Heilssoldaat Jolanda gaat een avond uit haar dak

‘Voorwaarts christenstrijders’ was het lied waarmee ze haar show begon. Maar al snel maakte ze duidelijk dat zij soms niet zo in dat keurslijf van het Leger past. ‘Niet dat ik het werk bij het Leger des Heils niet leuk vind, ik doe het met hart en ziel, maar toch… Veel te vaak heb ik naar mezelf gekeken door de ogen van anderen en te vaak heb ik mijn taken maar gewoon uitgevoerd omdat ik dacht dat men dat van mij verwachtte.’

Afgelopen vrijdagavond in Harderwijk. Kapitein Jolanda Fennema-Strijk (39 + 2 zoals ze zelf haar leeftijd aangaf) van het Leger des Heils presenteert in de afgeladen volle Nieuwe Kerk aan de Stationslaan in Harderwijk haar eerste one womanshow. De heilssoldaat stapte voor een avond uit haar rol. Jolanda: ‘Bedankt dat ik vanavond uit m’n dak mag gaan.’ Jolanda verzorgde een avondvullend programma met dans, muziek en zang en grappige situaties uit haar eigen leven.

Jolanda: ‘Vanavond wil ik u laten zien hoe ik naar mezelf kijk.’ En dat deed ze met volle inzet en enthousiasme. De aanleiding voor de one-womanshow is eigenlijk minder leuk: een burnout die haar begin vorig jaar trof. Die begon met een voorhoofdsholteontsteking. ‘Ik kwam er maar niet doorheen. Daar bovenop kreeg ik een keelontsteking en vervolgens een longontsteking. De dokter vond toen dat ik twee weken absolute rust moest houden. Ik had totaal geen weerstand meer. Toen ik daar aan toegaf werd ik lichamelijk pas echt heel ziek. Traplopen kon ik niet meer. Zo moe was ik.’

In het magazine InterCom van Het Leger noemt Jolanda zichzelf een slachtoffer van haar enthousiasme. ‘Als er in het korps iemand uitviel, dan deed ik zijn of haar taken er ‘wel even’ bij. Ik vond dat alles moest doorgaan en als een ander niet kon, ik er dan maar moest zijn. Tel daarbij op een gezin met drie kinderen en een man met een drukke baan… Ik kan momenten aanwijzen waarop ik op de rem had moeten trappen en het niet heb gedaan. Daar heb ik van geleerd.’

Jolanda: ‘Ik heb alles van me af geschreven en die verhalen gingen werken als een spiegel. Ik kwam er achter dat ik teveel leefde naar de verwachtingen van anderen, en vervolgens is deze voorstelling ontstaan.’ Ze heeft het op eigen initiatief geschreven in haar vrije tijd. Misschien ook als een manier van verwerking van wat ze zelf had ontdekt en misschien ook om een fase in haar leven af te sluiten. En misschien ook om anderen te laten delen in haar ontdekkingstocht.

Haar werk binnen het Leger weet ze op humoristische manier uit te leggen aan het publiek. Vrolijk zwaait ze met de bekende collectebus en een stapel strijdkreten in het rond en vertelt de ene anekdote na de andere. Soms is het even opletten om de samenhang te volgen maar de openhartigheid en eerlijkheid van haar optreden maakt dit ruimschoots goed.

Jolanda rent heen en weer op het podium als ze haar rol als huismoeder uitbeeldt… van de sport naar de muziek, van school naar de kerk… en tussendoor snel een bezoek voor het leger, het is rennen en vliegen… iedere minuut is ingevuld.

 In haar voorstelling laat ze veel van zichzelf zien in de verschillende rollen die ze in haar leven speelt: als voorganger en heilssoldaat, echtgenote, moeder van drie kinderen. Ze neemt het publiek interactief mee in de zoektocht naar de vraag: ‘De rol van mijn leven! Lukt het me die rol te vervullen? Na 39 + 2 (!) jaren gekeken te hebben naar het voorbeeld van anderen wordt het tijd mezelf te ontdekken.’

Tijdens de voorstelling doet ze steeds meer onderdelen van haar uniform van het Leger des Heils uit… ‘omdat ze me soms gewoon even niet zo passen.’ Jolanda maakt het publiek deelgenoot van diverse belevenissen en als ze vertelt over een bezoek dat ze maakte in een verzorgingstehuis voel je haar betrokkenheid bij de medemens in nood. Ze wil mensen helpen, even bij ze zijn en iets goeds voor ze doen. Maar ze wil ook genieten van het leven. Ze wil dansen, want dat heeft ze altijd al graag willen doen. De Zumba-dansstijl spreekt haar erg aan, en om het woord bij de daad te voegen kondigt ze aan dat ze een dansvoorstelling zal geven.

‘Hopelijk zit er niemand van de leiding van het Leger in de zaal…’ zegt ze nog als ze wegloopt om zich om te kleden. Als de muziek klinkt en de lichten flitsen, springt en dans heilssoldaat Jolanda met groot gemak over het podium en gaat helemaal uit haar dak. Ze is duidelijk in haar element en het lijkt erop dat ze dit al jaren doet.

Ze sluit de show af met een lied van haar grote favoriet Frank Boeijen, ‘vanwege zijn prachtige warme stem, maar vooral vanwege de tekst van het lied: ‘heb me lief…” Dan bedankt ze iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan het programma en besluit met een dankwoord aan haar man Robert en haar kinderen: ‘…bedankt dat ik vanavond uit m’n dak mocht gaan.’