Elke dag zetten tientallen medewerkers van Dorcas zich in om humanitaire hulp te verlenen. Dit doen ze op allerlei manieren en in verschillende landen. Een van hen is Christel Mulder, programmacoördinator Noodhulp en wederopbouw. Ze bezoekt deze maand de projecten in Libanon en Irak. Vandaag, op World Humanitarian Day, blikt zij terug op de afgelopen weken en laat ze ons kennismaken met haar werk.
Vandaag bezoek ik het gemeenschapscentrum in Aley, Libanon. Er zijn twee kinderclubs bezig. De kinderen krijgen onderwijs over gezond eten en de schijf van vijf. Ondertussen vindt er ook een kapperstraining plaats voor Syrische meisjes. Drie maanden lang leren ze twee keer per week hoe ze moeten knippen, krullen, verven en opsteken. Ik ben uitgekozen als proefkonijn, dus mijn haar wordt vandaag professioneel gestyled onder streng toezicht van de trainer en het gegiechel van heel veel meisjes. Toch raakt het me dat deze meisjes en vrouwen uit zo’n ander land komen, zoveel ellende hebben meegemaakt en zo’n andere toekomst tegemoet gaan, maar dat we ook hetzelfde zijn. Na een uurtje tutten, theedrinken en tijdschriften bekijken voelt het alsof ik een uur met vriendinnen heb doorgebracht. Achteraf blijkt een van de meisjes luizen te hebben opgelopen (sommige families leven erg dicht op elkaar en er is vaak weinig goede hygiëne) dus ik voel spontaan alles jeuken. Het is gelukkig loos alarm.
Donderdag: Vandaag ben ik op bezoek bij de Nederlandse ambassadrice in Beiroet. Samen met ZOA en World Vision bespreken we wat wij als Nederlandse hulporganisaties doen.
Vrijdag: Laatste dag op het kantoor van Dorcas in Libanon. De collega’s hebben een afscheidslunch voorbereid en mij de taak gegeven om te beoordelen welke falafel beter is: de Libanese of Iraakse. Eerder deze week hebben we besloten nooddistributies in Aleppo te starten. Die zijn ook vandaag bezig. Het RD benadert ons voor een stuk in de krant en ik bel met de collega’s in Aleppo voor input. Zij zijn erg enthousiast over het artikel en blij dat mensen geïnteresseerd zijn in wat er in Aleppo gebeurt. Om half 10 komt de laatste versie van het artikel en morgen verschijnt het op de voorpagina! Ik maak mij ondertussen klaar om verder te reizen naar het kantoor van Dorcas in Irak.
Zaterdag: Na bijna mijn vlucht gemist te hebben (1,5 uur in de rij bij de douane) zit ik in het vliegtuig naar Irak. Ik word een beetje vreemd aangekeken omdat ik als Nederlands meisje in mijn eentje naar Irak reis, maar gelukkig zit er iemand naast mij met een levende papegaai in een kooi, dus ik bedenk maar dat ze naar de papegaai staren. Er zijn maar liefst drie collega’s die me komen ophalen (nadat ik eerst een grap heb doorstaan: ‘We zijn allemaal ziek en komen je niet ophalen’), en gezamenlijk rijden we in twee uur van Erbil naar Dohuk. De bergen zijn overal kaal en de hitte is enorm, maar toch is dit land zo ongelofelijk mooi. Marco Borsato begeleidt ons op de route (ja, ze zijn hier ook fan) en onderweg zien we regelmatig ‘Mosul’ op de borden aangegeven staan.
Zondag: Eerste dag terug op het kantoor in Irak. De werkweek hier start op zondag en eindigt op donderdag. Op hetzelfde moment zijn er in Aleppo nooddistributies aan de gang en ik ontvang ‘live’ via WhatsApp foto’s en filmpjes van de distributie. Het blijft gek om een plek te zien waar ik nog nooit ben geweest. Een plek die nu geassocieerd wordt met veel oorlog en pijn, terwijl ik op de foto’s en video – naast beelden van compleet verwoeste gebouwen – collega’s vrolijk zie lachen (en vooral heel veel selfies sturen). De collega’s gaan vanavond voetballen (in de hitte van 37 graden) maar helaas mogen wij als vrouwen niet meedoen.
Maandag: Vandaag heb ik vooral op kantoor gezeten, druk bezig met de voorbereiding voor het Mosul Response Plan. Mosul is nu onder bewind van IS, maar strijdende groepen zijn zich aan het voorbereiden om Mosul te bevrijden. Wanneer deze gevechten losbarsten zullen de 1,5 miljoen (!) mensen die momenteel in Mosul leven humanitaire hulp nodig hebben. De VN schat dat hiervoor ongeveer 284 miljoen dollar nodig is. Communicatie is door IS geheel platgelegd dus niemand heeft een idee hoe de situatie op dit moment is en hoe de mensen er, na twee jaar IS-bewind, aan toe zijn. Het ergste wordt verwacht. We zijn nu bezig om extra medische staf te werven, aankoop van noodgoederen voor te bereiden en veiligheidsplannen voor het personeel te implementeren voor als het zover is. De meeste medewerkers van Dorcas in Irak komen uit Mosul; zij tellen de dagen af totdat de stad bevrijd is.
Dorcas
Dorcas
19-08-2016
Hulpverlening
https://www.dorcas.nl
