend, kwam het bevel tot lockdown in verband met de uitbraak van Covid-19. ‘Ik had slechts één jurk en mijn Bijbel bij me, maar ik moest er zes maanden blijven.’
Verschrikkelijke gevolgen van de lockdown
De lockdown in Oeganda ging in van de ene op de andere dag. ‘De meeste zendelingen vlogen terug naar hun thuisland, omdat kerken en scholen werden gesloten. Maar Mirjam bleef in Oeganda. Ze besefte dat ze ouders kon helpen om hun kinderen les te geven, omdat ook de scholen gesloten waren.
‘Ik zag de verschrikkelijke gevolgen van de lockdown. Het meest verwoestende was wel het hoge aantal tienerzwangerschappen. Ik denk dat meer dan 50 procent van alle tienermeisjes in die periode zwanger is geworden. Er is nu een golf van tienerzwangerschappen in het land.’
Miriam werkte in Mukono samen met CAIM, de Children Alive Ministries. In parken en achtertuinen hield ze zondagsschool, omdat ook de kerken gesloten waren. ‘Er kwamen zelfs enkele moslimkinderen, het was zo’n zegen. Ook aan hun ouders konden we het Evangelie doorgeven.’
Israëlische kinderen gaven geld voor Bijbels
Omdat Miriam zag dat veel Oegandese kinderen geen Bijbel hadden, schreef ze naar huis en vroeg of kinderen uit Israëlische gezinnen geld wilden inzamelen, zodat ze daarmee Bijbels kon kopen voor de kinderen in Oeganda. De veertig kinderen die zo een Bijbel kregen, schreven bedankbrieven en maakten tekeningen voor de kinderen in Israel van wie ze die Bijbels hadden gekregen.
Na die zes maanden in Mukono besloot Miriam voorlopig niet meer terug te gaan naar Luzzi, omdat ook daar de scholen nog gesloten waren. In oktober 2020 ging ze terug naar Israel, om uit te rusten, familie te ontmoeten en in gemeenten over haar werk te spreken. Omdat ook Israel toen in lockdown ging vanwege corona moest ze er vijf maanden blijven.
‘Daarna kwam ik via Jeugd met een Opdracht toch weer in Oeganda terecht. In Arua, in het westen van het land, heb ik de afgelopen zes maanden les gegeven op een Discipelschaps Trainingsschool. We hebben twintig studenten, sommigen met een moslimachtergrond. We leren ze wat het christelijke geloof inhoudt.
Omdat er in Oeganda nog steeds strikte beperkingen gelden, kon de groep niet op outreach. Maar in de buurt konden we wel gewoon dorpen bezoeken, het Evangelie brengen, gelovigen bezoeken en met hen bidden en hen aanmoedigen. Ook zijn er in Arua en omgeving zo’n anderhalf miljoen vluchtelingen uit Zuid-Soedan.’
Het liefste zou Miriam weer teruggaan naar Luzzi en Mount Elgon, maar eerst zal ze nog onder de vluchtelingen in Arua en op de Frontier Mission School blijven werken.
Bron: Kehila News
Dirk van Genderen is columnist, publicist en spreker. Eerder was hij eindredacteur van Visie, het programmablad van de EO. Elke week schrijft hij een nieuwsbrief die ook op z’n site wordt gepubliceerd en elke maand schrijf hij een commentaar in Het Zoeklicht. Bezoek zijn website via de link onderaan dit item.
Dirk van Genderen
Kehila News
27-09-2021
Evangelisatie
https://www.dirkvangenderen.nl
